του Χρήστου Ξανθάκη
Έχω μια βασική αρχή στη ζωή μου:
Άμα δεν κατεβαίνεις στο δρόμο, δεν έχει νόημα ούτε να γκρινιάζεις, ούτε να διαμαρτύρεσαι, ούτε ..να τα χώνεις, ούτε να ψηφίζεις εν τέλει. Νομίζω ότι δεν έχει νόημα καν να αναπνέεις.
Οπότε, κατεβαίνω στο δρόμο.
Κατεβαίνω με μικρές και μεγάλες αφορμές, κατεβαίνω σε συγκεντρώσεις των πέντε και των πέντε χιλιάδων ατόμων, κατεβαίνω σε πορείες με ήλιο και βροχή, κατεβαίνω κι ας μη λέω κουβέντα, κατεβαίνω κι ας μην υψώνω πανό, κατεβαίνω κι ας μην σηκώνω ψηλά τη γροθιά, κατεβαίνω κι ας με πονάνε τα γόνατά μου πενηνταφεύγα χρονών άνθρωπος.
Γιατί δεν γίνεται αλλιώς.
Αν είσαι στο δρόμο, μετράς και σε μετράνε. Αν είσαι στον καναπέ, είσαι για γέλια αδερφάκι μου, το πολύ πολύ να τρομάξουν καναδυο εταιρείες με την πάρτη σου επειδή είχες την αδιανόητη τόλμη να πατήσεις το κουμπί “cancel”. Για να το αποσύρεις αυτό το “cancel” έπειτα από κάνα τριήμερο γιατί γουργούρησε η κοιλίτσα σου…
Αλλά έγραψα πιο πάνω «μετράς και σε μετράνε», για το δρόμο. Να το εξηγήσω μια στιγμή:
Μετράς γιατί μπήκες στον κόπο να ξεκινήσεις από το σπίτι σου, να βάλεις παπούτσι ελαφρύ και φαρδύ παντελόνι, να μπεις στο αμάξι, στο λεωφορείο, στο ταξί, να σε φάει η κίνηση και οι εξατμίσεις, να κάτσεις τουλάχιστον μισάωρο στην άσφαλτο ή στον υπόγειο, να σταθείς όρθιος, να περπατήσεις, έχει δουλειά φίλε ο δρόμος, δεν είναι χωνάκι παγωτό να τον ξεμπερδέψεις σε ένα τρίλεπτο και να πεις «άντε γειά».
Και καμιά φορά ο δρόμος έχει και ταλαιπώρια, καμιά φορά ο δρόμος έχει και κυνηγητό, καμιά φορά ο δρόμος έχει και ξύλο, καμιά φορά ο δρόμος έχει και σύλληψη, όλα μπορούν να σου τύχουν. Όπως τύχανε στον Ζακ Κωστόπουλο πριν από τρία χρόνια και αντί χθες να πίνουμε καφέ κοιτώντας τον κόσμο να περνάει, μαζευτήκαμε στην Ομόνοια να τιμήσουμε τη μνήμη του. Μαζευτήκαμε στο δρόμο, για τον αμνό του Θεού που κουβαλούσε στην πλάτη του τις αμαρτίες μας…
Στο δρόμο, επίσης, σε μετράνε, ήθελα να το πω κι αυτό. Γιατί καλό το μπλίνκι μπλίνκι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και στο Μαξίμου ακούνε «τουίτερ» και κατουριούνται επάνω τους, αλλά η πραγματική πυγμή στο οδόστρωμα φαίνεται. Εκεί μόνο θα σε πάρουνε στα σοβαρά, εκεί μόνο θα σε υπολογίσουνε, εκεί μόνο θα καταπιούνε τη γλώσσα τους και θα ψάξουνε να βρούνε πως στο διάολο θα βρουν ένα σημείο επαφή με αυτά που λες, με αυτά που ζητάς, με αυτά που θέλεις. Δικαιοσύνη για τον Ζακ, ας πούμε, που ούτε η δίκη του δεν έχει αρχίσει λόγω κόβιντ και κανείς δεν ξέρει αν θ’ αρχίσει ποτέ. Αν θ’ αρχίσει ποτέ…
Τουλάχιστον στην συγκέντρωση τα καταφέραμε και μαζευτήκαμε πολλοί, πολλές και πολλά. Με τη σχετική καθυστέρηση βέβαια, μιας και στην Ομόνοια ήταν ίσα ίσα τετραψήφιος ο αριθμός του πλήθους για να πολλαπλασιαστεί ακολούθως ως το Σύνταγμα. Ελληνικά είναι αυτά και πάντοτε αργούμε στο ραντεβού μας. Θα μπορούσα να σκεφτώ ότι μας έμεινε απ’ την περιβόητη «ώρα ΠΑΣΟΚ», αλλά τέτοιες ώρες προτιμώ να σκέπτομαι την πιτσιρικαρία που για μια ακόμη χρονιά πήρε στα χέρια της την υπόθεση Ζακ. Νεαρά παιδιά, είκοσι παρά κάτι, είκοσι και κάτι, πολλά, πάρα πολλά κορίτσια, που αγκάλιασαν τη μνήμη του αθώου αμνού. Του αμνού που θυσιάστηκε για τα κρίματα όλων μας και δεν σταματήσει ούτε στιγμή να στοιχειώνει τα όνειρά μας. Να πληγώνει τα όνειρά μας, να αναστατώνει τα όνειρά μας, να ζει στα όνειρά μας. Κι όσο τον ονειρευόμαστε, ο Ζακ δεν θα πεθαίνει ποτέ!
Υ.Γ.: Παρών για μια ακόμη φορά, όπως κάθε φορά, ο Νάσος Ηλιόπουλος της «Ανοιχτής Πόλης». Το σημειώνω.
- το κείμενο του Χρ.Ξανθάκη είναι από το newpost