Γράφει ο Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Mια αποστροφή σε ένα από τα τελευταία “διαγγέλματα” Μητσοτάκη, με φόντο την καμένη γη της Εύβοιας, της Πελοποννήσου, της Αττικής, θα μπορούσε να καταστήσει τον ίδιο και την.. κυβέρνησή του σχεδόν συμπαθείς. “Ως πρωθυπουργός επί 25 μήνες διαχειρίστηκα πολλές κρίσεις: από την ασύμμετρη επίθεση στον Έβρο μέχρι την επέλαση του κορωνοϊού” είπε ο Κ. Μητσοτάκης. Και, παρά τη σκηνοθεσία αυτοκυριαρχίας στη μαγνητοσκοπημένη απαγγελία κειμένου από ότο κιου, μπορεί να πει κανείς ότι η ατάκα αποπνέει κι ένα παράπονο.
Αλήθεια λέει ο Κυριάκος. Του παραπέσανε πολλά σε δύο χρόνια θητείας. Και δεν είχε καν την ευκαιρία να εφαρμόσει στοιχειωδώς το πρόγραμμά του. Από τους 25 μήνες κυβέρνησης Ν.Δ., αν εξαιρέσει κανείς τη χαζοχαρούμενη εκκίνηση με τις μπουλντόζες στο Ελληνικό, τα φορολογικά νομοσχέδια, τα επιτελικά νομοσχέδια και τα άλλα εγχειρήματα άλωσης και ιδιωτικής χρήσης του κράτους, για 18 μήνες διαχειρίζεται αλλεπάλληλες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Δεν είναι ό,τι καλύτερο για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Ακόμη και για τη χειρότερη και πιο κυνική κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.
Πράγματι, ο μέσος πολίτης, ακόμη και ο πολύ θυμωμένος, που τραγουδά με άγρια χαρά το “μητσιέσαι γαμι@τάκη”, κάνοντας έναν απολογισμό μπορεί να παρασυρθεί σε ένα κύμα συμπάθειας. “Εδώ που τα λέμε, δεν του 'πεσαν και λίγα. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του”.
Το ίδιο, βεβαίως, μπορεί να επικαλεστεί οποιοσδήποτε από τους εκατοντάδες πρωθυπουργούς και ηγέτες όλων των χωρών του πλανήτη που πλήττονται από την πανδημία του κορωνοϊού, από απρόβλεπτα πλήγματα της κλιματικής κρίσης και των ακραίων καιρικών φαινομένων, από τις περιφερειακές συγκρούσεις και εντάσεις, από απότομες καμπές του οικονομικού κύκλου που εκτρέπουν την ανάπτυξη σε ύφεση, από χρηματιστηριακά κραχ, από ξαφνικές κρίσεις στις απελευθερωμένες αγορές, από εμπορικούς πολέμους, από κρίσεις ιδιωτικού και κρατικού χρέους, από καταρρεύσεις τραπεζών, από απότομες αυξήσεις στις αγορές εμπορευμάτων, από ιλιγγιώδεις ανατιμήσεις τροφίμων, από σκάνδαλα απληστίας και επιχειρηματικές καταρρεύσεις, από τη συσσώρευση ακραίου πλούτου και ανείπωτης φτώχειας στην κορυφή και τη βάση της παγκόσμιας πυραμίδας, από επιδημίες, λιμούς, προσφυγικά κύματα, από... από... τα μύρια κακά της μοίρας μας.
Ναι, ακόμη και ο Μπολσονάρου της Βραζιλίας ή ο Μόντι της Ινδίας μπορεί να γίνουν συμπαθείς αν υποθέσει κανείς ότι, παρά την εξοργιστική και απάνθρωπη πολιτική τους, έχουν να διαχειριστούν πράγματα που ξεπερνούν τον πολιτικό κύκλο και τις δυνάμεις τους.
Όμως αυτή η βολική “αντικειμενικοποίηση” των κοινωνικών, οικονομικών, περιβαλλοντικών και οικουμενικών κρίσεων, σαν να πρόκειται για φυσικά φαινόμενα, αποκρύπτει δύο άλλες “αντικειμενικές αλήθειες”.
