Οσοι είμαστε έτοιμοι να ομολογήσουμε ότι κάποια στιγμή έστω και κλεφτά (και ενοχικά) έχουμε παρακολουθήσει -ο καθένας για τους δικούς του λόγους- έστω και λίγα λεπτά κάποιου (κάποιων).. ριάλιτι, τάλεντ σόου, νομίζω ότι έχουμε καταλήξει σε δύο βασικά συμπεράσματα: πρώτον, ότι η ανθρώπινη βλακεία δεν έχει όρια και, δεύτερον, ότι ένα πολύ μεγάλο τμήμα της κοινωνίας δεν είναι δεκτικό στην κριτική. Πιστεύει ο άλλος ότι είναι ο νέος Καζαντζίδης και διαφωνεί η κριτική επιτροπή; Λυπάμαι, αλλά «άσχετη» είναι η επιτροπή που δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει μπροστά της ένα σπάνιο, ακατέργαστο διαμάντι.
Αναγνωρίζω ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός να πιστεύει ό,τι καλύτερο θέλει για τον εαυτό του και να θεωρεί ότι έχει πάντα δίκιο. Επίσης, αναφαίρετο είναι το δικαίωμα των υπολοίπων να διαφωνούν.
Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιος Κούλογλου, τον οποίο δεν γνωρίζω προσωπικά, εξέφρασε την άποψη ότι το «ματσάκι» Μητσοτάκη – Τσίπρα στη ΔΕΘ έληξε ισόπαλο. Δικαίωμά του, γούστο του και καπέλο του και κρίνεται γι’ αυτή του την άποψη και τα κίνητρα που ενδεχομένως τον ώθησαν να τη δημοσιοποιήσει. Μπορώ να δεχθώ ότι πρέπει για μια ακόμα φορά να συζητήσουμε αν ένας εκλεγμένος με τη σημαία ενός κόμματος μπορεί να διατυπώνει δημοσίως απόψεις «εκτός γραμμής», πριν το πράξει εντός των οργάνων.
Μπορώ, επίσης, να δεχθώ ότι μια «εκτός γραμμής» άποψη μπορεί να κλονίσει την προσπάθεια συσπείρωσης και να καλλιεργήσει κλίμα εσωστρέφειας σε ένα κόμμα κ.λπ. κ.λπ. Αλλά, στο τέλος της ημέρας, δεν κρίνεται μόνο ο Κούλογλου, αλλά και εκείνοι που αισθάνονται την ανάγκη να υπερασπιστούν την άποψη ότι «ο αρχηγός τούς πήρε παραμάζωμα» και η νίκη του στη ΔΕΘ και οπουδήποτε θυμίζει τις πεντάρες που έτρωγε κάποτε ο Ολυμπιακός στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Αλλά το να ζητούν οι «αναμάρτητοι» την κεφαλή τού κάθε Κούλογλου επί πίνακι, επειδή δεν συμφωνούν με την πολιτική του άποψη, μάλλον υποτιμά αυτό/αυτόν που θέλουν να υπερασπιστούν και τον οποίο θεωρούν απόλυτο πρωταγωνιστή. Και, αν είσαι Ρονάλντο, δεν σε νοιάζει τι γράφει «Το Φως των Σπορ».