Όπως και να το δούμε παιδιά, κοινό χαρακτηριστικό όλων των ριάλιτυ είναι η ξεφτίλα. Από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό τους, τσίτα στα κόκκινα, μέχρι τελικής πτώσεως..Είναι το κόνσεπτ τέτοιο που πρέπει να υπηρετήσουν οι συμμετέχοντες, είναι η λογική της κλειδαρότρυπας, είναι και τα νούμερα που φέρνουν το καρκατσουλιό και το ξεκατίνιασμα.
Και είναι σχεδόν αδύνατο να ξεφύγεις από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του βόθρου, όσο δυνατός χαρακτήρας κι αν είσαι.
Εκτός πια κι αν είσαι ο Παύλος!
* Ο παίκτης δηλαδή του φετινού Master Chef, που έσπασε όλες τις νόρμες και τις ντιρεκτιβες των ριάλιτυ για να οικοδομήσει μια δική του πραγματικότητα μπροστά και πίσω από τις κάμερες.
Έναν μικρόκοσμο δίχως πισώπλατα μαχαιρώματα, δίχως χολέρα και σαπίλα, δίχως χαρακτηρισμούς και κακίες, δίχως όλα αυτά τα συστατικά που κάνουν τα μηχανάκια της Nielsen να τραγουδάνε.
Κι ο κόσμος, αντί να τον λοιδορήσει, αντί να τον μουντζώσει, αντί να τον ξεφωνήσει, τον λάτρεψε!
Γιατί ο τηλεθεατής μπορεί να είναι αποπροσανατολισμένος αλλά διόλου χαζός δεν είναι. Και όταν βλέπει εμπρός του έναν άνθρωπο ποιοτικό, χαρωπό, πονετικό, σχεδόν αθώο θα μπορούσα να πω, καταλαβαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός αξίζει ένα χειροκρότημα.
Και κάπως έτσι ο Παύλος Χάππιλος έγινε ο μικρός ήρωας της φετινής τηλεοπτικής σαιζόν…
* Το άξιζε και με το παραπάνω, πράγμα που απέδειξε και με τα τελευταία του λόγια στον διαγωνισμό. Λα τα μινόρια:
«Η διαφορετικότητα είναι χάρισμα. Και στους γονείς των "διαφορετικών" να πω να αγαπάτε τα παιδιά σας. Γιατί η ζωή είναι δύσκολη για τους "διαφορετικούς" ανθρώπους.
Επειδή πολλοί άνθρωποι στη ζωή μου δεν μου δώσανε ποτέ την αγάπη που περίμενα, πολλές φορές πίστευα ότι δεν το άξιζα και ξέρεις αυτό σου μένει. Κι όταν κάποιος σου δίνει την αγάπη που εσύ δεν περιμένεις, κάπως χτυπάει αυτό, το "γιατί το κάνει τώρα αυτός ο άνθρωπος, αφού εγώ, δεν την αξίζω...". Γελάω και κλαίω ταυτόχρονα. Προσπαθώ να το δουλέψω αυτό, γιατί θέλω να πιστεύω ότι την αξίζω την αγάπη».
Xρήστος Ξανθάκης / medioΠΙΛΑΦΟ, newpost