Είναι, άραγε, ο Περιφερειάρχης Αττικής, θαύμα της φύσεως;
Ειλικρινά, δεν γνωρίζω αν πρόκειται για θαύμα της φύσεως.
Εντάξει, πέρασα Ωκεανογραφία στη σχολή, με οκτώ μάλιστα, αλλά δεν θυμάμαι τίποτε ..απ’ το μάθημα εκτός από τις εξισώσεις που ήταν μακρουλές σαν χιλιόμετρα.
Όσο μακρουλό είναι και το χέρι του Γιώργου του Πατούλη, που φτάνει παντού και εξοντώνει όλες τις πυρκαγιές!
Σπίθα δεν πετάει στον αέρα από εκεί που περνάει ο Περιφερειάρχης Αττικής, τον αντικρίζουν οι φλόγες και σκιάζονται, τον βλέπουν τα κούτσουρα και σβήνουν.
Κι άμα καμιά φορά επιμένει η φωτιά, δεν είναι ευθύνη δικιά του.
Οι πυροσβέστες φταίνε, τα Καναντέρ, το ρώσικο το Μπέριεφ, η μάνικα του Χρυσοχοϊδη. Κάποιος άλλος…
Έλεγα όμως για της φύσεως το θαύμα. Για αυτό το μοναδικό υβρίδιο μεταξύ σουπιάς και χελιού, που είναι ο Γιώργαρος.
Όπου θολώνει τα νερά με μοναδική χάρη, την ώρα που ελίσσεται με απίστευτη ευκολία. Και τα κανάλια, αντί να τον τσιγαρίζουν του κάνουν τεμενάδες. Λες και απέσυρε ο Θεός την προστασία του από τα δάση και την εγκατέστησε μονίμως στους ώμους του Περιφερειάρχη…
Σας υποσχέθηκα πάντως και μια αρκούδα στον τίτλο του σημερινού πονήματος και τον όρκο μου δεν θα τον πατήσω. Ορίστε λοιπόν ο μύθος της άρκτου και της κακιάς πεθεράς ράιτ θρου από αγαπημένο βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» (δια χειρός Στέφανου Γρανίτσα, εκδόσεις «Εστία»), που εξηγεί με τον καλύτερο τρόπο το φαινόμενο Πατούλη. Απολαύστε υπεύθυνα:
«Η πεθερά που εβασάνιζε τη νύφη της, έδωκε σ’ αυτήν ένα πρωί μαύρα μαλλιά για να πάει στη βρύση να τα πλύνει όσο το δυνατόν να γίνουν άσπρα.Υ.Γ.: Το τσιγάρισμα Πατούλη από την «Καθημερινή», δεν είναι και τόσο τυχαίο. Ιδίως όταν γράφονται τα κάτωθι:
- Μπορεί, μάνα, τα μαύρα μαλλιά να γίνουν άσπρα;…
- Μπορεί και παραμπορεί… Η άξια γυναίκα ό,τι δεν θέλει δεν μπορεί…
Η νύφη πήρε τα μαύρα μαλλιά και πήγε στη βρύση.
Έπλενε, ξέβγανε, αλλά τα μαλλιά έβγαιναν πάντα μαύρα. Έφτασε το βράδυ κι η νύφη απόκαμε:
- Τώρα, είπε, τι να κάμω;… Όπου κι αν είναι θα κουβαληθεί ο Ιούδας εδώ και θα με γέψει… Λυπήσου με Παναγία μου, κάνε με ένα αγρίμι να την πνίξω άμα έρθει να με βασανίσει…
Η παναγία την εψυχοπόνεσε και την έκαμε Αρκούδα.
- Τώρα Παναγία μου, είπε, και σου την συγυρίζω…
Παραμέρισε σε μια κουφάλα και περίμενε την πεθερά της. Εκείνη ήρθε και καθώς δεν είδε τη νύφη της δίπλα στα κανάλια, πήρε ένα ξύλο κι άρχισε να ψάχνει δεξιά και αριστερά στα πλατάνια. Την ώρα όμως που η Αρκούδα ήταν έτοιμη να της ριχθεί και να την σχίσει, εκείνη επρόλαβε και φώναξε:
- Αχ ετούτο το αγρίμι έφαγε τη νυφούλα μου…
Κι έβαλε τέτοια κλάματα, ώστε η Αρκούδα είδε ή θάρεψε πως την πονούσε στ’ αλήθεια. Κι έτσι δεν την επείραξε, αλλά έφυγε στα βουνά»
«Τώρα που οι πυρκαγιές έχουν γίνει αποπνικτική ρουτίνα, ο Περιφερειάρχης βγαίνει στα ΜΜΕ και για να δικάσει, αφήνοντας την πρωινή του αγανάκτηση να επιμερίσει τις ευθύνες στα δασαρχεία και στο υπουργείο Εσωτερικών. Προκαλείται έτσι ένα κακοφωνικό σόου, που δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει: ο κυβερνητικός εκπρόσωπος παραδέχεται ότι έγιναν λάθη, χωρίς να τα ορίζει, επειδή “βρισκόμαστε στην ώρα της μάχης”. Και την ώρα της ίδιας μάχης, ο Περιφερειάρχης τα καταλογίζει προκειμένου να μην καταλογισθούν στον ίδιο».
- από το newpost