Όχι παιδιά, δεν είναι δικαιολογία τα είκοσι δύο χρόνια για τις χαζομάρες του Τσιτσιπά…

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Αυτό που ακούμε πιο συχνά ως υπερασπιστική γραμμή για τον Στέφανο Τσιτσιπά (για τις παπ@ρες του Στέφανου Τσιτσιπά!) είναι ότι έλα μωρέ είκοσι δύο χρονών παιδί είναι, τι να καταλάβει, έτσι είναι οι.. εικοσιδυάρηδες, μην περιμένετε τίποτε παραπάνω, θα πήξει το μυαλό του όταν μεγαλώσει κι εσείς δηλαδή στα είκοσι δύο σας τέτοια γίδια ήσασταν, δεν ήσασταν;
Ε, συγγνώμη δηλαδή, δεν ήμασταν!
Από τον εαυτό μου παίρνω παράδειγμα και πάμε να τα δούμε τα είκοσι δύο μου χωρίς καθυστέρηση και μούμπλε μούμπλε. Σ’ εκείνη την ηλικία, λοιπόν:

• Ήμουνα μέλος στο Κεντρικό Συμβούλιο και στο Συμβούλιο Σπουδάζουσας του Ρήγα.
•  Ήμουνα μέλος της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών.
• Είχα κατέβει σε δεκάδες διαδηλώσεις για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες και τη μνήμη του Πολυτεχνείου. Επίσης συμμετείχα στην ιστορική πορεία που έβγαλε τα παιδιά από την πρώτη κατάληψη του Χημείου.
• Είχα διαβάσει ένα σκασμό πολιτικά και θεωρητικά βιβλία και λίγο πριν τα εικοστά δεύτερα γενέθλιά μου είχα ολοκληρώσει την ανάγνωση της «Γερμανικής Ιδεολογίας» του Μαρξ και είχα καταλήξει ότι ο παππούς τα ΄λεγε μια χαρά χαρίτσα και είχε δίκιο σε όλα.
• Τηλεόραση δεν έβλεπα ούτε ένα λεπτό την ημέρα, αλλά άκουγα μουσική από το πρωί ως το βράδυ και διάβαζα εφημερίδες σαν παλαβός.
• Δεν είχα βγάλει ούτε μια δραχμή στη ζωή μου, αν εξαιρέσεις κάτι μεροκάματα σαν βοηθός σερβιτόρου στον Πλαταμώνα που τα έκανα για να βοηθήσω τον φίλο μου στον Αποστόλη.

Οπότε, ναι, ήμουνα φτωχός μπροστά στον Στέφανο τον μίλιονερ, αλλά είχα καταλάβει προς τα πού πήγαινε ο κόσμος και προς τα πού έπρεπε να πάει μπας και κατάφερνε να σωθεί. Και είχα αποφασίσει ότι αν είχα καθόλου δυνάμεις και σθένος και σφρίγος σε αυτή τη ζωή, θα προσπαθούσα να κάνω κάτι για να μην είναι το μέλλον η φάτσα κάτω απ’ την μπότα του γνωστού ρητού. Ανώριμος, βεβαίως, άγουρος, οπωσδήποτε, μπορεί και αφελής, δεν λέω, αλλά αποφασισμένος να πάω κόντρα στην καταπίεση, στην ξεφτίλα, στο ζόφο. Έστω και χωρίς Ντουμπάι…
Οπότε παρατήστε μας πια με το καημένο το παιδάκι που είναι είκοσι δύο χρονών και έχει δικαίωμα στη μπούρδα. Όταν κατεβαίνω στην πορεία για τον Ζακ και βλέπω πλάι μου δυο χιλιάδες πρόσωπα εικοσάχρονων αγοριών και κοριτσιών, δεν δικαιολογείται κανένας και καμιά να επικαλείται την ηλικία του και την ηλικία της για να δικαιολογήσει κρίσεις χαζομάρας. Πολλαπλές κρίσεις χαζομάρας για να είμαι ακριβής. Τόσο ακριβής όσο και το μπάκχαντ του Στέφανου…
Και για να το κλείσω το σημερινό, δικαίωμά του είναι του Τσιτσιπά να έχει όποια άποψη γουστάρει. Αυτό που δεν είναι δικαίωμά του διόλου, είναι τη μία μέρα να γίνεται κεντρικό πρόσωπο της καμπάνιας «μένουμε Ασφαλείς» και να δηλώνει "Καθίστε σπίτι σας. Αυτά δεν τα λέω εγώ. Τα λένε οι ειδικοί. Και αυτούς μόνο πρέπει να ακούμε", αλλά την επόμενη να τους κάνει ποτηρόπανο τους ειδικούς λέγοντας:

«Για μένα το εμβόλιο δεν έχει δοκιμαστεί αρκετά, είναι καινούργιο. Έχει κάποιες παρενέργειες, ξέρω προσωπικά κάποιους ανθρώπους που τις είχαν. Νομίζω ότι το concept ήταν να δοθεί στους μεγαλύτερους ηλικιακά, αν δεν κάνω λάθος. Δεν είναι κάτι για το οποίο ξέρουμε πάρα πολλά πράγματα και μέχρι στιγμής δεν μας έχει δοθεί ως υποχρεωτικό στο tour».

Αυτό είναι που μας χαλάει αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες. Δεν μας χαλάει η ανωριμότητα, μας χαλάει η κοροϊδία στα μούτρα μας μέσα. Το πότε γιουβέτσι, πότε στουπέτσι, πότε κοκορέτσι. Και γι’ αυτό δεν φταίνε τα είκοσι δύο χρόνια, φταίει η κούφια κεφάλα του ανδρός!

- από το newpost