Εμάς μας το είχαν πει από νωρίς. «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο» - αυτό μας είπαν. Σαν ήμασταν μόμολα ακόμα. Οχι να περιμένουν να μεγαλώσουμε για να το μάθουμε, σαν κάτι άλλους. Πάει τότε!.. Το χάσαμε το κορμί, πατριώτη! Ακριβώς γι' αυτό πρόκειται. Για του πατριώτη το κορμί και της πατριωτοπούλας... επίσης το κορμί.
Γιατί οι πατριώτες οι σωστοί, οι βέροι, οι γκάγκαροι, οι μία γραμμή αίματος από τoυ Περικλή και του Μεγαλέξανδρου τη φλέβα, οι όταν οι άλλοι τρώγαν βρούβες, αυτοί χτίζαν Παρθενώνες για να τους τσιμεντώσουν μετά, με τα μούσκουλα τ' αξύριστα, τ' από τη βρόμα του αντρός βοϊδοαναθρεμμένα, αυτοί έτσι είναι! Αντρες, Ελληνες, πατριώτες, με τη λιθόχτιστη πατούσα, τη φτέρνα που πάνω της σπας καρύδι Κορινθίας, το σκληρό, του Φενεού, με τον ιδρώτα να κυλάει στη μασχάλη σαν τη βροχή στον τσίγκο και το στέρνο δασύτριχο και πλουμιστό, σαν του Κυριάκου μας όταν έκανε το εμβόλιο και φάνηκε τι άντρας, Ελληνας και πατριώτης είναι.
Και οι πατριώτισσες, οι Ελληνίδες οι σωστές, οι άψογες κυράδες - αυτές καταρχάς είν' άτριχες. Μία γραμμή αίματος κι αυτές, απ' τη γοργόνα, την αδερφή του Μεγαλέξανδρου - μόνο τα λέπια τούς λείπουν και μια εσάνς ψαρίλας, που, όσο να το πεις, δίνει άλλον αέρα - θαλασσινό! Μια γραμμή και η γράμμωση σε γάμπα, μηρό, γλουτό και πισωαπαυτό. Αυτές που γεννηθήκανε στο φύσημα τ' ανέμου, της Τραμουντάνας η σπορά και του Νοτιά το χάδι. Αυτές που γλυκοφίλησε χαμόμηλο δροσάτο.
Αυτές που μύρανε η ανάσα του Υπερίωνα (όχι του γνωστού πετρελαιοφόρου - ομηρικό όνομα του Ηλιου είναι), που ξεπετάχτηκαν μέσα από ένα κοχύλι εις τον αφρόν, εις τον αφρόν της θάλασσας (την τίγκα στο πλαστικό και τον πνιγμένο λαθρομετανάστη), που πλένονται μόνο στις όχθες του Γουαδαλκιβίρ - αυτές, οι κόρες του αγρού κι οι κοπελιές του κάμπου, που τρίχα δεν τις άγγιξε, ραγάδα δεν ακούμπη (στο μπούτι), που πίνουν μόνο το νερό, το άγιο, το μύρο, που τρων Τοτάλ για πρωινό, για γεύμα και για βράδυ, κι ένα μικρούλι αχ και βαχ αφήνουν αμανάτι (απ' το πολύ ραχάτι). Αυτές, οι ηλιογέννητες, οι λινοφορεμένες, που τ' άστρα όλα τ' ουρανού το πέπλο τους τούς πλέκουν και σαν τα άστρα έμορφες, φεγγαροστολισμένες, τον κύρη τους προσμένουνε να τις καλο... Θα σου 'λεγα τώρα τι θα τις κάνει ο κύρης τους, αλλά έχε χάρη που δεν θέλω να χάσω τη χάρη μου και μου βγει καμιά πανάδα και ποιος την ακούει την κάθε φασιστοπούλου μετά.
Αυτοί λοπόν οι τριχωτοί κι οι άλλες οι ξυρισμένες, αυτοί είναι που δικαιούνται να έχουν λόγο και θέση και υπόληψη σ' αυτήν την κενονία. Γιατί κοινωνία δεν είναι - να τα λέμε κι αυτά! Αυτά για κοινά, αλληλέγγυα, μπεν μιξ κι ανακατωμένα, κι αν τα 'ξερες, να τα ξεχάσεις! Τώρα, σύσσωμη η κυβέρνηση και οι πολιτευτές αυτής έχουν επαναφέρει τα ορθά πρότυπα ομορφιάς, την κενότητα, τη λείανση κάθε κυτταριτιδικής επιφανείας και την πάταξη κάθε πνευματικής και σωματικής υπεραξίας. Κοινώς, την κανονικότητά... τους.
Αυτή μας έφεραν αυτοί και ν' αγιάσει το χέρι όσων τους ψήφισαν και κυρίως όσων θα τους ξαναψηφίσουν. Διότι έτσι και δεν βγει η Λατινοπούλου στις επόμενες εκλογές και δεν πάρει το Υπουργείο Αυταρέσκειας και λοιπών Αισθητικών Παρεμβάσεων, άδικο θα 'ναι κι άτιμο. Δηλαδή η Μενδώνη, που 'χει τώρα το εν λόγω υπουργείο, τι καλύτερο έχει από την Αφροδίτη μας, τον ανθό της νεολαίας, το μπουμπούκι της διανόησης, το λέλουδο της δημοκρατίας τους;
Δεν έχεις δικαίωμα διά να ομιλείς, σου λέει, αν ο απαυτός σου δεν ομοιάζει στο μυαλό σου. Μάλιστα. Κάτι ψέλλισαν κάποιοι βουλευτές της Ν.Δ. πως δεν και όχι και μα πώς, αλλά για την ουσία, απουσία.
Ο Φιοντόρ στον «Ηλίθιο» το είχε γράψει. Αυτό, για την ομορφιά. Μα για ποια ομορφιά δεν μας είπες, βρε άνθρωπε, και στον τάφο σου πήρες το μυστικό και ψαχνόμαστε εμείς τώρα.
Για την ηλιθιότητα πάλι, απορία καμιά.
Νόρα Ράλλη / ΕφΣυν