Όταν η εγκληματικότητα χτυπάει κόκκινο (ακόμη και οι γριές το καταλαβαίνουν…)
του Χρήστου Ξανθάκη
Με ξέρετε τώρα εμένα αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες. Διασκεδάζω με τις θεωρίες συνωμοσίας, σκάω χαμόγελο, γλεντάω πώς το λέμε. Αλλά δυσκολεύομαι να τις πιστέψω,.. ματημπαναγία δυσκολεύομαι να τις πιστέψω.
Ίσως φταίει που έχω τελειώσει το Φυσικό Αθηνών και θυμάμαι ακόμη εκείνο που είχε πει ο Λόρδος Κέλβιν, ότι δηλαδή αν δεν μπορείς να το εκφράσεις κάτι με αριθμούς καλύτερα μη δοκιμάζεις να το εκφράσεις διόλου. Ίσως μετά από τόσα χρόνια στη δημοσιογραφία, σκλήρυνε το πετσί κι έγινε σαν του ρινόκερου. Ίσως διαθέτω αρρωστημένη αίσθηση του χιούμορ. Ίσως, ίσως, ίσως…
Οπότε δυσκολεύομαι να πιστέψω την καινούρια, φρεσκότατη φήμη ότι οι διευθυντές ειδήσεων παίζουν Καρολάιν και φόνο όλη μέρα γιατί θέλουν να καλύψουν τον χαμό Κυρίου που έχει προκύψει με το αντεργατικό νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Πρώτον λόγω όλων των ανωτέρω και δεύτερον διότι γνωρίζω την ψυχολογία των διευθυντών ειδήσεων μετά από τόσα χρόνια στο ρεπορτάζ media και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι απαξάπαντες ορκίζονται σε εκείνο το παλιό γνωμικό της λονδρέζικης Φλιτ Στριτ:
Άμα στάζει αίμα, αξίζει να γίνει πρωτοσέλιδο!
Χώνουνε λοιπόν οι διευθυντάδες φόνους και ληστείες και βιασμούς και κλοπές ψηλά στα δελτία τους, βλέπει ο κοσμάκης, ξαναβλέπει ο κοσμάκης, ματαξαναβλέπει ο κοσμάκης, τι να κάνει, αντραλίζεται. Το έδαφος χάνει κάτω από τα πόδια του, κρύος ιδρώτας τον λούζει, σφυγμούς ανεβάζει και βαράει νούμερο τριψήφιο. Κι άμα τον παίρνουνε από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, αντί να δηλώσει πόσο δυνατός και άξιος και Χάρυ Κάλαχαν είναι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης πάει και λέει ότι σε σχέση με τρία χρόνια πιο πριν αισθάνεται λίγότερο ασφαλής…
Κι έχουν κι ένα νόημα οι ημερομηνίες. Επί Γεροβασίλη αισθάνονταν περισσότερο ασφαλείς οι Έλληνες και οι Ελληνίδες. Ούτε καν επί Τόσκα που τον βλέπανε κάποια πλάσματα εντός της υπηρεσίας και τους φεύγανε ψιλά χοντρά. Γιατί ήξερε ο πρώην καραβανάς πώς να χειρίζεται πρόσωπα και πράγματα, σε τέτοιου είδους ευαίσθητες δομές. Επί Γεροβασίλη, λοιπόν, όταν είχαν χαλαρώσει τα πνεύματα και είχαν αναπνεύσει οι στριμωγμένοι, περισσότερη ασφάλεια είχαμε από αυτές τις μέρες που κάνει τα κουμάντα ο Μιχαλάρας. Κι ας πέφτανε βροχή οι μολότωφ στην Τοσίτσα κάθε Παρασκευή βράδυ κι ας καιγόσαντε τα τρόλεϊ την Πατησίων κάθε τρεις και λίγο κι κάνανε πάρτι οι σουλατσαδόροι στην πλατεία Εξαρχείων!
Αλλά την είπα τη μαγική λέξη:
Εξάρχεια!
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Όλη η ρητορική της ανασφάλειας βασίστηκε στο καραμπαμπούμ και στο ταρατατζούμ των Εξαρχείων, που τα αναδεικνύανε καθημερινά σε δεύτερη Φαλούτζα τα τηλεοπτικά δελτία. Και τα έβλεπε η γριά στα Γιαννιτσά κι έκλανε μέντες.
Λαστ γίαρ όμως αυτά, που έλεγε και το σποτάκι. Τώρα στα Εξάρχεια επικρατεί άκρα του τάφου σιωπή και στην υπόλοιπη ελληνική επικράτεια (που είναι λίγο μεγαλύτερη από τα Εξάρχεια, παρεμπιπτόντως…) πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι. Παρανάλωμα γίνεται, το παιδί το χάνει η μάνα, πλέει το μοσχάρι στο αίμα που έλεγε κι ο Πατροκοσμάς. Και η γριά μπορεί να μη γουστάρει ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι και γκαβή να μη βλέπει τι συμβαίνει γύρω της. Άσε πια τις νεαρές ηλικίες που δεν βλέπουν καν τηλεόραση κι ενημερώνονται απ’ αυτόν τον διάολο ο τουίτερ…
Και κάπως έτσι φτάνουμε στην έρευνα της Alco για το Open, όπου 48 % δηλώνει λιγότερο ασφαλές σε σχέση με πριν από τρία χρόνια, μόλις 12 % δηλώνει περισσότερο ασφαλές και 33 % δηλώνει το ίδιο ασφαλές. Για μια κυβέρνηση που πουλάει νόμο και τάξη χονδρική, τα νούμερα είναι κάτι παραπάνω από συντριπτικά. Και δείχνουν για μια ακόμη φορά ότι δεν είναι στραβή η Κατεχάκη αλλά στραβά αρμενίζουμε!