Τυπικά η απεργία θεωρείται η τελευταία γραμμή άμυνας των εργαζομένων όταν δεν τους έχει απομείνει κανένα άλλο όπλο είτε για να διεκδικήσουν είτε για να προασπίσουν τα δικαιώματά τους.. Στην πραγματικότητα είναι το μοναδικό όπλο που έχουν, καθώς η εργοδοσία ουδέποτε υποχώρησε εύκολα και ποτέ δεν εμφανίστηκε πρόθυμη ακόμη και για την παραμικρή παραχώρηση.
Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο η απεργία ήταν πάντοτε στο στόχαστρο των εργοδοτών και των αντεργατικών κυβερνήσεων. Βασική, άλλωστε, αρχή του συστήματος της μισθωτής εργασίας ήταν -και παραμένει- η εργατική δύναμη να αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένο και ατομικό και όχι ως συλλογικό εμπόρευμα. Αντίθετα, η απεργία αφορά μια συλλογική διαδικασία μέσω της οποίας επιχειρείται να διευθετηθούν συλλογικά -δηλαδή για μεγάλες κατηγορίες εργαζομένων- οι όροι και οι προϋποθέσεις πώλησης της εργατικής δύναμης.
Τον περασμένο Ιούνιο ψηφίστηκε από τη Βουλή το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη που επί της ουσίας καθιστά την απεργία αδύνατη, καθώς για την πραγματοποίησή της προβλέπει πλήθος γραφειοκρατικών διαδικασιών και εμποδίων που την ακυρώνουν. Στον νόμο προβλέπεται, π.χ., ότι για την πραγματοποίηση απεργίας απαιτείται η εξασφάλιση ελάχιστου εγγυημένου προσωπικού στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, υποχρεωτικός διάλογος ο οποίος προηγείται και όσο διαρκεί απαγορεύεται η απεργιακή κινητοποίηση, αφαίρεση του δικαιώματος από δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις να επανακηρύξουν μια απεργία που έχει κριθεί παράνομη κ.ο.κ.
Επίσης απαγορεύεται στους συνδικαλιστές και στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να προστατεύσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις τους από κινήσεις απεργοσπασίας των εργοδοτών ενώ νομιμοποιείται το ηλεκτρονικό φακέλωμα συνδικαλιστικών οργανώσεων και συνδικαλιζόμενων εργαζομένων.
Χθες, η κυβέρνηση αποφάσισε, μέσω του αρμόδιου υπουργείου, να εκδώσει την εφαρμοστική εγκύκλιο του νόμου, προφανώς για να προετοιμάσει τον κρατικό μηχανισμό για την εφαρμογή του. Η πρεμούρα της να πράξει κάτι τέτοιο αυγουστιάτικα, σε συνθήκες διακοπών, δηλαδή πολιτικής και συνδικαλιστικής χαλάρωσης, είναι χαρακτηριστική και δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Είναι φανερό πως το επόμενο χρονικό διάστημα, στη βάση του νόμου και της εφαρμοστικής εγκυκλίου, τα αρμόδια όργανα και οι υπηρεσίες του κράτους θα προσανατολιστούν ώστε να είναι έτοιμα για να αντιμετωπίσουν κάθε προσπάθεια των εργαζομένων να χρησιμοποιήσουν το όπλο της απεργίας. Το ζήτημα κατά συνέπεια αφορά το πώς θα αντιδράσουν τα συνδικάτα ώστε να καταργήσουν τον νόμο στην πράξη.
ΕΦ.ΣΥΝ. / Αποψη
* To σκίτσο είναι του Τάσου Αναστασίου από την ΑΥΓΗ