Μικρό ζεϊμπέκικο για το ΚΕΘΕΑ και τη διάσωσή του

Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Όσο αντιπαθώ τους φιλελέδες, τόσο σέβομαι τους δεξιούς! Γιατί;
Διότι οι πρώτοι έχουν το νου τους μόνο στο χρήμα, ενώ οι δεύτεροι μπορεί να αγαπάνε το μπερντέ αλλά πιστεύουν και σε κάποια πράγματα. Και στη δύσκολη την ώρα, όταν καίει το σίδερο και βράζει..

το νερό, παίζει να βάλουν μπροστά τις ιδέες τους απ’ το συμφέρον τους. Όχι πάντα, όχι διαρκώς, όχι συνέχεια, αλλά παίζει. Κι αυτό είναι που τους ξεχωρίζει από τα φιλελέρια, που αναγνωρίζουν μόνο το προσωπικό κέρδος και την γεμάτη τσέπη…

Βλέπε για παράδειγμα την υπόθεση ΚΕΘΕΑ. Όπου διαβάσαμε τον γίγαντα Σταύρο Θεοδωράκη να ανακαλύπτει κομματικές συνωμοσίες παντού:

«Η πολιτεία, που χρηματοδοτεί με δεκάδες εκατομμύρια το ΚΕΘΕΑ, ουδέν πράττει. Και αφήνει τον οργανισμό στα χέρια πολιτικών ιστρουκτόρων, στη λογική “πού να μπλέκεις τώρα”.
Ενδεικτικό του καπελώματος είναι ότι στην ηγεσία του ΚΕΘΕΑ εναλλάσσονται για δεκαετίες πρόσωπα με ισχυρές κομματικές ταυτότητες.
Η πολιτεία πρέπει ν’ ακούσει τους χρήστες και τις οικογένειές τους, την εμπειρία δηλαδή, αλλά με οδηγό την ιατρική επιστήμη και όχι τα κομματικά ή τα συνδικαλιστικά εγχειρίδια».

Ο συνδικαλισμός τον μάρανε τον Σταύρακα, γιατί βγήκαν οι εργαζόμενοι και είπαν ότι δεν τους συμβουλεύτηκε κανείς για το προσχέδιο νόμου που προέβλεπε δραστικές και δραματικές αλλαγές για το ΚΕΘΕΑ. Αλλά ποιος χέστηκε για τους εργαζόμενους, αφού υπάρχει λύση, «θ’ ακούσουμε τους χρήστες και τις οικογένειές τους».

Και πώς διάολο θ’ ακούσουμε τους χρήστες και τις οικογένειές τους, όταν το διοικητικό συμβούλιο του ΚΕΘΕΑ (πάντα σύμφωνα με το προσχέδιο νόμου) δεν θα εκλέγεται από την γενική συνέλευση (όπου συμμετέχουν οι πρώην χρήστες…), αλλά θα διορίζεται από την εκάστοτε κυβέρνηση; Κάτσε μισό λεπτό μου ‘ρχεται, το ‘χω, στην άκρη της γλώσσας μου είναι, ως ναι:
Φταίνε τα κόμματα!

Τώρα που δεν έχει κόμμα ο Σταύρος και ξανάγινε απλός πολίτης, ανακάλυψε ότι τον χαλάνε οι κομματικοί σχηματισμοί...

Αλλά έλεγα για τους δεξιούς και τις παραφυάδες τους. Οι οποίοι δεξιοί, οι συντηρητικοί, οι επιφυλακτικοί, όπως θέλετε πέστε τους, έδωσαν το δικό τους αγώνα τόσες μέρες και βδομάδες για το ΚΕΘΕΑ. Με τρόπο πολύ προσεκτικό, σχεδόν υπόγειο, στοχεύοντας εκεί που ξέρανε κι εκεί που έπρεπε. Γιατί είχαν κι αυτοί παιδιά και ανίψια και εγγόνια που περάσανε από τις εξαρτήσεις και δεν είναι τόσο χαζοί για να τα ρίχνουν όλα στο Γιαραμπή και στο Κισμέτ. Μια χαρά καταλαβαίνουν ότι χρειάζονται αγώνας και προσπάθεια, ότι χρειάζεται λύσσα σχεδόν για να βγει κανείς απ’ τον εφιάλτη και ότι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να μετράς φραγκοδίφραγκα πάνω απ’ τα ζωντανά πτώματα. Για να μην τρίζουν τα κόκκαλα της βαρώνης Θάτσερ και του θείου Μίλτον!

Κάνανε λοιπόν το βήμα οι δεξιοί, ενώθηκαν με όλους τους υπόλοιπους που αντιδρούσαν, διευρύνθηκε το μέτωπο,  προχώρησε το στόρι, είδαμε φως και αποσύρεται το προσχέδιο νόμου για να ξεκινήσει διαβούλευση δύο μηνών με τους εργαζόμενους στο ΚΕΘΕΑ. Το γράψανε οι τελευταίοι στην ανακοίνωσή τους με ωραίο τρόπο και με τις φράσεις τους καταλήγω σήμερα:

«Κυρίως όμως είναι οι χιλιάδες πολίτες που πήραν στα χέρια τους αυτή την υπόθεση, ξεπερνώντας το δικό μας μπόι, με την απλή φράση “Συμπαράσταση στο ΚΕΘΕΑ”. Θα θέλαμε να τους ευχαριστήσουμε όλους έναν προς έναν και μία προς μία. Είναι τα χέρια όλης της κοινωνίας που έγιναν αγκαλιά για να προστατεύσουν τον μεγαλύτερο φορέα απεξάρτησης της χώρας».

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost