Εντάξει, μια χαρά -και δύο μπορείς να πεις- το άνοιγμα της εστίασης, τα τραπεζάκια έξω, η δημοκρατία του καφέ, η χαλαρή κουβέντα, έστω και χωρίς μουσική. Μια χαρά -και δύο μπορείς να πεις- ο ήλιος.. του Μάη, τα κοντομάνικα και οι βερμούδες, οι θερμοκρασίες που κάθε χρόνο το συνηθίζουν να είναι «υψηλότερες από τον μέσο όρο της εποχής», η άνοιξη που ζωντανεύει ψυχές και σώματα. Μια χαρά -και δύο μπορείς να πεις- οι νέοι της καραντίνας και του απαγορεύεται - στις πλατείες αλήτες, αλλά στις καφετέριες πελάτες.
Μια χαρά εν γένει η εκ φύσεως για κάποιους, εκ Θεού για άλλους τάση μας να βρίσκουμε τον κόκκο χρυσού μέσα στη λάσπη, την αχτίδα φωτός μέσα στο σκοτάδι, την ελπίδα μέσα στην απελπισία. Σε μέρες πασχαλινές, ακόμα περισσότερο. Έτσι επιβιώνουν οι άνθρωποι και οι κοινωνίες στα δίσεκτα χρόνια. Κατασκευάζοντας με τα χέρια, το μυαλό και τη συντροφικότητα τα όνειρα και την αισιοδοξία που τους χρειάζονται. Έτσι έγινε σε κατοχές και χούντες. Έτσι θα γίνει και τώρα με την πανδημία.
Είναι και οι ΜΕΘ βέβαια. Και τα νοσοκομεία που ασφυκτιούν. Κι εκείνοι που εν μέσω γενικής αισιοδοξίας οδεύουν στην τελευταία τους κατοικία. Και τα εμβόλια που καθυστερούν. Και τα ΜΜΕ που οργανώνουν την ερημία του πλήθους. Και ο επί του καλάμου άφρων συνταγματολόγος που παραδίδει από καθέδρας μαθήματα εθνικής διαπαιδαγώγησης. Είναι και τα ελληνοχριστιανικά που πάντα μπλέκονται με το Πάσχα, από καταβολής εθνικοφροσύνης. Είναι και ο Φουρθιώτης, προστάτης και προστατευόμενός τους.
Είναι, είναι, είναι... Αλλά αυτός δεν είναι λόγος θλίψης ανθρώπινης και κατάθλιψης πολιτικής. Άκουσον μεν, πάταξον δε: η απαισιοδοξία, η γκρίνια και η μαυρίλα ποτέ δεν ήταν αρωγοί της προόδου και της Αριστεράς. Τους απέναντι βόλευαν και εξυπηρετούσαν. Τα πάρτι της ΕΠΟΝ - πολεμάμε και τραγουδάμε. Οι χαρούμενες συνεστιάσεις των Λαμπράκηδων. Τα ανέκδοτα και τα τραγούδια του Μίκη στα κουτούκια των Εξαρχείων. Τα φεστιβάλ παντός είδους. Η χαρά οργάνωνε πάντα την αντίσταση, όχι η γκρίνια. Έτσι λέει η Ιστορία.
Να μην γίνει συνεπώς το χαμόγελο ανεμελιά; Μάλιστα. Η δύσκολη δουλειά όμως δεν είναι να το κόψουμε. Είναι να το κάνουμε εργαλείο ονείρων. Όπως πάντα.
Θανάσης Καρτερός / Αυγή