Η δημοσιογράφος Μαρία Δεδούση γράφει στο facebook για «Λατρεμένα στερεότυπα και επιφανειακότητα». Διαβάστε:
Στην παραλία συναντώ μια γυναίκα που έχω να δω από το περασμένο καλοκαίρι. Είναι γύρω στα 60,.. πολύ περιποιημένη, αυθεντικά σικάτη με αυτόν τον μη-κραυγαλέο έμφυτο τρόπο που αγαπώ πολύ, χωρίς πούλιες και Αυγερινούς, αρτες και Γιάννενα επάνω της, ευγενέστατη, βλεπόμαστε κάθε καλοκαίρι εδώ και χρόνια και ανταλλάσσουμε λίγες κουβέντες.
Καλημέρα, πως είστε;
Πολύ καλά εσείς; Πως ήταν ο χειμώνας σας, κλπ.
- Πάντα κομψότατη, μου λέει.
- Όπως κι εσείς, απαντώ.
-Α, όχι, λέει πολύ σοβαρά. Εγω πάχυνα.
Δεν είπα κάτι, κάνει ζέστη για να στέκεσαι πολύ ώρα στον ήλιο, γύρισα στη σκιά μου και σκεφτόμουν.
Η γυναίκα αυτή συγχαίει το «κομψός» με το «αδύνατος».
Θυμήθηκα ότι πράγματι παλιότερα το άκουγα συχνά αυτό. «Η κομψή της σιλουέτα»....
Όπου, βέβαια, η κομψότητα με τα κιλά δεν έχουν καμία συνάφεια: άμα είσαι άνθρωπος με καλή αισθητική θα είσαι άνθρωπος με καλή αισθητική είτε στα 50 είτε στα 70, είτε στα 80 κιλά.
Και το ανάποδο φυσικά...
Γενικώς, άμα είσαι άνθρωπος με καλή αισθητική θα είσαι άνθρωπος με καλή αισθητική είτε στα 20 είτε στα 100 σου, είτε ξανθός, είτε μελαχρινός είτε καραφλός, είτε γυναίκα, είτε άντρας, είτε κολεοπτερο, είτε με δισεκατομμύρια είτε χωρίς, είτε ντυμένος είτε γυμνός...
Και το ανάποδο φυσικά.
——————————
Διαβάζω ότι ένας ρεπόρτερ του Σταρ είπε ηλικιωμένη μια γυναίκα 50 ετών.
Είδα πολλά σχόλια αλλά νομίζω ότι έχουν λάθος βάση:
Δεν την είπε (και τη θεώρησε) ηλικιωμένη επειδή είναι 50 χρόνων.
Αλλά επειδή είναι καθαρίστρια, βιοπαλαίστρια και δευτερευόντως θύμα βιασμού. (Το κάνει πιο «δραματικό» του είπαν του ρεπόρτερ, αυτοί που τον δίδαξαν «δημοσιογραφία», να επικαλείσαι τέτοιες ιδιότητες).
Αν έκανε -ο ίδιος ρεπόρτερ- θέμα για τη Ναόμι Κάμπελ, η οποία είναι 52-53, θα την έλεγε πιπίνι.
Και θα την έβλεπε πιπίνι, εκεί είναι το κατς.
Και οι περισσότεροι από μας. Εκεί είναι το πιο κατς.
Όσο τα πάμε κόντρα τα στερεότυπα (τα οποία κατά κανόνα προσδίδουν βάρος σε αυστηρά επιφανειακά χαρακτηριστικά), τόσο αυτά σκάβουν χαρακώματα και αντιστέκονται.
Λογικό είναι, βασίζονται ολόκληρες βιομηχανίες πάνω σ αυτά, για να μην πω όλο μας το σύστημα.
Άμα μάθουμε να κοιτάμε πέρα από την επιφάνεια και να βλέπουμε την ουσία, η Σούλα θα πάψει ν αγοράζει με τους τόνους τις κάθε λογής Αρτες και Γιάννενα για να δείχνει «κομψότερη» και «νεότερη» για να καμαρώνει κι ο Μήτσος που την έχει δίπλα του, άλλο που δεν μπορεί ν ανοίξει το στόμα της. Μήπως αυτός μπορεί, εξάλλου;
Πως να ανοίξεις το στόμα σου όταν σε όλη σου τη ζωή εστιάζεις στην επιφάνεια;
Μην πιάσω την ανάλυση τώρα γιατί ο Μήτσος και η Σουλα είναι έτσι, διότι θα ξημερώσουμε.
Η κόλαση είναι οι άλλοι, αυτό ακριβώς εννοούσε ο Σαρτρ που έχει γενέθλια σήμερα:
Οι «άλλοι» είναι αυτοί που μας συνθλίβουν μέσα στα στερεότυπα.
Αρχίζω να πιστεύω ότι ο μόνος τρόπος να ξεφύγεις είναι όντως να απομακρυνθείς από όλα και όλους.
Μέσα σου.
Να βρεθείς σε μια κατάσταση απόλυτου «τίποτα», μόνο εκεί μπορείς να ανακαλύψεις ποιος είσαι εσυ πραγματικά, πέρα απ όλα αυτά.
