Είναι ιεροσυλία, βέβαια, εγώ ο άμπαλος, ο ποδοσφαιρικά αναλφάβητος να πιάνω στο στόμα μου τον Ρονάλντο; Αλλά αυτός μπήκε στο γήπεδό μου, όχι εγώ στο δικό του. Τι ζόρι τραβάει με την κόκα κόλα.. δεν ξέρω. Κι αυτή η τάχα αθώα, απαξιωτική κίνηση απόρριψης του παγκόσμιου αναψυκτικού σε παγκόσμια μετάδοση μπορεί να μη διαφέρει σε τίποτα από την κοινότοπη συμβουλή εκατομμυρίων μαμάδων ή γιατρών «μη πίνεις κόκα κόλα, πιες φυσικούς χυμούς», αλλά είχε τη μοναδική δύναμη να προκαλέσει μικρό σοκ στα χρηματιστήρια. Χάθηκαν, λέει, 4 δισ. δολάρια χρηματιστηριακής αξίας της πολυεθνικής σε λίγες ώρες. Χάθηκαν; Και πού πήγαν; Μήπως στον παγκόσμιο ανταγωνιστή της, την πέπσι; Διοχετεύτηκαν σε αγορές οργανικών φρούτων, βιολογικών λαχανικών, υγιεινών τροφίμων; Δεν το κόβω.
Ο Ρονάλντο είπε με μια κίνηση αυτό που ξέρουν ακόμη κι οι φανατικά κολλημένοι στην κόκα κόλα: είναι ένα διατροφικά άχρηστο, σκούρο ζαχαρόζουμο, που αν το γδύσεις από τους αστικούς μύθους που το περιβάλλουν -για τη μυστηριώδη εθιστική φόρμουλά του ή τη δυνατότητά της να λιώνει ακόμη και σίδερα αν τ’ αφήσεις ολονυχτίς, και άλλα ευφάνταστα-, η κατανάλωσή της δεν αφήνει τίποτε εκτός από ένα ρέψιμο. Κι αυτό λιγότερο απολαυστικό από αυτό που σου προσφέρει μια καλή σόδα. Είτε, λοιπόν, το είπε γιατί του τα ‘χωσε ο ανταγωνιστής είτε γιατί του κατέβηκε είτε γιατί το πιστεύει, ο Ρονάλντο μας θύμισε απλώς ότι σημασία δεν έχει τι λέει, αλλά ποιος, πότε και πού το λέει.
Το είπε στην καρδιά του πιο εμπορευματοποιημένου παγκόσμιου θεάματος, στο οποίο το αναψυκτικό είναι μόνο ένας από τους δεκάδες μεγάλους και μικρομέγαλους χορηγούς που κατακλύζουν με τις μπράντες τους τον τηλεοπτικό χρόνο, τα γήπεδα, τις οθόνες, τις φανέλες, τα σώβρακα, τα τραπέζια, τις αφίσες, ό,τι περνάει από την κεντρική ή την περιφερειακή όραση του μέσου τηλεθεατή.
Προφανώς και το νερό είναι υγιεινότερο από το καραμελόχρωμο αναψυκτικό. Μόνο που και το νερό είναι η ίδια πολυεθνική –και οι ανταγωνιστές της φυσικά– που τα απαλλοτριώνει από τις φυσικές, δωρεάν πηγές του και το μετατρέπει σε εμπόρευμα εμφιαλώνοντάς το σε δισεκατομμύρια ανακυκλώσιμα πλαστικά μπουκάλια. Αν ο Ρονάλντο ήθελε να δώσει κάποιο βάθος στο υποτιθέμενο μανιφέστο του, μια διάσταση αντίστασης στο νεύμα «νερό, όχι κόκα», θα μπορούσε απλώς να προτείνει στα εκατομμύρια οπαδούς του να πίνουν καθαρό νερό βρύσης. Ή, αν ζουν σε μέρη που το στερούνται κι αυτό, να διεκδικήσουν ασφαλή δίκτυα ύδρευσης.
Να απαιτήσουν επίσης να απαγορευτεί στην πολυεθνική να στραγγίζει τους υδροφόρους ορίζοντες άνυδρων περιοχών, στερώντας από τους κατοίκους τους το ελάχιστο νερό που διαθέτουν. Να αποκηρύξει μία προς μία τις φίρμες που κραυγάζουν πως κάθε λέξη του, πάσα, μπαλιά και κίνησή του στο γήπεδο ή εκτός, είναι πληρωμένες μέχρι κεραίας. Να ζητήσει συγγνώμη για το σαμπουάν που διαφημίζει χωρίς να το χρησιμοποιεί, να διακηρύξει ότι σιχάθηκε να είναι μέρος της μηχανής παραπλάνησης και αποπλάνησης των καταναλωτών, βαρέθηκε να είναι και το μήνυμα και το μέσο, και το προϊόν και η διαφήμισή του, και το εμπόρευμα και η ετικέτα του, και ο σαμάνος και το φετίχ του, και το ανθρακούχο αναψυκτικό και το ρέψιμο που προκαλεί.
Εκτός αν όλο αυτό δεν ήταν παρά ένα κλείσιμο ματιού στο επόμενο διαφημιστικό συμβόλαιο.
ΚΙΜΠΙ / Eφημερίδα των Συντακτών
