Σοσιαλδημοκρατία: αναγκαία ή ξεφτισμένη;
του Χρήστου Ξανθάκη
Όψεις σοσιαλδημοκρατίας από δύο ανθρώπους στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
Πάει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου στα πυρόπληκτα της Εύβοιας,.. βλέπει την κατάσταση, αφουγκράζεται τον πόνο των κατοίκων, τι να κάνει πρέπει να ψιθυρίσει και δυο κουβέντες, μουγκή να κάτσει δεν γίνεται, ανοίγει το στόμα της και τι λέει;
Πρώτα ξεκινάει με το γνωστό τροπάριο (πρόcχωμεν!) ότι ευτυχώς που δεν είχαμε νεκρούς γιατί άμα είχαμε δεν θα μιλάγαμε έτσι, θα μιλάγαμε αλλιώς, και συνεχίζει με διαφήμιση θετικής ενέργειας τύπου φυσικός χυμός, πάρε, πάρε, να τσιτώσεις, ν’ ανέβεις, να μη σε πιάνει ούτε ο Μπολτ ο Γιουσέιν. Με δικά της λόγια:
«Ξέρετε η πικρία είναι ανθρώπινη, αλλά είναι αρνητικό συναίσθημα. Να προσπαθείτε πάντα στα θετικά συναισθήματα να βρίσκετε δύναμη. Γιατί τώρα, ό,τι λάθος έγινε, ενδεχομένως, και ό,τι στραβό είχαμε, προσπαθούμε να στηριχτούμε έτσι να δούμε θετικά για το μέλλον».
Αυτά από τη μία πλευρά της σοσιαλδημοκρατίας, την πλευρά που μοιάζει περισσότερο με διαφήμιση αναψυκτικού (χωρίς ανθρακικό παρακαλώ!), παρά με πρόταση για μια νέα εποχή. Θετικά συναισθήματα κι ο κόσμος θα γίνει καλύτερος. Το λες στον πυρόπληκτο, το λες σε αυτόν που έχασε το σπίτι του, τις ελιές του, τα ζωντανά του και ως δια μαγείας πέφτει επάνω του ένα πέπλο αισιοδοξίας, σαν τον μαγικό μανδύα του Χάρι Πότερ, και αλλάζουν όλα. Γεμίζει η ζωή του χαμόγελα!
Πάμε όμως και στην δεύτερη έκφραση της σοσιαλδημοκρατίας δια στόματος του προσφάτως αποδημήσαντος εις Κύριον κορυφαίου προπονητή καλαθόσφαιρας Ντούσαν Ίβκοβιτς. Την αλίευσα από τη στήλη «Full Επίθεση» του συνάδελφου Νίκου Ασημακόπουλο στο προχθεσινό φύλλο της εφημερίδας “Live Sport”. Έλεγε, λοιπόν, ο σοφός του ευρωπαϊκού μπάσκετ για την πατρίδα του, τη Γιουγκοσλαβία:
«Ρωτάτε πως περνούσαμε τότε. Εκτιμώ ότι ήταν πολύ ωραία. Είχαμε ένα σύστημα ανάμεσα σε κομμουνισμό και καπιταλισμό. Μετά απ’ το 1960, μπορώ να πω ότι είχε ανέβει πολύ το βιοτικό επίπεδο. Ήταν καλύτερο από αυτό της Ελλάδας. Πώς έγινε και καταστράφηκαν όλα αυτά μετά απ’ το 1990; Ε, αυτοί που το κατάφεραν πρέπει να πάρουν το βραβείο Νόμπελ…»
Για τη γειτονική μας χώρα τα ανωτέρω και μπορώ να τα επιβεβαιώσω και από την πάρτη μου, μιας και από σαράντα ημερών τους ζούσα κάθε καλοκαίρι τους Γιούγκους βδομάδες επί βδομάδων σε καλοκαιρινές διακοπές στον Πλαταμώνα. Πολιτισμένοι και εξελιγμένοι άνθρωποι, με τις σπουδές τους, με την καλλιτεχνία τους, με τα στάδιά τους, με τα διαβάσματά τους, όταν στην Ψωροκώσταινα ακόμη προσπαθούσαμε να βρούμε το νήμα του παρελθόντος και τη διασύνδεσή μας με τους χρυσούς αιώνες του κάποτε. Η σοσιαλδημοκρατία του Τίτο, τους είχε πάει πολύ μπροστά. Και χωρίς καν θετική ενέργεια, μόνο με δουλειά και επιμονή στο γενικό αντί για το ατομικό συμφέρον.
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί έκλασε μέντες ο κόσμος μετά από κάτι δεκαετίες κυριαρχίας της φιλελέ κεντροδεξιάς και αποφάσισε να εμπιστευτεί ξανά την σοσιαλδημοκρατία σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες. Ακόμη και στο επίκεντρο της αυτοκρατορίας, στη Γερμανία, ψάχνονται για να χαρίσουν τη διαδοχή της Μέρκελ στον σοσιαλδημοκράτη υποψήφιο. Κι ας σκούζει η μανουλίτσα ότι θα μπάσει απ’ την πίσω πόρτα τους κομμουνιστάς στην κυβέρνηση…
Ως εκεί, βεβαίως, μπορούν να φτάσουν οι Ευρωπαίοι των ημερών μας. Ο κόσμος διαλύεται κι αυτοί αναγνωρίζουν τους κάποτε ξεφτι(λι)σμένους σοσιαλδημοκράτες ως νέους θαυματοποιούς που θα βάλουν τάξη στο χάος. Το βλέπουν πλέον και οι βαρύτατα μυώπες το ξεχαρβάλωμα και τι να κάνουν θα το ρίξουν το κουκί. Μπας και σωθεί κάπως η κατάσταση από τα κέφια τα φιλελέδικα, που φτάσανε τον κόμπο στο χτένι. Αν υποθέσουμε, δηλαδή, ότι οι σοσιαλδημοκράτες του 2021 νοιάζονται για τους πολίτες και όχι για τους ματσωμένους.
Γιατί αν προκύψει στους ψηφοφόρους η παραμύθα της «θετικής ενέργειας», αντί για τις πολιτικές λύσεις που θα ευνοήσουν τους πολλούς έναντι των λίγων, πολύ φοβούμαι ότι το χρονοντούλαπο θα την υποδεχθεί τη σοσιαλδημοκρατία για μια ακόμη φορά.
Για πάντα…
Για πάντα…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost