της Χριστίνας Παπασταθοπούλου
Τελικά το ταξίδι έχει σημασία ή ο προορισμός; Η διαδρομή ή το φινάλε; Οι θάλασσες ή το λιμάνι; Οι συνταξιδιώτες ή οι στιγμές; Ολα θα έλεγα, το καθένα με τη δική του αξία και μοναδικότητα, αλλά.. αν θελήσεις να προχωρήσεις σε απολογισμό, αν για κάποιο λόγο κληθείς να επιλέξεις, να διαχωρίσεις, ξεκινάς από την πραγματικότητα που λέει ότι όλα τα ταξίδια κάποτε τελειώνουν και το πλοίο πιάνει λιμάνι.
Και όταν κατέβεις από αυτό, όταν ξεφορτώσεις τις αποσκευές σου, όταν ξεκουράσεις την ψυχή σου, όταν δώσεις χρόνο στο μυαλό σου, θα δεις ότι η απάντηση στα ερωτήματα θα έρθει αβίαστα, χωρίς ιδιαίτερη σκέψη. Και τότε θα νιώσεις ότι οι αναμνήσεις από τη διαδρομή προς την... Ιθάκη σου είναι αυτές που μετράνε. Αν είναι ευχάριστες, θετικές, αξιόλογες, αν σε πλούτισαν με ζωή, με ελπίδα, με πάθος, τότε το ταξίδι πέτυχε. Αν όμως οι δυσάρεστες στιγμές είναι αυτές που έρχονται στην επιφάνεια της μνήμης, αν αυτές έχουν τη δύναμη και καλύπτουν τις ομορφιές που σίγουρα έζησες, τότε κάτι δεν πήγε καλά. Ισως η επιλογή του προορισμού, ίσως οι συνταξιδιώτες, ίσως οι δικές σου προσδοκίες για μέρη που πιθανότατα έπλασες μέσα στο μυαλό σου πριν ξεκινήσεις γι' αυτό, ίσως που μεγάλωσες και τα κριτήρια άλλαξαν, ίσως...
Οπως και να 'χει, σημασία εν τέλει έχει ότι ταξίδεψες, ρίσκαρες, γνώρισες άλλα μέρη άγνωστα, ότι αφέθηκες, πίστεψες, φαντασιώθηκες. Και αν ένιωσες ότι το τέλος δεν σε γέμισε με χαρά, ικανοποίηση, ευτυχία, ότι την... Ιθάκη που ονειρεύτηκες δεν τη βρήκες, ξεκινάς για το επόμενο ταξίδι.
Ετσι κι αλλιώς η Ιθάκη δεν είναι μία...
- από την ΕφΣυν (23.6.2021)
