Από το κακό στο χειρότερο πάμε με την πανδημία, αλλά δεν τρέχει τίποτα.
Τα κρούσματα σταθερά πολλά, οι διασωληνωμένοι συνωστίζονται στις Μονάδες Εντατικής.. Θεραπείας, κάθε μέρα ο μακάβριος κατάλογος των νεκρών μεγαλώνει, οι ειδικοί προειδοποιούν, η κυβέρνηση πέρα βρέχει, αρνείται να πράξει τα αυτονόητα, μαγειρεύει τα στοιχεία για να δικαιολογηθεί, ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους για να τους φορτώσει τις ευθύνες, προκαλεί σύγχυση με τις ολέθριες πράξεις της και τις εγκληματικές παραλείψεις της και εμείς προσαρμοζόμαστε, συνηθίζουμε να συμβιώνουμε με τη φρίκη.
Το κακό έχει γίνει τετριμμένο και εμείς έχουμε ήδη αναισθητοποιηθεί. Έχουμε αποδεχτεί την κατάσταση. Αυτή είναι η θλιβερή κανονικότητα.
Όπως λέει ο Ζ. Μπάουμαν («Γεννημένοι Ρευστοί» Πατάκης), «παρόμοια γεγονότα, όταν επαναλαμβάνονται και πολλαπλασιάζονται, σχολιάζονται καθημερινά ή αναπαρίστανται, χάνουν την ικανότητα τους να σοκάρουν. Όσο συγκλονιστικό και τρομακτικό είναι κάτι την πρώτη φορά που συμβαίνει, η μονοτονία της επανάληψης το ''ομαλοποιεί'', το κάνει ''τετριμμένο''. Το ''τετριμμένο'', η κοινοτοπία, διασκεδάζει, δεν σοκάρει».
Τάσος Παππάς / EφΣυν
