Η Μαρία Σάκκαρη έχασε στο Τόκιο. Προς μεγάλη μου απογοήτευση διαπίστωσα πως σε αρκετούς αυτό προκάλεσε ικανοποίηση. Δεν έχει να κάνει μόνο με το ότι προβάλλεται η σχέση της με.. τον γιο του πρωθυπουργού.
Γενικά υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός συμπολιτών μας που αντιμετωπίζει και τη Σάκκαρη και τον Τσιτσιπά με όρους ταξικού διαχωρισμού και θεωρεί το τένις «ελιτίστικη» υπόθεση.
Στην πραγματικότητα, τένις μπορεί να παίξει ο καθένας και οποιοσδήποτε, με ταλέντο και δυνατότητες, έχει το περιθώριο να κάνει και πρωταθλητισμό με τους ίδιους όρους που αυτό γίνεται σχεδόν σε όλα τα αθλήματα. Ισως λίγο πιο δύσκολο, αλλά το σύστημα του τένις τελικά υποστηρίζει αποτελεσματικά όσους το αξίζουν. Η δε πορεία του Στέφανου και της Μαρίας –για τους γνωρίζοντες– ξεπερνά τα όρια της επιστημονικής φαντασίας.
Υπάρχει και η άλλη πτυχή όμως. Αυτή που αναδείχθηκε σε όλο της το... μεγαλείο στην ανάρτηση της Αννας Ελεφάντη, που ομολογώ δεν τη γνώριζα και συγχωρέστε με. «Πρέπει να έχεις γκόμενο τον γιο του πρωθυπουργού για να σε δείξει η ΕΡΤ», ανάφερε η κ. Ελεφάντη. Η φασαρία γίνεται γιατί, απ’ ό,τι τελικά έμαθα, έχει την ιδιότητα του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν υποψήφια βουλευτής, πρωταγωνιστεί και σε κάποια σποτ.
Μέσω της Σάκκαρη, λοιπόν, να που τη μάθαμε κι εμείς που δεν την ξέραμε. Πληροφοριακά, τη Σάκκαρη θα τη βλέπαμε έτσι κι αλλιώς, όπως και τον Πετρούνια, αν δεν υπήρχε το ρεσιτάλ ανικανότητας στην κρατική τηλεόραση. Ενα ερώτημα μένει ωστόσο: Ποιο ακριβώς είδος πολιτικο-ιδεολογικής διαμάχης δικαιολογεί αυτού του είδους τη ρητορική για μια αθλήτρια; Από ποιο κομμάτι του προοδευτικού –εντός ή εκτός εισαγωγικών– χώρου είναι ανεκτή; Πολύ θα ήθελα να μάθω...
Τάσος Τσατάλης / Εφημερίδα των Συντακτών