Πρώτον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και στις αναλογίες τους ο Μόντι ή ο Μπολσονάρου, είναι εκπρόσωποι μιας πολιτικής και κοινωνικής ελίτ, έκαστος στη χώρα του και στην ευρύτερη περιοχή του, που είναι όχι απλώς συνένοχοι των εκ πρώτης όψεως αιφνίδιων και ετερόκλητων “φαινομένων” που διαταράσσουν τη ρουτίνα της διακυβέρνησής τους, αλλά είναι αυθεντικά προϊόντα των πολιτικών που επιταχύνουν και οξύνουν τα “φαινόμενα” αυτά. Που προφανώς έχουν πάψει να είναι “φυσικά” ακόμη κι αν μιλάμε για τον καιρό της κλιματικής κρίσης.
Δεύτερον, κανείς δεν απαίτησε από τον Κ. Μητσοτάκη -και από οποιονδήποτε “ομοιοπαθή” του σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη- να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση. Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω στα εσωτερικά της φαμίλιας και στο πιθανό παρασκήνιο πιέσεων για το ποιος θα πάρει το δαχτυλίδι, υποθέτω ότι ο σημερινός πρωθυπουργός ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Δεν κάνει αγγαρεία, σωστά; Ε, λοιπόν, ας του εξηγήσει κάποιος ότι διακυβέρνηση μιας χώρας σημαίνει κυρίως διαχείριση κρίσεων. Η “κανονικότητα” έχει πάψει προ πολλού να είναι κανόνας, η χώρα εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια κυβερνάται εν μέσω κρίσεων που έχουν καταπιεί τουλάχιστον πέντε πρωθυπουργούς - και κάποιων κοντεύουμε να ξεχάσουμε ακόμη και τα ονόματα.
Ο κόσμος όλος εδώ και δύο αιώνες σχεδόν, από την εποχή της πρώτης παγκοσμιοποίησης, πορεύεται εν μέσω κρίσεων και τόσο οι εθνικές κυβερνήσεις όσο και η οιονεί παγκόσμια διακυβέρνηση κρίνονται για επιτυχίες, αποτυχίες και τραγωδίες. Κι όποιος πιστεύει ότι του πέφτει βαρύ το σπορ μπορεί να πάει και σπίτι του. Και ίσως η απουσία του εκτιμηθεί με μεγαλύτερη συμπάθεια από την παρουσία του.
- από την AΥΓΗ
Αλήθεια λέει ο Κυριάκος. Του παραπέσανε πολλά σε δύο χρόνια θητείας. Και δεν είχε καν την ευκαιρία να εφαρμόσει στοιχειωδώς το πρόγραμμά του. Από τους 25 μήνες κυβέρνησης Ν.Δ., αν εξαιρέσει κανείς τη χαζοχαρούμενη εκκίνηση με τις μπουλντόζες στο Ελληνικό, τα φορολογικά νομοσχέδια, τα επιτελικά νομοσχέδια και τα άλλα εγχειρήματα άλωσης και ιδιωτικής χρήσης του κράτους, για 18 μήνες διαχειρίζεται αλλεπάλληλες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Δεν είναι ό,τι καλύτερο για οποιαδήποτε κυβέρνηση. Ακόμη και για τη χειρότερη και πιο κυνική κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης.
Πράγματι, ο μέσος πολίτης, ακόμη και ο πολύ θυμωμένος, που τραγουδά με άγρια χαρά το “μητσιέσαι γαμι@τάκη”, κάνοντας έναν απολογισμό μπορεί να παρασυρθεί σε ένα κύμα συμπάθειας. “Εδώ που τα λέμε, δεν του 'πεσαν και λίγα. Ούτε ψύλλος στον κόρφο του”.
