Η νέα τάξη πραγμάτων δεν θα σου αφήνει ούτε ψιχουλάκι!
Τρία είναι τα βίντεο των ημερών που χαλάνε κόσμο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
* Οι εκδηλώσεις αγανάκτησης των ΠΑΟΚτζήδων στη Θεσσαλονίκη, που δεν θα τις σχολιάσω.. γιατί είχαν κάργα βρισίδι και δεν γουστάρω.
* Ο εξοστρακισμός Πατούλη από τη μόστρα του Ράλυ Ακρόπολις, που έβγαλε πολύ γέλιο αλλά δεν ταιριάζει στο θέμα μας.
* Η επίθεση απολυμένου από τα Λιπάσματα Καβάλας κατά του Κωστή Χατζηδάκη, σε καφετέρια στην πλατεία Αριστοτέλους. Με δικά του λόγια:
«Τριάντα χρόνια Νέα Δημοκρατία ψηφίζω. Μας καταστρέψατε».
Φράσεις που συμπλήρωσε και με κάποια «γαλλικά» (θυμήθηκε ακόμη και τη δόλια την… Παναγιώτα), αλλά είπαμε, το βρίσιμο είναι για το γήπεδο όχι για την πολιτική και κοινωνική αρθρογραφία.
Σε αυτόν τον απολυμένο θέλω να σταθώ, γιατί η μοίρα του και η έκρηξή του έρχονται και κολλάνε 100% με τον τίτλο τον σημερινό. Ότι δηλαδή πάει μας άφησε χρόνους η λαϊκή δεξιά, εξεμέτρησε το ζην, τα ‘κλεισε τα μάτια, άφησε την τελευταία της πνοή, στα χέρια του Μπούκουρα είναι τώρα.
Εκείνη ακριβώς η δεξιά που έδινε, βεβαίως, τη μεγάλη μερίδα του εθνικού πλούτου στους κάθε είδους φαταούλες («νταβατζήδες», τους είχε αποκαλέσει ένας πρώην πρωθυπουργός…), αλλά δεν άφηνε δίχως ψωμάκι τον λαουτζίκο. Κάτι κονομάγανε και οι πληβείοι, κάπως τα βγάζανε πέρα, παίρνανε μια αναπνοή κι ένα αβάντζο. Ψίχουλα, δεν λέω, αλλά άμα τυραννιέσαι, καλύτερα είναι τα ψίχουλα από την πείνα…
Και τώρα; Τώρα εκατόν τριάντα εργαζόμενοι στο δρόμο στα Λιπάσματα Καβάλας, έτσι τσακ μπαμ, άντε γειά σας, άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο. Άνθρωποι με οικογένειες, με υποχρεώσεις, με ανοίγματα, άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, άνθρωποι με δεξιότητες, με εμπειρία, με γνώσεις. Και τι θα κάνουν αυτοί οι «πρώην»;
Θα πάει Δια Βίου Μάθηση ο απολυμένος που έβριζε τον Κωστή τον Σούπερμαν, να πάρει πτυχίο ψυχοθεραπευτή, να εξηγεί στους υπόλοιπους 129 ότι πρέπει να βλέπουν τη ζωή με θετική ματιά;
Θα γίνει τικτόκερ ο απολυμένος που έβριζε τον Κωστή τον Σούπερμαν, να εξηγεί στα δεκαπεντάχρονα τι παίζει με το λίπασμα και πως το κάνει τούρμπο το φυτό;
Θα κατέβει Αθήνα ο απολυμένος που έβριζε τον Κωστή τον Σούπερμαν, να πουλάει κάρτες κινητής τηλεφωνίας στην Ομόνοια;
Ή μήπως θα συρθεί ως τον βουλευτή του τον τοπικό, που τον ψηφίζει τριάντα χρόνια και θα του πει «κάνε κάτι, σε παρακαλώ, γιατί χανόμαστε»;
Κι αν συρθεί ως τον βουλευτή του τον τοπικό, που τον ψηφίζει τριάντα χρόνια, θα εισπράξει άραγε κάτι παραπάνω από κούφια λόγια, από άδειες υποσχέσεις, από νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια;
Όχι γιατί ο βουλευτής ο τοπικός που εισπράττει επί τριάντα χρόνια την ψήφο του απολυμένου είναι κάνας παλιάνθρωπος και δεν γουστάρει να εξυπηρετεί τους συμπολίτες του, αλλά διότι τα χέρια του βουλευτή που τον ψηφίζουν τα κορόιδα επί τριάντα χρόνια είναι κάτι παραπάνω από δεμένα. Με ατσαλόσυρμα, όχι με σπάγγο. Με αλυσίδες, όχι με καλώδια. Στρατιωτάκι ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο μιας νέας τάξης πραγμάτων είναι πλέον ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και δεν μπορεί ούτε ψίχουλα να προσφέρει. Εκείνα τα γαμημένα τα ψίχουλα, που μπορεί να μη σε χορταίνανε τίγκα αλλά σου άφηναν μια ελάχιστη ανάσα ώσπου να ξημερώσει η επόμενη μέρα. Με την υπόσχεση ότι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός…
Πάνε όμως αυτά στην Ελλάδα 2.0. Πουλιά πετούμενα γίνανε και δεν ξαναγυρνούν. Ο σκληρός εκσυγχρονισμός είναι εδώ, ο βαρβάτος θατσερισμός είναι εδώ, η συμπόνια ψόφησε και κανείς δεν νοιάζεται για το πώς θα τα βγάλεις πέρα. Πρόλαβες κι ανέβηκες στο τραίνο; Έχει καλώς. Δεν πρόλαβες; Κάτσε στο σταθμό να θρηνείς την κατάντια σου και την χαμένη σου την ψήφο επί δεκαετίες ολόκληρες…
Σε αυτόν τον απολυμένο θέλω να σταθώ, γιατί η μοίρα του και η έκρηξή του έρχονται και κολλάνε 100% με τον τίτλο τον σημερινό. Ότι δηλαδή πάει μας άφησε χρόνους η λαϊκή δεξιά, εξεμέτρησε το ζην, τα ‘κλεισε τα μάτια, άφησε την τελευταία της πνοή, στα χέρια του Μπούκουρα είναι τώρα.
