Γράφει ο Τάσος Παππάς
Υπάρχει διαπλοκή στην Ελλάδα; Οι σχέσεις των κομμάτων με τα μέσα ενημέρωσης είναι καθαρές; Κρατάει η κάθε πλευρά τη θέση της και αποφεύγει την εισπήδηση στην επικράτεια της άλλης;.. Τηρούνται οι κανόνες που προβλέπονται από το Σύνταγμα και τους νόμους; Διοχετεύεται από τις κυβερνήσεις κρατικό χρήμα σε μέσα ενημέρωσης και σε εταιρείες δημοσκοπήσεων για φιλικά δημοσιεύματα και για πειραγμένες μετρήσεις; Εκβιάζουν ιδιοκτήτες μέσων ενημέρωσης κόμματα και κυβερνήσεις για να προωθήσουν πολιτικές που ενισχύουν τα συμφέροντά τους σε άλλους τομείς;
Η λέξη διαπλοκή καθιερώθηκε στη δημόσια συζήτηση από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος υπήρξε και θύτης και θύμα, οπότε κάτι παραπάνω ήξερε. Αλλωστε, έδρασε την περίοδο (πριν από τη χούντα) που ήταν κοινός τόπος η άποψη ότι οι εφημερίδες ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις. Την πρακτική της διαπλοκής εφάρμοσε και το ΠΑΣΟΚ, την εποχή της παντοδυναμίας του, για να γίνει κι αυτό θύμα το 1989, όταν σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης που είχαν ευνοηθεί από τις πολιτικές του, στράφηκαν εναντίον του.
Το εντυπωσιακό στην όλη ιστορία είναι ότι, ενώ η Δεξιά και το ΠΑΣΟΚ παραδέχονταν ότι υπήρχε διαπλοκή, ισχυρίζονταν ότι δεν τους αφορούσε. Το ένα κόμμα χρέωνε στο άλλο τη νοσηρή κατάσταση, αφαιρώντας από το κάδρο τον εαυτό του. Η φράση του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, που δεν ειπώθηκε δημοσίως για τους πέντε, έξι νταβατζήδες που κάνουν κουμάντο στον τόπο, περιέγραφε το φαινόμενο.
Και ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αλέξης Τσίπρας με διαφορετικά λόγια έχουν πει περίπου τα ίδια πράγματα, χωρίς ωστόσο να προχωρήσουν, την εποχή που ήταν πρωθυπουργοί, σε ρυθμίσεις που θα άλλαζαν το τοπίο. Προσπάθησαν και δεν τα κατάφεραν; Παραδόθηκαν αμαχητί; Επιχείρησαν να γίνουν και αυτοί μέρος του συστήματος που αποδοκίμαζαν;
Η εξεταστική επιτροπή με πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία στηρίζουν όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, υποτίθεται πώς θα ερευνήσει σε βάθος το θέμα. Καλό είναι, πάντως, να μην τρέφουμε αυταπάτες. Ανάλογες πρωτοβουλίες στο παρελθόν δεν ευδοκίμησαν. Είχαμε μπόλικη φιλολογία, πολλές υποσχέσεις, άφθονες δίκες προθέσεων, άπειρες προσπάθειες μετάθεσης ευθυνών, αμέτρητους συμψηφισμούς και σχεδόν μηδενικό αποτέλεσμα. Ο κόσμος είναι πεπεισμένος ότι κάτι βρόμικο υπάρχει, αλλά τα κόμματα νοιάζονται μόνο για την ενοχοποίηση των αντιπάλων τους.
Σε κάποιες χώρες, πάντως, κάτι συμβαίνει. Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας, Σαρκοζί, πιθανότατα θα περάσει έναν χρόνο με βραχιολάκι. Κατηγορείται, μεταξύ άλλων, και για παράνομη χρηματοδότηση της προεκλογικής εκστρατείας του. Ο Αυστριακός Σεμπάστιαν Κουρτς παραιτήθηκε από καγκελάριος και κατηγορείται ότι χρηματοδότησε με κρατικούς πόρους μέσα ενημέρωσης και εταιρείες δημοσκοπήσεων, για να τον αποθεώνουν. Στην Ισπανία, ξεκινά η δίκη του περιβόητου Χοσέ Μανουέλ Βιγιαρέχο, ο οποίος κατηγορείται ως ενορχηστρωτής ενός παρακρατικού μηχανισμού με πλοκάμια στα ΜΜΕ, τη Δικαιοσύνη, τις μεγάλες επιχειρήσεις και το πολιτικό σύστημα.
Το Λαϊκό Κόμμα και ο Βιγιαρέχο συνδέονται και με τις προσπάθειες να δυσφημιστεί το Podemos, όταν το αριστερό κόμμα ανέβαινε στις δημοσκοπήσεις, απειλώντας την πολιτική κυριαρχία Συντηρητικών και Σοσιαλιστών. Το 2016, μερικά μέσα ενημέρωσης δημοσίευσαν τα ευρήματα μιας υποτιθέμενης αστυνομικής έρευνας, που έδειχνε ότι το κόμμα και ο τότε επικεφαλής του, Πάμπλο Ιγκλέσιας, χρηματοδοτούνταν από το Ιράν. Οι πληροφορίες αποδείχθηκαν ψευδείς. Οι Podemos είχαν κατηγορηθεί και για χρηματοδότηση από τη Βενεζουέλα. Ούτε γι’ αυτό προέκυψε κάτι.
Για χρηματοδότηση από τον Μαδούρο είχε κατηγορηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι αποδείξεις ακόμη να έρθουν. Η λάσπη όμως έμεινε. Στη Γαλλία, την Αυστρία και την Ισπανία, η Δικαιοσύνη παρενέβη. Με καθυστέρηση, αλλά παρενέβη. Στην Ελλάδα, κατά πάσα πιθανότητα τα άπλυτα θα τσουβαλιαστούν στο πλυσταριό, η κυβέρνηση θα παίξει το παιχνίδι «πού ’ν’ τη, πού ’ν’ τη η διαπλοκή;» και τα λογής λογής πλυντήρια θα αναλάβουν να καθαρίσουν.
- από την Εφημεριδα των Συντακτών (14.10.2021)