Το ίδιο, βεβαίως, μπορεί να επικαλεστεί οποιοσδήποτε από τους εκατοντάδες πρωθυπουργούς και ηγέτες όλων των χωρών του πλανήτη που πλήττονται από την πανδημία του κορωνοϊού, από απρόβλεπτα πλήγματα της κλιματικής κρίσης και των ακραίων καιρικών φαινομένων, από τις περιφερειακές συγκρούσεις και εντάσεις, από απότομες καμπές του οικονομικού κύκλου που εκτρέπουν την ανάπτυξη σε ύφεση, από χρηματιστηριακά κραχ, από ξαφνικές κρίσεις στις απελευθερωμένες αγορές, από εμπορικούς πολέμους, από κρίσεις ιδιωτικού και κρατικού χρέους, από καταρρεύσεις τραπεζών, από απότομες αυξήσεις στις αγορές εμπορευμάτων, από ιλιγγιώδεις ανατιμήσεις τροφίμων, από σκάνδαλα απληστίας και επιχειρηματικές καταρρεύσεις, από τη συσσώρευση ακραίου πλούτου και ανείπωτης φτώχειας στην κορυφή και τη βάση της παγκόσμιας πυραμίδας, από επιδημίες, λιμούς, προσφυγικά κύματα, από... από... τα μύρια κακά της μοίρας μας.
Ναι, ακόμη και ο Μπολσονάρου της Βραζιλίας ή ο Μόντι της Ινδίας μπορεί να γίνουν συμπαθείς αν υποθέσει κανείς ότι, παρά την εξοργιστική και απάνθρωπη πολιτική τους, έχουν να διαχειριστούν πράγματα που ξεπερνούν τον πολιτικό κύκλο και τις δυνάμεις τους.
Όμως αυτή η βολική “αντικειμενικοποίηση” των κοινωνικών, οικονομικών, περιβαλλοντικών και οικουμενικών κρίσεων, σαν να πρόκειται για φυσικά φαινόμενα, αποκρύπτει δύο άλλες “αντικειμενικές αλήθειες”.
Πρώτον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως και στις αναλογίες τους ο Μόντι ή ο Μπολσονάρου, είναι εκπρόσωποι μιας πολιτικής και κοινωνικής ελίτ, έκαστος στη χώρα του και στην ευρύτερη περιοχή του, που είναι όχι απλώς συνένοχοι των εκ πρώτης όψεως αιφνίδιων και ετερόκλητων “φαινομένων” που διαταράσσουν τη ρουτίνα της διακυβέρνησής τους, αλλά είναι αυθεντικά προϊόντα των πολιτικών που επιταχύνουν και οξύνουν τα “φαινόμενα” αυτά. Που προφανώς έχουν πάψει να είναι “φυσικά” ακόμη κι αν μιλάμε για τον καιρό της κλιματικής κρίσης.
Δεύτερον, κανείς δεν απαίτησε από τον Κ. Μητσοτάκη -και από οποιονδήποτε “ομοιοπαθή” του σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη- να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση. Χωρίς να θέλω να υπεισέλθω στα εσωτερικά της φαμίλιας και στο πιθανό παρασκήνιο πιέσεων για το ποιος θα πάρει το δαχτυλίδι, υποθέτω ότι ο σημερινός πρωθυπουργός ήθελε να γίνει πρωθυπουργός. Δεν κάνει αγγαρεία, σωστά; Ε, λοιπόν, ας του εξηγήσει κάποιος ότι διακυβέρνηση μιας χώρας σημαίνει κυρίως διαχείριση κρίσεων. Η “κανονικότητα” έχει πάψει προ πολλού να είναι κανόνας, η χώρα εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια κυβερνάται εν μέσω κρίσεων που έχουν καταπιεί τουλάχιστον πέντε πρωθυπουργούς - και κάποιων κοντεύουμε να ξεχάσουμε ακόμη και τα ονόματα.
Ο κόσμος όλος εδώ και δύο αιώνες σχεδόν, από την εποχή της πρώτης παγκοσμιοποίησης, πορεύεται εν μέσω κρίσεων και τόσο οι εθνικές κυβερνήσεις όσο και η οιονεί παγκόσμια διακυβέρνηση κρίνονται για επιτυχίες, αποτυχίες και τραγωδίες. Κι όποιος πιστεύει ότι του πέφτει βαρύ το σπορ μπορεί να πάει και σπίτι του. Και ίσως η απουσία του εκτιμηθεί με μεγαλύτερη συμπάθεια από την παρουσία του.
- από την AΥΓΗ