του Χρήστου Ξανθάκη
Από μικρό παιδί που άκουγα για τον «κομμουνισμό και τις παραφυάδες του», αναρωτιόμουν ποιες μπορεί να ήταν οι παραφυάδες αυτές. Και έκανα σενάρια τύπου γεωπονικού, ότι απ’ τον κορμό,.. ας πούμε, τον κομμουνιστικό βγαίνανε κάτι κλαριά μυστεριόζα και περικολόζα, κάτι κλαριά πρωτοφανέρωτα. Για να έρθουν να στεφανώσουν το σφυροδρέπανο με τον δικό τους τρόπο, όχι και τόσο ορίτζιναλ αλλά εξίσου αποτελεσματικό με τα κονσερβοκούτια. Μη σου πω και πιο αποτελεσματικό…
Το αυτό και με τους «συνοδοιπόρους». Γιατί δεν ήταν μόνο οι «παραφυάδες», ήταν και οι «συνοδοιπόροι» στην εξίσωση. Όχι ακριβώς κουμμούνια σαν να λέμε, αλλά κόκκινοι κι αυτοί, μπορεί και ροζ, μπορεί και μπορντό, ίσως και πορτοκαλί, δεν λέω. Διψάγανε κι αυτοί για αίμα αστικό και ήταν έτοιμοι να λύσουν το ζωνάρι με την παραμικρή αφορμή. Όχι κούτβηδες εκατό τοις εκατό, αλλά μπορώ να σου πω ακόμη χειρότεροι. Τουλάχιστον οι άλλοι είχαν περάσει και μια κομματική εκπαίδευση…
Κάπως έτσι και με τους «συνοδοιπόρους» των ανεμβολίαστων. Όσους και όσες από τη μία τάσσονται υπέρ των εμβολίων και από την άλλη δεν σπεύδουν να καταδικάσουν στο πυρ το εξώτερο τους αρνητές. Όσους και όσες πιστεύουν ότι άνθρωποι είναι και οι ανεμβολίαστοι, δεν είναι βοθρολύματα, δεν είναι σαπρόφυτα, δεν είναι κατακάθια του καφέ. Όσους και όσες βγαίνουν ευθαρσώς και πάνε κόντρα στον εθνικό διχασμό με τη μορφή της θαυματουργής βελόνας, που θα μας σώσει από πάσαν νόσον και πάσαν… γιου νόου γουάτ. Όσους και όσες δεν μασήσανε από το παραμύθι (ή μήπως την παραμύθα;) του «πες κι εσύ Σωτήρη»…
Ξέρετε κάτι; Έχω παρατηρήσει άφθονη λύσσα εναντίον των ανεμβολίαστων από έγκυρους παρατηρητές και σχολιογράφους της επικαιρότητας, αλλά αυτό που είδα για τους «συνοδοιπόρους» τους με άφησε εντελώς έκπληκτο. Τέτοια χολή πουθενά, τέτοιο δηλητήριο ουδέποτε, τέτοιο μίσος αβάσταχτο και αβυσσαλέο ούτε μια φορά τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες στη δημοσιογραφία. Και ο Αντρεας άκουσε βρισίδια και ο Σημίτης και ο Τσίπρας και οι Μητσοτάκηδες, όχι όμως αυτό το πράγμα. Εδώ πέρα μιλάμε για πρωτοφανείς κατάρες και αδιανόητες καταγγελίες, λες και οι «συνοδοιπόροι» των ανεμβολίαστων είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας και όλες τις συμφορές που την έχουν βαρέσει ανά τους αιώνες.
Δεν θα διαφημίσω τα καϊνάρια που κάτσανε και γράψανε τις συγκεκριμένες αηδίες. Τους βλέπετε και τις βλέπετε μπροστά σας κάθε τρεις και λίγο, να κηρύσσουν το ευαγγέλιο των εμβολίων και να ετοιμάζουν τα καζάνια της Κολάσεως για τους αρνητές και τους «συνοδοιπόρους» τους. Εδώ φτάσαμε να δικαιολογείται το άθλιο «μη σώσουν» του Αδωνι, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι και κάποιες (και η αφεντιά μου ανάμεσά τους!), άσκησαν κριτική στον Σώτο τον άφαντο που εμφανίστηκε από το πουθενά για να μας τραβήξει τ’ αυτιά. Και να κάνει τον Χριστοδουλάκη να ντρέπεται για τη δημιουργική λογιστική του, με όλα τα γαμάτα νούμερα που αράδιασε για τους υποθετικούς νεκρούς…
Αυτό, ωστόσο, που μπορώ να πω, είναι ότι αν δεν ξεμπερδέψουμε σύντομα με αυτό το φεστιβάλ σκατίλας στο τέλος δεν θα βρει ο παπάς να θάψει που λένε και στην Κρήτη. Δεν θα μείνει φλούδα, δεν θα μείνει λέπι, άκρα του τάφου σιωπή θα βασιλεύει. Αλλά μήπως αυτό είναι που θέλουν οι αγανακτισμένοι εμβολιασμένοι, που μας απειλούν με τις ρομφαίες; Να ψοφήσει κάθε φωνή πέρα απ’ τις δικές τους και να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος διαφωνίας και αντίρρησης;
- το κείμενο του Χρ Ξανθάκη είναι από το newpost (25/.10.2021)