«Δεν φταίει πάντα ο φονιάς», λέει με πεποίθηση ο τοπικός επαΐων, καμία 60αρια χρόνων, εδώ στην επαρχιακή ταβέρνα, μασουλώντας λίγο γαύρο μαρινάτο..Είμαστε οι μοναδικοί πελάτες, σ ένα τρίτο τραπέζι κάθεται ο ιδιοκτήτης και η μητέρα του.
Γυρίζω.
Λέω, τι εννοείς;
Λέει, αυτό που λέω.
Λέω δλδ; Ας πούμε ότι τον εκνεύρισε. Καλώς τη σκότωσε;
Λέει «κι αυτό ακόμη, ποσο ν αντέξει ένας άντρας τη γκρίνια;»
Κάτι μουρμούρισαν οι ιδιοκτήτες «άμα δεν σ αρέσει φεύγεις, δεν σκοτώνεις», απτόητος αυτός.
Λέω, «εντάξει, δεκτό, τώρα που θα σηκωθώ επάνω και θα ρθω και θα σου καρφώσω το μαχαίρι στο λαρύγγι με τις μαλακιες που λες και μ εκνευρίζεις, δεν θα φταίω εγω, σωστά;»
Α, όχι, απαντάει διδακτικά. Να μάθεις ν ακούς την αντίθετη άποψη.
Εγω να μάθω ν ακούω την αντίθετη άποψη. Αυτουνού αν δεν του αρέσει η αντίθετη άποψη, σε ξαπλώνει κιόλας...
Λίγο νωρίτερα έλεγε μια ιστορία και τον άκουσα να επαναλαμβάνει 2-3 φορές τη λέξη «μουνι», μιλώντας για γυναίκες.
—————-
Είμαι πολύ θυμωμένη από προχθές.
Πριν καν σκάσει η ιστορία με τον «φανταστικό, υπέροχο, πανέμορφο» φονιά της κοπέλας που δεν την άφησε να ζήσει ποτέ.
Έχω περάσει χρόνια υπερασπιζόμενη τους άντρες, προσπαθώντας να τους φέρω πιο κοντά μου και εμένα πιο κοντά τους, να τους καταλάβω, να τους δώσω άλλοθι, να τους συμμεριστώ.
Να επουλώσω τις πληγές τους.
Έχω φάει ξύλο και «ξύλο» από κάθε λογής «φανταστικούς, υπέροχους, πανέμορφους» Μπαμπηδες, τους οποίους με τρώει να κατονομάσω μια μέρα, αλλά βλέπετε εμείς έχουμε μάθει -κακως- να σας προστατεύουμε.
Ισως πρέπει να πάψουμε.
Και τους βλέπω να κάνουν τα ίδια και τα ίδια, να καθαρίζουν πάντα με ένα «συγγνώμη», ή ούτε καν μ αυτό, με ένα «δεν είμαστε όλοι ίδιοι», με ένα «έλα μωρέ πλάκα έκανα», με ένα «ναι, σφίγγει ο κλοιός, αλλά ακόμη είμαι ελεύθερος να κάνω ότι γουστάρω».
Μ ένα «αχ, με πίεζε, είμαι κακοποιημένος»...
Μ ένα «η καριόλα η πρώην μου»...
μέχρι να γίνει η νυν πρώην. Και καριόλα φυσικά.
Σήμερα είμαι πολύ θυμωμένη με σας, άντρες.
Δεν θέλω καμία συναίνεση, κανένα συγγνώμη, κανένα άλλοθι, να πάρετε τα μάμι και ντάντι ίσιου σας και να τα βάλετε εκεί που ξέρετε, να μην μιλάτε.
Να μην μιλάτε.
Να
Μην
Μιλάτε
Εκτός αν μιλήσετε από τη δίκη μας πλευρά.
Πράγμα που προϋποθέτει ΤΕΡΑΣΤΙΑ αλλαγή μέσα σας.
Αλλαγή που δεν είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να κάνετε.
Και κυρίως, δεν είμαι σίγουρη, πλέον, ότι θέλετε.
Χαλάει το βόλεμα.
Κι αυτό με θυμώνει πιο πολύ απ όλα.
Αυτό και ότι σας στήριξα.
Σήμερα έτσι.
Αύριο θα μαζέψω πάλι τη δύναμη μου και βλέπουμε.
- από το fb της Μαρίας Δεδούση