Τάκης Οικονομόπουλος, Γιούρκας Σεϊταρίδης, Γρηγόρης Γεωργάτος, Στέλιος Μανωλάς, Τραϊανός Δέλλας, Θοδωρής Ζαγοράκης, Γιώργος Δεληκάρης, Μίμης Δομάζος, Βασίλης Χατζηπαναγής,.. Δημήτρης Σαραβάκος, Μίμης Παπαϊωάννου. Αυτή είναι η κορυφαία ελληνική ενδεκάδα, σύμφωνα με την Παγκόσμια Υπηρεσία Ιστορίας και Στατιστικής του Ποδοσφαίρου (IFFHS).
Ο Νίκος Σαρίδης, όμως, βγάζει μια δική του καλύτερη ενδεκάδα όλων των εποχών με βάση όχι μόνο (ή, μάλλον, όχι κυρίως) αγωνιστικά δεδομένα. Το κάνει σε κείμενό του στο sportday.gr με χιούμορ, αλλά και με την αναδρομή σε περιστατικά και ατάκες που «έγραψαν» στο περιθώριo των σελίδων τής ποδοσφαιρικής μας ιστορίας. Να και ένα απόσπασμα ενδεικτικό τού θέματος, που φήνει και γεύση πίκρας για ένα «δεκάρι», για ένα ταλέντο, που δεν έφτασε εκεί που αγωνιστικά άξιζε:
«ΔΕΚΑΡΙ» Το μεγαλύτερο ταλέντο ελληνικής παραγωγής (ας μη λησμονούμε ότι ο Χατζηπαναγής έμαθε το τόπι στην Τασκένδη) υπήρξε ο θρυλικός Στάθης Τσάντζος, που δυστυχώς λύγισε νέος από τις καταχρήσεις. Στα 80ς έκανε απίστευτα πράγματα στη Β' Εθνική -κυρίως με τον Λεβαδειακό- κι ανάγκασε ακόμα και τον Βάσια να μιλήσει με θαυμασμό για τις ικανότητές του. Γιατί αυτός ο αρτίστας δεν πήγε ποτέ σε μεγάλη ομάδα; Ποιος πρόεδρος θα διακινδύνευε να πάρει έναν παίκτη που κάπνιζε, έπινε και γενικώς έκανε άστατη ζωή; Ποιος θα έπαιρνε έναν ποδοσφαιριστή του δόγματος... τα λεφτά και τα ψάρια τρώγονται φρέσκα, που θα τριγυρνούσε στα στέκια των οπαδών, όταν ξέμενε από φράγκα, στοιχηματίζοντας μαζί τους ότι την Κυριακή θα σκοράρει με κόρνερ; Πιθανόν να ήταν κι αστικοί μύθοι, αλλά αναντίρρητα ο Τσάντζος αποτέλεσε το μεγαλύτερο «what if» των ελληνικών γηπέδων.
«ΔΕΚΑΡΙ» Το μεγαλύτερο ταλέντο ελληνικής παραγωγής (ας μη λησμονούμε ότι ο Χατζηπαναγής έμαθε το τόπι στην Τασκένδη) υπήρξε ο θρυλικός Στάθης Τσάντζος, που δυστυχώς λύγισε νέος από τις καταχρήσεις. Στα 80ς έκανε απίστευτα πράγματα στη Β' Εθνική -κυρίως με τον Λεβαδειακό- κι ανάγκασε ακόμα και τον Βάσια να μιλήσει με θαυμασμό για τις ικανότητές του. Γιατί αυτός ο αρτίστας δεν πήγε ποτέ σε μεγάλη ομάδα; Ποιος πρόεδρος θα διακινδύνευε να πάρει έναν παίκτη που κάπνιζε, έπινε και γενικώς έκανε άστατη ζωή; Ποιος θα έπαιρνε έναν ποδοσφαιριστή του δόγματος... τα λεφτά και τα ψάρια τρώγονται φρέσκα, που θα τριγυρνούσε στα στέκια των οπαδών, όταν ξέμενε από φράγκα, στοιχηματίζοντας μαζί τους ότι την Κυριακή θα σκοράρει με κόρνερ; Πιθανόν να ήταν κι αστικοί μύθοι, αλλά αναντίρρητα ο Τσάντζος αποτέλεσε το μεγαλύτερο «what if» των ελληνικών γηπέδων.
- από το Harddog / *Διαβάστε ολόκληρο το θέμα του Νίκου Σαρίδη στο sportday EΔΩ
