Γράφει ο Τάσος Παππάς
«Η σοσιαλδημοκρατία, που κάποιοι την είχαν ξεγραμμένη, χαίρει άκρας υγείας». Η αισιόδοξη δήλωση έγινε από τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό της Ισπανίας Πέδρο Σάντσεθ στο συνέδριο του.. κόμματός του (PSOE) και επικαλέστηκε τις νίκες των ομοτράπεζών του στη Γερμανία και τη Νορβηγία. Ισχύει;
Οντως η σοσιαλδημοκρατία ανακάμπτει; Αν κρίνουμε από τα αποτελέσματα που έβγαλαν οι κάλπες σε ορισμένες χώρες και από τις κυβερνήσεις σε κάποιες περιοχές της Ευρώπης, μπορούμε να συμφωνήσουμε. Ωστόσο, ούτε τα εκλογικά μεγέθη των νικητών ούτε η επιρροή των σοσιαλιστικών κομμάτων σε άλλες χώρες της ηπείρου ούτε, όμως, που είναι και το σημαντικότερο, οι πολιτικές που έχουν υποσχεθεί πως θα προωθήσουν συνηγορούν υπέρ της πανηγυρικής εκτίμησης του Ισπανού πρωθυπουργού.
Αυτός, επικεφαλής κυβέρνησης συνεργασίας με τους ριζοσπάστες Podemos, προσπαθεί να ανατρέψει ορισμένα από τα αντιλαϊκά μέτρα που εφάρμοσαν και στην οικονομία και στο πεδίο των ελευθεριών οι δεξιές κυβερνήσεις της χώρας του. Ομως η απόσταση που χωρίζει την πολιτική που υπηρετούν οι λεγόμενες σοσιαλιστικές κυβερνήσεις από τις πολιτικές της σοσιαλδημοκρατίας την εποχή που ήταν κυρίαρχη στην Ευρώπη είναι μεγάλη.
Και δύσκολα θα γεφυρωθεί όσο οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων της δεν εννοούν να καταλάβουν ότι το πρόβλημα που την κράτησε στα χαμηλά, φέρνοντας σε κάποιες περιπτώσεις ορισμένα κόμματά της στα πρόθυρα της διάλυσης (στη Γαλλία οι σοσιαλιστές φλέρταραν με την εξαφάνιση), ήταν η προσχώρηση στον νεοφιλελευθερισμό, η πλήρης υποταγή στις λογικές των πολιτικών αντιπάλων, η πάση θυσία παρουσία σε κυβερνήσεις συνασπισμού όπου η Δεξιά ήταν η παράταξη-πυλώνας· τελικώς η υιοθέτηση του δόγματος «δεν υπάρχει εναλλακτική και είναι μάταιο να πασχίζεις να βρεις άλλο δρόμο».
Οι ηγεσίες της, πιασμένες στο δόκανο του νεοφιλελευθερισμού, πούλησαν κοψοχρονιά τις αρχές της, πρόδωσαν τις γενέθλιες αναφορές της, βολεύτηκαν σε ρόλους φτωχού συγγενή, δεν αντιστάθηκαν και άφησαν τις τάξεις με τις οποίες είχαν προνομιακή σχέση χωρίς εκπροσώπηση.
Επιμένοντας στην άποψη ότι οι αιτίες της καθίζησης ήταν ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας, όπως οι ανέμπνευστοι αρχηγοί, οι διαχειριστικές ανεπάρκειες, οι λανθασμένες τακτικές και αρνούμενες να συζητήσουν σοβαρά και επί της ουσίας τα «γιατί» της υποχώρησης, είναι σχεδόν σίγουρο ότι πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσουν και πάλι δυσκολίες και ενδεχομένως θα κληθούν να αναμετρηθούν με το ερώτημα αν έχουν λόγο να υπάρχουν τα κόμματά της ή πρέπει να δώσουν τη θέση τους σε σχήματα προσωποπαγή, σαν αυτό που σχημάτισε ο Μακρόν, ή σε πλαδαρές συλλογικότητες που θα είναι λίγο απ’ όλα, δηλαδή χωρίς προοδευτικό πρόγραμμα, χωρίς ταξική ταυτότητα, με ευρύχωρες διακηρύξεις που θα λένε τα πάντα και τίποτα.
Επειδή ο Σάντσεθ χρησιμοποίησε ιατρικό όρο, ας συνεχίσουμε στο ίδιο μοτίβο. Η σοσιαλδημοκρατία δεν χαίρει άκρας υγείας. Μόνο σκιτζήδες τα λένε αυτά ή όσοι πετάνε στα σύννεφα και υποτιμούν την απειλή. Αποσωληνώθηκε, αλλά δεν διέφυγε τον κίνδυνο. Ο οργανισμός της είναι αδύναμος. Ο ιός του νεοφιλελευθερισμού μεταλλάσσεται συνεχώς και παραμένει πολύ επικίνδυνος. Το εμβόλιο που θα τον νικήσει ακόμη δεν έχει ανακαλυφθεί. Η επιστήμη το παλεύει, αλλά θέλει χρόνο. Γι’ αυτό πρέπει να φοράει διπλή μάσκα και να χρησιμοποιεί γάντια, γιατί τα χνώτα και τα απλωμένα χέρια της Δεξιάς μεταφέρουν του κόσμου τα μικρόβια.
- το κείμενο του Τ. Παππά ειναι από την Εφημερίδα των Συντακτών (20.10.2021)