Το βίντεο που δείχνει, δευτερόλεπτο προς δευτερόλεπτο, τη δολοφονία τού 32χρονου άνδρα με κοντά δέκα πυροβολισμούς στα Σεπόλια, εξασφάλισε και μετέδωσε ο Αντένα στο βραδινό του δελτίο. Είναι.. δημοσιογραφική επιτυχία; Για τα δεδομένα τής τηλεόρασης, όπως την έχουμε μάθει, είναι. Για την κοινή λογική, την αισθητική τής εικόνας και τη δημοσιογραφική ηθική, μπαίνουν ερωτήματα. Η σκηνή ήταν σκληρή και συνταρακτικά βίαιη. Η κάμερα ασφαλείας σταθερή, το θύμα πίνει τον καφέ του στην εξωτερική πλευρά τού καταστήματος με την πλάτη γυρισμένη στον δρόμο και ξαφνικά εισβάλλει στο κάντρο ο εκτελεστής. Πυροβολεί πολλές φορές και φεύγει τρέχοντας. Ο 32χρονος μπαίνει σερνόμενος στο εσωτερικό τού καταστήματος για να καλυφθεί, προσπαθεί να σηκωθεί και μετά καταρρέει.
Η μετάδοση γίνεται περίπου στις επτά το βράδυ, ώρα που υπάρχει σχεδόν όλη η οικογένεια στο σπίτι –μεγάλοι και παιδιά. Τι και αν ο Νίκος Χατζηνικολάου προειδοποιεί ότι «οι εικόνες είναι πολύ σκληρές και τα παιδιά πρέπει να απομακρυνθούν από τους τηλεοπτικούς δέκτες»; Από τη στιγμή που το ανάγγειλε έως την έναρξη του βίντεο και τους πυροβολισμούς, πέρασαν μόλις 15 δευτερόλεπτα; Και, ας πούμε, ότι για τους μεγάλους είναι κατάλληλο το άγριο θέαμα (που δεν είναι…). Όμως το παιδί που πιθανόν βρίσκεται μαζί σου στο δωμάτιο πού να το πας μέσα σε 15΄΄. Να το κουκουλώσεις; Να του κλείσεις τα μάτια και τα αυτιά; Να το πετάξεις έξω στο μπαλκόνι; Να το σπρώξεις στο δωμάτιο;
Και τέλος πάντων, έως πού φθάνει το δικαίωμα της τηλεόρασης να προβάλλει τόση αγριότητα; Στην περίπτωση του συγκεκραμένου βίντεο, μάλιστα, η αποκρουστική σκηνή επαναλήφθηκε εννέα φορές. Εννέα!
Πώς, λοιπόν, να το πεις επιτυχία;