της Μαρίας Δεδούση
Ήμουν στον Ευαγγελισμό, για το 1-2 που είναι το καθημερινό επισκεπτήριο και είδα απ' έξω κάμερες και δημοσιογράφους, δεν πήγε πουθενά το μυαλό μου, του έχω περιορίσει τις αναρωτήσεις, μπήκα, προχώρησα.
Στο «δικό μας» θάλαμο, τρεις γυναίκες ετοιμάζονταν να βγουν.
Μεγάλης ηλικίας και οι τρεις. Και θαβγουν όρθιες.
Έπιασα το γιατρό, είναι δεν είναι 30 χρονών, είναι πάντα ευγενικός και υπομονετικός, «σ' αρέσει αυτό που κάνεις;» τον ρώτησα.
Δεν τον εξέπληξε η ερώτηση. Δεν είναι αυτονόητο ότι μας αρέσει αυτό που κάνουμε, αλλιώς φαντάζεται κανείς ένα επάγγελμα πριν το ξεκινήσει, αλλιώς του προκύπτει.
«Όχι όλες οι νοσηλείες», είπε γελώντας, «αλλά γενικά ναι, μ' αρέσει στην πράξη. Θα ήθελα να είναι αλλιώς τα πράγματα βέβαια. Να μην έχουμε ράντζα, να είμαστε περισσότεροι, να μην γίνεται σκοτωμός στις εφημερίες, τέτοια πράγματα».
Τον φώναζε ο επιμελητής του, μου ζήτησε συγνώμη κι έφυγε.
Μετά έμαθα για τη Φώφη Γεννηματά, δεν με εξέπληξε ότι πέθανε, ούτε η ραγδαία εξέλιξη της ασθένειάς της.
Δεν με εξέπληξε τίποτα. Πέθανε. Άλλοι θα ζήσουν.
Όταν είσαι σε ένα νοσοκομείο σκέφτεσαι ότι όλοι θα βγουν από αυτό μια μέρα. Όρθιοι ή όχι.
Κι όσο ο δικός σου άνθρωπος -ή εσύ ο ίδιος- βγαίνει όρθιος, ο θάνατος των άλλων ανθρώπων μπαίνει σε δεύτερη μοίρα.
Είναι ένα εσωτερικό τριάζ που γίνεται αυτόματα, δεν νομίζω ότι το σκέφτεσαι, δεν νομίζω ότι το αντιλαμβάνεσαι καν.
Είναι ενστικτώδες.
Δεν έχει σημασία που η Φώφη ήταν 57 και η κυρία στο απέναντι κρεβάτι που θα βγει όρθια έχει ξεπεράσει προ πολλού τα 90.
Τίποτα στη ζωή δεν είναι δίκαιο, δεν υπάρχει δίκαιο και άδικο στην ίδια τη ζωή, είναι εφεύρημα δικό μας αυτό.
«Εξοικειώνεσαι ποτέ με το θάνατο;» ήθελα ξαφνικά να τρέξω να ρωτήσω το νεαρό γιατρό, αλλά σταμάτησα επειδή ήξερα ήδη την απάντηση.
Δεν εξοικειώνεσαι ποτέ με το θάνατο, αλλά μαθαίνεις να τον αποδέχεσαι.
Μαθαίνεις να αποδέχεσαι ότι κάποιοι θα βγουν όρθιοι και κάποιοι όχι.
Αποδέχεσαι ότι θα μπορούσες έτσι, χωρίς λόγο, να είσαι στη θέση του όρθιου, του όχι όρθιου, αποδέχεσαι ότι κάποτε θα είσαι η κυρία στο απέναντι κρεβάτι ή και όχι, ότι κάποτε θα πάψεις να είσαι όρθιος κι αυτό δεν έχει καμία εξήγηση. Κι όσο είσαι όρθιος συνεχίζεις να αποδέχεσαι και προχωράς.
Κι αυτό είναι η ζωή υποθέτω.
**Το κείμενο αναρτήθηκε στη σελίδα της Μαρίας Δεδούση, στο fb
- από το Harddog
