Ποιος φυλάει τους φύλακες;

του Χρήστου Ξανθάκη 
Συγχωρέστε μου την αργοπορία, αλλά πάντα αφήνω να περάσει κάποιος χρόνος προτού γράψω για ένα ζόρικο ζήτημα. Θέλω να το σκεφτώ λίγο παραπάνω, να το ζυγίσω λίγο παραπάνω, να το κοιτάξω ..απ’ όλες τις μεριές πριν βγάλω συμπεράσματα. Όχι στο βρασμό ψυχής επάνω και όχι πριν ακούσω όλες τις απόψεις, από εδώ και από εκεί και από πιο πέρα ακόμη. Από παντού.
Οπότε άφησα να περάσουν τρεις μέρες απ’ το Πέραμα, για να έρθει το πράγμα να κάτσει, να ψυχθεί, να ηρεμήσει. Όσο γίνεται να ηρεμήσει δηλαδή, όταν έχεις να κάνεις μ’ έναν νεκρό. Έναν νεκρό στην αγκαλιά, αδύνατον να τον αναστήσεις ή να τον φορτωθείς που έλεγε και ο τροβαδούρος. Και για την ανάσταση έχει απαντήσει η επιστήμη. Για το φόρτωμα, μη λησμονούμε ότι ήταν Ρομά και τους Ρομά έχει αρνηθεί να τους «φορτωθεί» (βάλτε όσα εισαγωγικά θέλετε) η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της. Το ένοχό μυστικό μας είναι και κάνουμε σαν να μην έχουμε ιδέα. Και στην κρίσιμη στιγμή, δεν ξέρουμε τίποτε άλλο να κάνουμε από να τους γυρίζουμε την πλάτη…
Ένας νεκρός λοιπόν. Ένας εικοσάχρονος λοιπόν, γιατί δεν σταμάτησε με τους φίλους του στο μπλόκο των δυνάμεων της τάξεως και πήραν το κλεμμένο το αυτοκίνητο και φύγανε σβουρηχτοί και σπάσανε και μοτοσυκλέτες της αστυνομίας και είχαμε και τραυματισμούς αστυνομικών, αν είχαμε δηλαδή, γιατί στην πρώτη επικοινωνία με το Κέντρο ακούστηκε η φράση κλειδί «δεν υπάρχει τραυματίας συνάδελφος», και πέσανε σφαίρες δεκάδες και χύθηκε αίμα και σταμάτησε η καρδιά του να χτυπάει του νεαρού Ρομά. Τέλος τραγικό και πένθιμο και σύρε στη μάνα του τώρα να το πεις…
Τα γράφω όλα τα ανωτέρω και σκέφτομαι ότι αν δεν υπήρχε το ρεπορτάζ της «Καθημερινής» που έβγαλε αμέσως βίντεο και διαλόγους από το Πέραμα, πιθανότατα δεν θα είχαμε ποτέ μάθει την αλήθεια για όλα όσα συνέβησαν. Ο ιστότοπος, ωστόσο, της εφημερίδας λειτούργησε υποδειγματικά και την ώρα που ουκ ολίγες σελίδες διακινούσαν την εκδοχή των «επικινδύνων εγκληματιών» ξεκαθάρισε το τοπίο. Με κορυφαία τη στιχομυθία των ανδρών της ΔΙΑΣ με το Κέντρο της Άμεσης Δράσης, όπου δόθηκε εντολή να σταματήσει η καταδίωξη και είπανε ΟΚ οι αστυνομικοί και γυρίσανε όλοι στις δουλειές τους και στη ρουτίνα τους, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί ότι άλλοι αστυνομικοί συνέχισαν την καταδίωξη «παρά τις περί του αντιθέτου εντολές». Και έγινε ό,τι έγινε…
Κάπου εδώ λοιπόν είναι που μπαίνει στην εξίσωση ο Γιουβενάλης, με το θρυλικό ρητό του:
«Ποιος φυλάει τους φύλακες;»
Σαν να ρωτάει, μισό λεπτό παιδιά, είμαστε οργανωμένη κοινωνία του εικοστού πρώτου αιώνα, είμαστε κράτος νόμου και δικαίου, έχουμε λογοδοσία και υπευθυνότητα; Ή μήπως έχουμε μείνει στο Φαρ Ουέστ και στους καουμπόηδες, που σε πρώτη αφορμή τραβάνε το κουμπούρι και μπιστολιάζουν όποιον βρουν μπροστά τους; Γιατί αν συμβαίνει το δεύτερο, να μας το πείτε να πάρουμε όλοι και όλες τα μέτρα μας και εκτός από βρακί να φοράμε και αλεξίσφαιρο γιλέκο. Και κράνος…
Αφού διάβασα λοιπόν το εμπεριστατωμένο ρεπορτάζ της «Καθημερινής», αφού άκουσα τις γνώμες των ειδικών, αφού μπήκα στο τουΐτερ για λουτρό μίσους, μ’ έπιασε η φίλη μου η Μαίρη και μου είπε την ατάκα των ημερών που κολλάει μια χαρά και στο Πέραμα. Αυτή και τέλος:
«Χρήστο, η κατάσταση εκτραχύνεται, η κατάσταση ξεφεύγει τους τελευταίους μήνες. Και ο τρόπος που ξεφεύγει, θυμίζει αυτό που μας λέγανε στο σχολείο για τις προόδους. Μόνο που εδώ δεν μιλάμε για αριθμητική πρόοδο, αλλά για γεωμετρική!».

Υ.Γ.: Το αστείο της υποθέσεως ήταν πως βγήκε με τίτλο «και οι ζωές των Ρομά μετράνε» η ΕφΣυν και της απάντησε στο τουΐτερ αρθρογράφος της «Καθημερινής» (oh, yeah) ως εξής:
«Σε λίγο είμαι σίγουρος πως θα έχετε πρωτοσέλιδο “και οι ζωές των Τούρκων μετράνε”»…

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη ειναι από το newpost