(...) Το αγοράκι της μαμάς όταν μεγαλώνει, γίνεται φονικό όπλο και στρέφεται ενάντια στον αδύναμο συμμαθητή του, στα παιδιά του, στην άγνωστη γυναίκα στο δρόμο, στη συνάδελφο του στο γραφείο,.. στην καθαρίστρια που συναντά στις σκάλες. Έτσι έμαθε. Έτσι το μεγάλωσε η μανουλίτσα του. Να βασανίζει ό,τι δεν καταλαβαίνει, να συντρίβει ό,τι στο βάθος το τρομάζει.
Τα αγοράκια της μαμάς δεν αστειεύονται. Τα αγοράκια της μαμάς τσακίζουν τον αδύναμο, τον διαφορετικό, τον ‘π@στη’, την πουτάνα, το κορίτσι με την κοντή φούστα, τη γυναίκα με τη μακριά φούστα, τον υφιστάμενο στο γραφείο, το μωρό που φέρνουν στον κόσμο, το αδέσποτο που έπεσε στο δρόμο τους.
Παρά το ψυχιατρικό CV του κάθε μπούλη, εμείς οι γυναίκες δεν έχουμε ίχνος κατανόησης για τα αγοράκια της μαμάς που αποκτηνώθηκαν. Καμία δικαιολογία, κανένα ελαφρυντικό, καμία ανοχή.
Τους καταγγέλλουμε, φωνάζουμε δυνατά για να ακουστούμε. Η φωνή μας δεν υπακούει σε κανένα κανόνα κοινής ησυχίας. Απαιτούμε την τιμωρία τους κι αναζητούμε τη δικαίωση.
Τότε και μόνο τότε προχωράμε τους δικούς μας φωτεινούς και σκοτεινούς δρόμους. Επιτέλους ελεύθερες, επιτέλους ασφαλείς, επιτέλους χωρίς να σφίγγουμε τα κλειδιά του τρόμου στην ιδρωμένη μας παλάμη.
- απόσπασμα από κείμενο της Ελενας Ακρίτα στο News247 (ολόκληρο ΕΔΩ)
