Της Μαρίας Δεναξά*
Αίσθηση προκάλεσε κατά τη διάρκεια της συνέντευξης τύπου του πρωθυπουργού για τις πυρκαγιές, ο πρόσφατος σφετερισμός στα κοινωνικά δίκτυα, του συνθήματος «Μαζί». Του συνθήματος.. «Μαζί» της προεκλογικής εκστρατείας του Εμμανουέλ Μακρόν το 2017, αλλά και του επιρρήματος «Μπροστά», που κι αυτό παραπέμπει στον Γάλλο πρόεδρο, μιας και το κόμμα του ονομάζεται «Εμπρός».
Ένα copy-paste λέξεων που έγιναν hashtag στο τουίτερ, σε μια προσπάθεια να ξεπεραστεί η νέα εθνική τραγωδία με την ψευδαίσθηση της εθνικής ομοψυχίας, της ομόνοιας, της συσπείρωσης, της ένωσης και να πειστεί ο κόσμος πως είμαστε όλοι μαζί σαν να μην τρέχει απολύτως τίποτα και μάλιστα σε καλά χέρια, απέναντι στη νέα καταστροφή που βρήκε τον τόπο μας.
Όμως τα αδικαιολόγητα δεν δικαιολογούνται με επικοινωνιακά τεχνάσματα. Ο καμένος τόπος, η απερίγραπτη οικολογική καταστροφή που συντελείται κάθε καλοκαίρι, οι χαμένες περιουσίες που οι περισσότερες αποκτήθηκαν με μόχθο, η ανίατη αναποτελεσματικότητα του κράτους, η αιώνια ανοργανωσιά, η ανικανότητα, η έλλειψη στρατηγικής, τα μικροπολιτικά παιχνίδια δεκαετιών, η συνεχιζόμενη έλλειψη μέσων, ανθρώπινου δυναμικού και στρατηγικής δεν κρύβονται με αντιγραφές λέξεων, που έχασαν τη σημασία τους και χρησιμοποιούνται με πονηριά και απώτερους ίσως εκλογικούς σκοπούς, σαν όπλα για να ξεγελάσουν, να αποπροσανατολίσουν να ξαναρίξουν στάχτη στα μάτια του κόσμου, που μετά την τραγωδία στις Ροβιές και τη Λίμνη Ευβοίας, άρχισε να καταλαβαίνει πως δυστυχώς σ αυτή τη χώρα, ο σώζων ευατόν σωθήτω.
Ο πολυαγαπημένος στην Ελλάδα και εξαιρετικά αμφιλεγόμενος στη Γαλλία Εμμανουέλ Μακρόν, επί μια ολόκληρη πενταετία παίζει ανέντιμα μια ολόκληρη κοινωνία, που τον ανέχεται ακόμη, γιατί απέναντι της έχει το φάντασμα της ακροδεξιάς, το οποίο έχει πάρει σάρκα και οστά από τις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζει και τροχοδρομήθηκαν στη Γαλλία από τους προκατόχους του. Πολιτικές που δεν είναι άλλες από ένα συνονθύλευμα ψεμάτων, καλλιέργεια επικοινωνιακών ψευδαισθήσεων, συγκαλυμμένων εκβιασμών με μπόλικη καταστολή και επιβολή σκληρών κανόνων και νόμων, ενάντια στη βούληση μεγάλης μερίδας της κοινωνίας που λοιδορείται και στιγματίζεται χυδαία, κάθε φορά που τολμά να εκφέρει άποψη, να αντιδράσει, να εναντιωθεί σε ότι δεν συμφωνεί. Πολιτικές αλλά και επικοινωνιακοί τρόποι διαχείρισης των πολιτών, υπαγορευμένα απο πανίσχυρα συμφέροντα και την κάστα τους, τα οποία σε ευρωπαϊκή και παγκόσμια κλίμακα, υποστηρίζουν και αναδεικνύουν πολιτικούς νάνους, ώστε δεξιότεχνα να χειρίζονται τα νήματα από τα οποία τους κρατούν.
Πίσω από την fake γυαλάδα του Μακρόν και κάθε φιλόδοξου Μακρόν, οι κοινωνίες των πολιτών δεν είναι σήμερα ούτε μαζί, ούτε πάνε μπροστά. Φτωχοποιημένες και διχασμένες περισσότερο από ποτέ, είναι έτοιμες να φάνε τις σάρκες τους ανά πάσα στιγμή δια ασήμαντον αφορμή.
Οι καλύτερες μέρες που οι σημερινοί πολιτικοί υπόσχονται προεκλογικά, είναι η ουτοπία αποδοχής των σκληροτράχηλων εποχών που ήδη διανύουμε. Απογυμνωμένα από αξιοπιστία τα παραδοσιακά κόμματα φυτοζωούν. Για να επιβιώσουν οι ηγεσίες και τα στελέχη τους, κάνουν συμφωνίες με τον εκάστοτε Μεσία της εξουσίας, τον οποίο επικρίνουν στο προσκήνιο για τα μάτια του κόσμου. Κι έτσι όλοι μαζί και με με την κοινωνία πολλές φορές απέναντι, υιοθετούν με το πρόσχημα της ασφάλειας, μαζική επιτήρηση κινεζικού τύπου, μετατρέποντας τις κοινωνίες σε αστυνομοκρατούμενες. Συναινούν σε προληπτικές προσαγωγές πολιτών που τείνει να γίνουν ρουτίνα σε Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Την ίδια ώρα η ατέλειωτη πανδημία και τα πρωτοφανή μέτρα που υιοθετήθηκαν για την αντιμετώπιση της, έδωσαν τη χαριστική βολή στις ατομικές ελευθερίες που χάνονται εις το όνομα ενός αμφιλεγόμενου υγειονομικού διαβατηρίου και ενός εμβολίου που όποιος τολμά να εκφράσει επιφυλάξεις, μισείται σχεδόν θανάσιμα. Κι όταν το φόβητρο για να μην είμαστε μαζί, δεν είναι η πανδημία, στο προσκήνιο επανέρχεται η επάρατος οικονομική κρίση, που επί δεκαετίες ολόκληρες αντιμετωπίζεται υποτίθεται με αποτελεσματικές μεταρρυθμίσεις, που όμως ολοένα και περισσότερο απορρυθμίζουν παιδεία, υγεία, εργασιακά, ασφαλιστικά, δικαιοσύνη κι ότι άλλο έχει απομείνει όρθιο από τα κράτη πρόνοιας και δημοκρατίας, που οι μεγαλύτεροι είχαν την τύχη να γνωρίσουν.
Κι όσο για το μπροστά, πρόκειται για άλλη μια νοηματική διαστρέβλωση, καθώς ολοταχώς πάμε με την όπισθεν, σε μια κατάσταση που επι της ουσίας δεν βγάζει πουθενά και θυμίζει δυσάρεστες για την ανθρωπότητα, εποχές του παρελθόντος.
Κι όσο για το μπροστά, πρόκειται για άλλη μια νοηματική διαστρέβλωση, καθώς ολοταχώς πάμε με την όπισθεν, σε μια κατάσταση που επι της ουσίας δεν βγάζει πουθενά και θυμίζει δυσάρεστες για την ανθρωπότητα, εποχές του παρελθόντος.
* το κείμενο της Μαρίας Δεναξά είναι από το e-tetradio / φωτό απο efsyn.gr