Εκείνη ακριβώς η δεξιά που έδινε, βεβαίως, τη μεγάλη μερίδα του εθνικού πλούτου στους κάθε είδους φαταούλες («νταβατζήδες», τους είχε αποκαλέσει ένας πρώην πρωθυπουργός…), αλλά δεν άφηνε δίχως ψωμάκι τον λαουτζίκο. Κάτι κονομάγανε και οι πληβείοι, κάπως τα βγάζανε πέρα, παίρνανε μια αναπνοή κι ένα αβάντζο. Ψίχουλα, δεν λέω, αλλά άμα τυραννιέσαι, καλύτερα είναι τα ψίχουλα από την πείνα…
Και τώρα; Τώρα εκατόν τριάντα εργαζόμενοι στο δρόμο στα Λιπάσματα Καβάλας, έτσι τσακ μπαμ, άντε γειά σας, άντε και αντίο θα σε δω στο πλοίο. Άνθρωποι με οικογένειες, με υποχρεώσεις, με ανοίγματα, άνθρωποι μιας κάποιας ηλικίας, άνθρωποι με δεξιότητες, με εμπειρία, με γνώσεις. Και τι θα κάνουν αυτοί οι «πρώην»;
Θα πάει Δια Βίου Μάθηση ο απολυμένος που έβριζε τον Κωστή τον Σούπερμαν, να πάρει πτυχίο ψυχοθεραπευτή, να εξηγεί στους υπόλοιπους 129 ότι πρέπει να βλέπουν τη ζωή με θετική ματιά;
Θα γίνει τικτόκερ ο απολυμένος που έβριζε τον Κωστή τον Σούπερμαν, να εξηγεί στα δεκαπεντάχρονα τι παίζει με το λίπασμα και πως το κάνει τούρμπο το φυτό;
Θα κατέβει Αθήνα ο απολυμένος που έβριζε τον Κωστή τον Σούπερμαν, να πουλάει κάρτες κινητής τηλεφωνίας στην Ομόνοια;
Ή μήπως θα συρθεί ως τον βουλευτή του τον τοπικό, που τον ψηφίζει τριάντα χρόνια και θα του πει «κάνε κάτι, σε παρακαλώ, γιατί χανόμαστε»;
Κι αν συρθεί ως τον βουλευτή του τον τοπικό, που τον ψηφίζει τριάντα χρόνια, θα εισπράξει άραγε κάτι παραπάνω από κούφια λόγια, από άδειες υποσχέσεις, από νάιλον ντέφια και ψόφια κέφια;
Όχι γιατί ο βουλευτής ο τοπικός που εισπράττει επί τριάντα χρόνια την ψήφο του απολυμένου είναι κάνας παλιάνθρωπος και δεν γουστάρει να εξυπηρετεί τους συμπολίτες του, αλλά διότι τα χέρια του βουλευτή που τον ψηφίζουν τα κορόιδα επί τριάντα χρόνια είναι κάτι παραπάνω από δεμένα. Με ατσαλόσυρμα, όχι με σπάγγο. Με αλυσίδες, όχι με καλώδια. Στρατιωτάκι ακούνητο, αμίλητο, αγέλαστο μιας νέας τάξης πραγμάτων είναι πλέον ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και δεν μπορεί ούτε ψίχουλα να προσφέρει. Εκείνα τα γαμημένα τα ψίχουλα, που μπορεί να μη σε χορταίνανε τίγκα αλλά σου άφηναν μια ελάχιστη ανάσα ώσπου να ξημερώσει η επόμενη μέρα. Με την υπόσχεση ότι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός…
Πάνε όμως αυτά στην Ελλάδα 2.0. Πουλιά πετούμενα γίνανε και δεν ξαναγυρνούν. Ο σκληρός εκσυγχρονισμός είναι εδώ, ο βαρβάτος θατσερισμός είναι εδώ, η συμπόνια ψόφησε και κανείς δεν νοιάζεται για το πώς θα τα βγάλεις πέρα. Πρόλαβες κι ανέβηκες στο τραίνο; Έχει καλώς. Δεν πρόλαβες; Κάτσε στο σταθμό να θρηνείς την κατάντια σου και την χαμένη σου την ψήφο επί δεκαετίες ολόκληρες…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
