Είναι η ώρα δέκα και κάτι και η “άφωνη” κοινή γνώμη δεν μπορεί να χωνέψει πως ο γλυκός νεαρός ομολόγησε πως ήταν αυτός τελικά που δολοφόνησε την 20χρονη Καρολάιν. Δεν ήταν ξένοι βάρβαροι,.. δεν ήταν ληστές, δεν ήταν ο κηπουρός, δεν ήθελαν τα λεφτά της… Ηταν αυτός ο “ωραίος τύπος, ο ευκατάστατος που τόσο την αγαπούσε” που ήθελε την 20χρονη Καρολάιν από τα 15 της και την είχε, την ήθελε στο σπίτι όχι στη σχολή και την είχε, την ήθελε μάνα και την είχε, την ήθελε δική του, κτήμα του, αντικείμενο και την είχε, και όταν την θέλησε νεκρή, την είχε.
Εξι γυναίκες στον ίδιο εργασιακό χώρο, σε διαφορετικά γραφεία εκείνη την πρώτη μέρα σκεφτήκαμε το ίδιο. “Να δεις που ο καριόλης έφαγε το κορίτσι”. Και μετά μαθεύτηκε για τον σκύλο και το μωρό δίπλα στη νεκρή μάνα και λέμε “εντάξει μωρε μπορεί και όχι, δε γίνεται, είναι πολύ, είναι πολύ άγριο, είναι πολύ άρρωστο, είναι πολύ τρελό”. Και τώρα η φίλη μου δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει. Γιατί καλά το σκεφτήκαμε.
Γιατί είχαμε δίκιο όπως τόσες άλλες. Και είχαμε δίκιο, όχι γιατί είμαστε “φεμιναναζι” όχι, γιατί αυτό είναι μια πραγματικότητα που κυριαρχεί . Δυστυχώς κυριαρχεί. “Μα έλα τώρα, δεν είναι όλοι οι άντρες γυναικοκτόνοι” και αλήθεια βαρέθηκα όμως να μπαίνω σε τέτοιου είδους ανόητες συζητήσεις. Εγω αγαπήσει και εχω αγαπηθεί πολύ από τους άντρες, και οι φίλοι μου άντρες σήμερα νιώθουν όπως εγώ και οι φίλοι μου άντρες δεν ξεστομίζουν τέτοιες ανοησίες “δεν είναι όλοι οι άντρες δολοφόνοι”. Κόφτε το μάγκες και σταματήστε να δίνετε άλλοθι. Σήμερα μετράμε ακόμη μία. Ενα 20χρονο παιδί. Ακόμη ένα. Και πονάει πολύ. Και είναι γυναικοκτονία. Αν μπορέσεις κάποια στιγμή να το πεις φωναχτά, ίσως κάτι να γίνει...
Φώναξα τον μικρό να δει τα πυροτεχνήματα του Dior.
Σε δέκα χρόνια θα κάνω μια κουβέντα μαζί του γι' αυτή τη νύχτα.
Αλέκα Ζουμή / fb