Γράφει ο Γιάννης Καφάτος*
Μέχρι να φτάσω, περνώντας από τη Συγγρού που «βλέπει» μακριά στον ορίζοντα δεν μπορούσα.. να δω τίποτα.
Η πόλη έχει καλυφθεί από ένα πέπλο θανάτου.
Ξύπνησα τα χαράματα γιατί ο αέρας, ο δροσερός από τα κλιματιστικά, μύριζε καρβουνίλα. Άνοιξα τις ενδιάμεσες πόρτες στα δωμάτια των παιδιών μου γιατί φοβήθηκα μην κι ο αέρας που τα δρόσιζε τα δηλητηρίαζε. Μπορεί να ήταν βλακεία η σκέψη αλλά τρόμαξα.
Ανήμπορος να αντιδράσω σε μια καταστροφή που η οσμή της μου έκαιγε το λαιμό και τα μάτια.
Περπατάω στο κέντρο της Αθήνας να πάω στη δουλειά μου και αυθόρμητα φόρεσα τη μάσκα μου. Το ίδιο είδα να κάνουν κι οι άλλοι πρωινοί εργαζόμενοι που κυκλοφορούσαν στους δρόμους του κέντρου.
Δεν μας το επέβαλε κανένας. Μόνοι μας. Ένστικτο επιβίωσης ή κίνηση απελπισίας;
Οι κουβέντες στην ουρά για καφέ δεν είχαν να κάνουν με τα κρούσματα, τα θύματα ή τους αντιεμβολιαστές.
Όλοι ήταν σα χαμένοι. Σαστισμένοι. Ανήμποροι να κατανοήσουν πώς κάθε χρόνο ζούμε το ίδιο έργο. Ανήμποροι να αντιδράσουν.
Φόβος.
Φοβόμαστε για τη ζωή μας. Φοβόμαστε για την κατάντια του Αττικού ουρανού που σήμερα είναι μαύρος, και μεταφέρει τον θάνατο της φύσης της Βόρειας Αττικής.
Κάθε πτώμα μυρίζει και συνήθως η μυρωδιά, αν κάποιος έχει την ατυχία να τον διαπεράσει, δύσκολα σβήνει από το κομμάτι του εγκεφάλου που πάει και φωλιάζει.
Η πόλη μας μυρίζει θάνατο. Ο θάνατος της φύσης, των άγριων και οικόσιτων ζώων είναι παρών και μπαίνει μέσα από τα ρουθούνια στο μυαλό μας.
Ευτυχώς, δεν κάηκαν άνθρωποι. Ευτυχώς, τι παράξενο να το λες όταν δε σε αφορά κάηκαν μόνο περιουσίες. Οι περιουσίες ξαναγίνονται. Ναι αλλά πώς, και με τι κόστος, και τι ύβρη είναι να το λες σε κάποιον που έχασε το σπίτι του.
Ευτυχώς που δεν κάηκαν άνθρωποι.
Ευτυχώς που δεν κάηκαν άνθρωποι.
Ναι αλλά πόσοι από εμάς, τους επιζήσαντες θα πεθάνουμε επειδή λιγοστεύει το πράσινο που μας δίνει οξυγόνο;
Η τραγωδία συντελείται και χωρίς πτώματα. Ευτυχώς που δεν κάηκαν άνθρωποι. Δυστυχώς που κάηκαν ζώα. Δυστυχώς κάηκε ζωογόνο δάσος. Η ζωή μας γίνεται πιο δύσκολη σε μια περιοχή που το μαύρο του κάρβουνου παίρνει τη θέση του πράσινου δάσους.
Οι ευθύνες είναι πολλές, και σε πολλά «μέτωπα», σαν τα πολλά μέτωπα της φωτιάς. Πότε θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη του. Πότε θα σταματήσει η πολιτικάντικη νοοτροπία; Πότε;
Βρέχει στάχτη και το μούδιασμα που νιώθω και βλέπω στους περαστικούς δίπλα μου στο κέντρο της Αθήνας με κάνει να πονάω. Ανήμπορος τινάζω τις στάχτες από το σκουρόχρωμο μπλουζάκι μου. Έπρεπε τελικά να φορέσω κάτι ανοιχτόχρωμο. Το λένε άλλωστε και οι οδηγίες για την αντιμετώπιση του καύσωνα.
*(περπατώντας στην Αθήνα την επόμενη μέρα της μεγάλης πυρκαγιάς)
- από το viewtag / πρώτη δημοσίευση στο emvolos.gr