Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Ένας φόνος είναι ένας φόνος και τίποτε άλλο.
Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο. Κάποιος σκότωσε, κάποια έφυγε απ’ τη ζωή, ένα παιδί έμεινε.. πίσω. Κάποιος ομολόγησε.
Δουλειά των δικαστηρίων από εδώ και πέρα είναι να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά και να απονείμουν δικαιοσύνη.
Και κάπου εδώ θα μπορούσε να γράψει ένα «τέλος» ο σεναρίστας, αλλά σε αυτή τη χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και τη δημοκρατία ποτέ δεν είναι και τόσο απλά τα πράγματα. Για την ακρίβεια, ποτέ δεν είναι και τόσο εύκολο να ξετυλιχθεί το κουβάρι της δολοφονίας και της απώλειας. Και το σπαθί που θα το κόψει, σαν τον Γόρδιο δεσμό, δεν έχει φτιαχτεί ακόμη…
Με τις θεωρίες συνωμοσίας λέω να μην ασχοληθώ. Δεν έχω ιδέα για το συγγενολόι του Μπάμπη του φονιά, δεν γνωρίζω ποιοι και ποιες επέβαιναν στις πτήσεις του, δεν κατέχω τι κουβάλαγε και τι δεν κουβάλαγε και τέλος πάντων γι’ αυτή τη δουλειά έχουμε την αστυνομία, αν μπορεί να την κάνει έχει καλώς, αν δεν μπορεί ας αφήσει τον Οικονομίδη να το σκηνοθετήσει, τουλάχιστον ίσως προκύψει μια καλή ταινία. Ίσως, δεν είμαι και σίγουρος.
Εκείνα τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση εμένα, πέρα από τις φρικιαστικές λεπτομέρειες της δολοφονίας, ήταν τα εξής:
Πρώτον που βγήκε ένας αστυνομικός συνδικαλιστής και δήλωσε για τον πιλότο ότι είναι βλάκας γιατί αν έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία, δεν θα πήγαινε ούτε τέσσερα χρόνια φυλακή μιας και θα κατέγραφε βρασμώ ψυχής, σε ενδοοικογενειακό καυγά.
Χαλαρά, λες και μίλαγε με το μανάβη του για το πόσο πήγαν φέτος τα καταραμένα τα κεράσια…
Κι ύστερα έσκασε μύτη ένας συγγραφέας και σημείωσε ότι αυτή η δολοφονία του θυμίζει το «Εν ψυχρώ» του Καπότε, μιλάμε τώρα για σπουδαίο βιβλίο και έρευνα συγκλονιστική, ενώ τώρα βγαίνει ο κάθε βλάκας και λέει το μακρύ του και το κοντό του, γυναικοκτονία από τη μία, αλλοδαποί δολοφόνοι από την άλλη και δεν συμμαζεύεται.
Το μόνο που δεν έγραψε ήταν μια έκκληση σε κάποιον δημοσιογραφικό οργανισμό να τον συνδράμει για να γίνει ο νέος Τρούμαν…
Κι όσο για το τρίτο, ειλικρινά δεν άντεξα να παρακολουθήσω τις δηλώσεις του εθνικού μας φυσιογνωμιστή για το ποιόν του δολοφόνου σε γνωστό τηλεοπτικό κανάλι. Υπάρχουν και όρια στη γελοιότητα, υπάρχουν και όρια στην ξεφτίλα, υπάρχουν και όρια στο παπαριλίκι και τέλος πάντων μια τηλεόραση έχουμε στο σπίτι, ποτέ δεν ξέρεις αν σου προκύψει κάνα ενδιαφέρον παιχνίδι στο Euro. Άσε, τη σπάω άλλη φορά…
Στο δια ταύτα όμως. Στο δια ταύτα, αυτή η φριχτή, η απαίσια, η στυγερή που λέγανε και παλιότερα δολοφονία, απεδείχθη άκρως ψυχωδηλωτική. Κι έβγαλε στη φόρα όλες τις παθογένειες ενός θρυμματισμένου κοινωνικού ιστού και όλο τον κανιβαλισμό των μέσων μαζικής επικοινωνίας. Και τον μισογυνισμό επίσης, μεγάλου μέρους του φιλοθεάμονος κοινού, που φροντίζει να κρύβεται πίσω από επιστημονικοφανείς θεωρίες και πολιτικάντικες μεγαλοστομίες.
Τον μισογυνισμό, που δεν κοιμάται ποτέ.
Ως εκ τούτου, η Καρολάιν δεν πέθανε μόνο μια φορά. Η Καρολάιν δολοφονήθηκε ξανά και ξανά, σαράντα μέρες τώρα. Είναι εύκολο, δεν λέω, όταν η άλλη είναι στον τάφο και δεν μπορεί να υπερασπιστεί τον εαυτό της. Είναι πολύ εύκολο, όταν είναι λυμένα τα χέρια σου και δεμένα τα σκυλιά. Είναι πάρα πολύ εύκολο, όταν στη δικτατορία της κλειδαρότρυπας δεν προσφέρεται εναλλακτική λύση. Και θα συνεχιστεί ως την ώρα που κάποιο πιτσιρικάκι θα σκούξει ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Ως τότε, όπως έλεγε και το ανέκδοτο με την Κόλαση, τα κεφάλια μέσα, το διάλειμμα τελείωσε!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη ειναι από το newpost