Αν το σκεφτεί κανείς, είναι παράδοξο. Αυτή την εποχή, κάποιοι παρακολουθούν στην τηλεόραση reality, τα περισσότερα εκ των οποίων (αν όχι όλα, τελικά) προϋποθέτουν ένα σχεδόν αναγκαστικό, αλλά εκούσιο βαθμό αυτοεξευτελισμού, προκειμένου να κατακτηθεί η γνωστή 15λεπτη φήμη, αλλά κυρίως το οικονομικό έπαθλο.
Αλλοι πάλι, απ' όσους -νεότερους κυρίως- θεατές έχουν, τα τελευταία χρόνια, απαρνηθεί οριστικά τους τηλεοπτικούς δέκτες για τις πλατφόρμες, βλέπουν στο Νέτφλιξ την κορεατική σειρά του Χουάνγκ Ντονγκ-χιουκ (Hwang Dong-hyuk) το «Παιχνίδι του καλαμαριού».
Η σειρά είναι μία σπλάτερ, αλληγορική δυστοπία, μία επιστημονική φαντασία (λίγο στα πρότυπα του «Hunger Games», αλλά με ξεκάθαρα πιο πολιτικό υπόβαθρο), με πλοκή που παραπέμπει στους όρους των ριάλιτι κατ' αρχάς, απλώς με τη ματιά μιας πιο προωθημένης και ακραίας «συνταγής»: Μετά τον αυτοεξευτελισμό έναντι χρημάτων, τι θα έχει σειρά; Μήπως η ίδια η ανθρώπινη ζωή;
Αυτό σ΄ένα πρώτο επίπεδο. Γιατί, βαθύτερα, πολλοί είναι όσοι ανιχνεύουν στο «Παιχνίδι του καλαμαριού» α) προθέσεις αν όχι αντικαπιταλιστικού μανιφέστου, πάντως καταγγελίας της ξέφρενης σημερινής πορείας του καπιταλισμού που, «κηρύσσοντας» την ανηλεή φτωχοποίηση όλων όσοι δεν μπορούν να υπερβούν τον όλο και…ακριβότερο πήχη που ανεβάζει η καθημερινότητα, οδηγεί στην απόγνωση κι εκείνη με τη σειρά της στις απονενοημένες επιλογές και β) συγγένειες με τη «σχολή» και τα θέματα που απασχολούν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες κινηματογραφίες του κόσμου σήμερα, την κορεατική, σε ταινίες όπως το αριστουργηματικό «Oldboy» (2003) του εικονοκλάστη Παρκ Τσαν-Γουκ (που από το κλίμα του στιλιζαρισμένου εφιάλτη μέχρι το μοτίβο του κακφικού εγκλεισμού «δάνεισε» πολλά στην τωρινή σειρά) μέχρι τα εκπληκτικά «Παράσιτα» του Μπονγκ-Τζουν-χο που σάρωσαν στα Οσκαρ του 2020.
