του Χρήστου Ξανθάκη
Σήμερα είναι η απεργία για το νέο εργασιακό νομοσχέδιο, είναι η μεγάλη μέρα, είναι η μητέρα όλων των μαχών, μπορώ να γράφω για ώρες αν θέλετε και τελειωμό να μην έχω. Όπως δεν θα έχουν.. τελειωμό και οι ώρες που θα δουλεύουν οι εργαζόμενοι (συγγνώμη κυρία Διαμαντοπούλου μου, οι «απασχολούμενοι») από εδώ και πέρα, μιας και αυξάνονται οι υπερωρίες οι ετήσιες από τις 96 στις 150 ώρες. Τουλάχιστον θα γίνουν όλοι μεγιστάνες, μιας και όπως γνωρίζουμε πολύ καλά από ιστορικά παραδείγματα όσοι δούλεψαν σκληρά και δεν ξόδευαν τα λεφτά τους στα γούστα, στις φούστες και σ’ αυτόν τον διάολο που θέλει να μας φέρει ο Καρανίκας, έγιναν ζάπλουτοι!
Πριν πάμε παρακάτω σε τζούσυ λεπτομέρειες και στην εκ βαθέων εξομολόγηση του Κωστή Χατζηδάκη στο «Βήμα της Κυριακής», να σημειώσω δύο πράγματα προερχόμενα από δημοσιογραφικά χείλη. Το ένα μου το είχε πει γερόλυκος του πολιτικού ρεπορτάζ, όταν ξεστόμιζα εγώ τις κινηματικές μου τις μπουρδίτσες. Γύρισε λοιπόν και μου διευκρίνισε ότι «οι κυβερνήσεις δεν πέφτουν στο δρόμο, πέφτουν στη Βουλή». Όπου, αν δεν κάνω λάθος, η απόλυτη πλειοψηφία της Νέας Δημοκρατίας εξακολουθεί να υφίσταται, όπου στη δύσκολη στιγμή θα στοιχηθούν και η Μαριέτα με την Όλγα και τον Τζαβάρα και όπου αν χρειαστεί θα βάλει πλάτη κι ο Βελόπουλος. Ούτως ή άλλως, εννιά στα δέκα νομοσχέδια τα υπερψηφίζει με τα δύο χέρια…
Το δεύτερο, το έγραψε χτες ο συνάδελφος Γιώργος Κυρίτσης και αφορούσε στα μετά το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, ότι δηλαδή θα περάσει αλλά «οι εργαζόμενοι πρέπει να στηρίξουν τις πολιτικές δυνάμεις που όχι μόνο θα αντιπαλέψουν, αλλά και που μπορούν να αλλάξουν αυτούς τους αντεργατικούς νόμους ως κυβερνητική πλειοψηφία». Το οποίο ακούγεται κάπως ωμό, ενόψει κινητοποίησης και αγώνα και αντίστασης, αλλά πείτε μου εσείς αν μπορεί η κοινωνία σήμερα να σηκώσει απεργία διαρκείας και θα σας πω κι εγώ αν θα μπει στο χρονοντούλαπο το νομοσχέδιο. Και τέλος πάντων, δεν είναι κακή ιδέα να ψηφίζονται κόμματα που πάνε κόντρα στις αντεργατικές πολιτικές. Όχι απαραίτητα ΣΥΡΙΖΑ, έχει ο μπαξές και ΜέΡΑ25 και ΚΚΕ και Ανταρσία…
Έλεγα όμως για τον Κωστή Χατζηδάκη και την κυριακάτικη αγιογραφία του, όπου ο υπουργός αφού δήλωσε πως το οκτάωρο δεν καταργείται και δεν θα μπορούσε ποτέ να καταργηθεί, σημείωσε ότι όλα γίνονται για να συμφιλιωθεί η επαγγελματική με την προσωπική ζωή του εργαζόμενου και ότι άλλο πράγμα είναι η απεργία και άλλο η παρανομία. Με την κορυφαία ατάκα να κυριαρχεί:
«Είναι άραγε φιλεργατικό να του αρνηθούμε να βλέπει λίγο παραπάνω την οικογένειά του;»
Η απάντηση;
Η απάντηση έρχεται από τον πρόεδρο της ΔΑΚΕ Ιδιωτικού Τομέα Νίκο Κιουτσούκη, που σημειώνει γλαφυρά σε άρθρο του στην «δημοκρατία»:
«Δεν θα πρόκειται για συμφιλίωση της εργασιακής με την ιδιωτική ζωή, αλλά για έμμεση ενίσχυση του διευθυντικού δικαιώματος, ειδικά σε μια περίοδο υψηλής ανεργίας και μεγάλης επισφάλειας».Και όσο για την αύξηση των υπερωριών, ο κ. Κιουτσούκης έρχεται να υπογραμμίσει και αυτός κάτι που λένε όλοι οι εργατολόγοι:
«Θα οδηγήσει σε κάλυψη των αναγκών από το υφιστάμενο δυναμικό, περιορίζοντας τη δυναμική στην πολύτιμη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας».Άνοδο της ανεργίας τα λένε αυτά σε απλά ελληνικά και αν δεν το δούμε σε ένα, δύο, τρεις μήνες, μην ανησυχείτε θα το δούμε σε ένα, δύο, τρία χρόνια.
Αλλά ως τότε θα έχουν κάνει τη δουλειά τους τα κανάλια και ο Κωστής Χατζηδάκης θα συνεχίζει το ευεργετικό έργο του σε άλλο υπουργείο…