Για να γράψω τους “Απαρατήρητους” (Πόλις), το 2018, είχα μιλήσει με αρκετούς ντελιβεράδες. Τότε με ενδιέφερε περισσότερο η εσωτερική τους ζωή, το υπαρξιακό τους βίωμα. Προσπαθούσα να.. καταλάβω πώς αντέχουν την επανάληψη, παραλαβή-κούρσα-παράδοση, το ίδιο και το ίδιο, αμέτρητες φορές, πάντα βιαστικά, χωρίς επικοινωνία, χωρίς σκέψη, χωρίς συναίσθημα. Και με ενδιέφερε η ματιά τους πάνω μας. Τι βλέπουν στα σπίτια μας, τι ξέρουν για εμάς, ποιους συμπαθούν, ποιους θυμούνται, αν στα όνειρα τους έρχονται σκηνές του δρόμου.
Ισως στάθηκα πολύ στα "μέσα" τους, γιατί το άλλο, τη σχέση με το κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικό-, δεν το πολυάντεχα. Εντάξει, ήξερα πως είναι οι "κάτω", αυτοί που με ενδιαφέρουν περισσότερο, και ξεμπέρδεψα με τις ενοχές μου γράφοντας διηγήματα.
Ξεμπέρδεψα;
Όταν, με την πανδημία, κατάλαβα ότι άλλαξαν τα πάντα στη δουλειά τους, με τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες, στην αρχή τα ‘χασα. Έβγαζαν περισσότερα και κυρίως είχαν προοπτική. Μπορούσαν να φτιάχνουν μόνοι τους ωράριο, να διαλέγουν μακρινές/δύσκολες διαδρομές για να πάρουν μπόνους, να επενδύσουν στη δουλειά τους. Έγιναν wannabe κυριλέ αυτοαπασχολούμενοι, με δυνατότητες εξέλιξης.
Με τον καιρό κατάλαβα ότι αυτή είναι μια γλυκιά παγίδα. Μπαίνεις μέσα με ορμή και μετά σιγά-σιγά χάνονται τα προνόμια, δεν διαλέγεις πια εσύ ούτε ώρες ούτε διαδρομές, προσπαθείς απλώς να επιβιώσεις σε συνθήκες όλο και σκληρότερου ανταγωνισμού. Και άμα πέσεις στα νύχια «διαχειριστή στόλου», κάποιου υπεργολάβου της πλατφόρμας, τότε την έβαψες.
- απόσπασμα από κείμενο της Αγγελικής Σπανού στο TVXS (ολόκληρο ΕΔΩ)
