Τι να γράψω και τι να πω για αυτόν τον Αύγουστο; Παρακολουθώ ενεός τις εξελίξεις με την καταστροφή των δασών απανταχού της ελληνικής Γης. Δεν θέλω να επαναλάβω τα χιλιοειπωμένα από τους δημοσιογράφους, τους ρεπόρτερ, τους εικονολήπτες, τους σχολιαστές, τους ειδικούς των δασών, τους αρθρογράφους και την έκδηλη αγωνία όλων των Ελλήνων, ολόκληρης της ελληνικής επικράτειας.
Ναι, και αυτή τη φορά, ο Αύγουστος έχει ειδήσεις αγαπητέ Ουμπέρτο Έκο και είναι μόνο τραγικές· οι καταστροφές χαρακτηρίζονται βιβλικές, είναι «αμέτρητες» και θα διαρκέσουν τουλάχιστον για δυο ή τρεις γενιές, ώσπου να δούμε τα καμένα εδάφη —δάση να πρασινίζουν.
Ναι, οι μέρες αυτές έχουν όλα τα χαρακτηριστικά ενός π ο λ έ μ ο υ· με έναν πύρινο εχθρό και ανέμους συμμάχους τού εχθρού· αμυνόμενους μαχητές (ηρωικούς πυροσβέστες, εθελοντές, αστυνομία και λιμενικούς), αλλά και καταστροφές σπιτιών, περιουσιών, το σήμερα και το αύριο πολλών συμπολιτών μας· ακόμα περισσότερο βέβαια η επιπλέον επιβάρυνση και καταστροφή τού κλίματος, σε μια εποχή μάλιστα κατά την οποία υπάρχει παγκόσμιος προβληματισμός γύρω από το τεράστιο θέμα της κλιματικής αλλαγής-κρίσης, της προστασίας τού πλανήτη και αλλαγής πορείας!
Η χώρα μας κατατροπώθηκε από έναν αντίπαλο που δεν υπολόγιζε, αλλά τον… προετοίμαζε κάτω απ’ το χαλί. Οι συνηθισμένες παραβιάσεις —καταπατήσεις των δασών με παράνομες ενέργειες, οι οποίες νομιμοποιούνταν εμμέσως πλην σαφώς από το κράτος, αφού οι παροχές νερού, ρεύματος και επικοινωνιών προσφέρονταν με σχετική ευκολία. Θα μπορούσα να κάνω κι άλλες αναφορές «συμμετοχών» στο έγκλημα της καταπάτησης δασών, όπως και των σχετικών συμφερόντων που προσελκύουν αρκούντως τους πάσης φύσεως εμπρηστές και οικοπεδοφάγους…
Όμως, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για κραυγές διαμαρτυρίας. Βλέπω και διαβάζω στο διαδίκτυο αλαλάζουσες φωνές, οι οποίες βιαστικά και απερίσκεπτα έχουν ήδη βγάλει τις σφεντόνες τού πολέμου προς τον «εχθρό» και βάλλουν με σαθρά επιχειρήματα και βλακώδη αφέλεια… Ξέρω πού και πώς θα καταλήξει αυτός ο πόλεμος· όχι ο πύρινος, αλλά εκείνος της ανθρώπινης μισαλλοδοξίας…
Ο Αύγουστος του ’21 είναι σκληρός και αδυσώπητος! Θα μείνει στην Ελληνική Ιστορία ως ορόσημο και δείγμα καταστροφής· όπως ένας πόλεμος, μια φυσική καταστροφή, μια «θεομηνία», ένας μεγάλος σεισμός, μια συλλογική τραγωδία! Θα γραφτεί στα νέα Σχολικά βιβλία και στις Εγκυκλοπαίδειες, θα γίνει χρήσιμη(?) ύλη για μελέτες τής μετεωρολογικής υπηρεσίας και άλλους επιστημονικούς φορείς· θα εισαχθεί ως αρνητικός συμβολισμός στην ποίηση και τη λογοτεχνία, θα χρησιμοποιηθεί στα νέα τραγούδια και το στοιχείο του καμένου δάσους θα φορτίζει ακόμα περισσότερο το νόημα των λέξεων.
Αυτή τη στιγμή βλέπουμε απ’ τις οθόνες μας την σκληρή ή τ τ α μας…
Τι να πω και τι να κάνω μπροστά στην τραγωδία;
Θα προβάλλω τη σ ι ω π ή και την αδυναμία μου να βοηθήσω.
Το δέος μου!
Τη συμπαράσταση της απραξίας μου…
Και, σίγουρα πάντως, τον θαυμασμό μου στους ήρωες διασώστες — μαχητές όπως τους συμβολίζει η εθελόντρια πυροσβέστης Κατερίνα Ιωαννίδου…
Σχολιάκι 635
(Μετά πάσης ειλικρινείας…)
(Μετά πάσης ειλικρινείας…)
