Η ώρα δεν εχει καμμία σημασία για εναν 80χρονο με άνοια που ζει σ ενα διαμέρισμα στο Λονδίνο, αλλωστε δεν γνωρίζει αν ειναι 8 το πρωί ή 8 το βράδυ. Ομως, η εμμονή του βρίσκεται στο αριστερό.. χέρι, εκεί ψάχνει να βρει συνέχεια το ρολόι του το οποίο πιστεύει οτι το έκλεψε η νοσοκόμα που τον προσέχει, αν και δεν παραδέχεται οτι υπάρχει ανάγκη κάποια να τον προσέχει.
Οταν δυσκολεύεται να ταυτίσει πρόσωπα προτιμά να αποσυρθεί στο δωμάτιο του αφήνοντας την βαρειά πόρτα πίσω του να χτυπήσει με θόρυβο, ενω το μυαλό παγιδεύεται στις δυο κορες του, κυρίως αυτή που βρίσκεται δίπλα του. Καταλήγει σ ενα απρόσωπο γηροκομείο και ειναι συγκλονιστικό ενας ηλικιωμένος να ζητάει τη μητέρα του με αναφιλητά.
Οταν τέλειωσε η ταινία -που είδα για δεύτερη φορά- επικρατούσε μια σιωπή, κανένας δεν μίλαγε, χρειάστηκε λίγη ωρα για να συνειδητοποιήσουμε οτι είχαν ανάψει τα φώτα του θερινού.
Δεν ειναι μόνο οι απίστευτες ερμηνείες που κάνουν την ταινία μοναδική («Ο πατέρας»), είναι και το θέμα, το μυαλό που σιγα σιγα χάνεται σε δαιδαλώδεις διαδρομές, καταστάσεις που με κάποιο τρόπο πολλοί εχουμε βιώσει απο ανθρώπους γύρω μας...
Γιάννης Παντελάκης (fb)
