Οταν φροντίζεις να γίνεις "φίλος" με τον αρχισεκιουριτά (νέο είδος τότε στην Ελλάδα) σου σφυρίζει που θα δειπνεί η Ελίζαμπεθ Τέιλορ το τελευταίο βράδυ της παραμονής της στην Ελλάδα (είχε έρθει.. το 1988 για να παραλάβει το βραβείο Ωνάση).
Και πας και τη βλέπεις από μακριά, συντροφιά με τη συνάδελφό Μαρία Κατσουνάκη αλλά δεν μπορείς να την πλησιάσεις γιατί έχει όλο κάτι της ασφάλειας γύρω της. και μετά σηκώνεσαι από το πεζουλάκι για να σερβιριστείς ένα ποτήρι κρασί και αίφνης διαπιστώνεις πως η σταρ προς στιγμήν είναι μόνη κι απροστάτευτη.
Κι εσύ με όλο το θράσος που διαθέτεις, πλησιάζεις, της δίνεις το χέρι (και το κρατάς το δικό της, γιατί στο μεταξύ καταφτάνουν τα γομάρια).
Κι ύστερα της κάνεις πέντε ερωτήσεις στον αέρα, σκάει κι ένα φλας (μαλάκα μου, σκέφτεσαι, έχω και φωτογραφία, δεν μπορεί να με διαψεύσει κανείς) και το επόμενο μεσημέρι φτάνεις στο "Έθνος" με ύφος καρδιναλίου, πας στον Φιλιππόπουλο, σε ρωτάει αυτός για τα θέματα της επόμενης, του λες και στο φινάλε προσθέτεις και ένα: "Α, ναι έχω και συνέντευξη με την Τέιλορ!"
Xρήστος Σιάφκος (fb)