...και η επικοινωνιακή φούσκα
Διάβασα με αληθινή απόλαυση το βιβλίο του Νίκου Μπακουνάκη «Όταν έπεσα στο μελανοδοχείο». Είναι μια διστακτική αυτοβιογραφία για μια εποχή - την τελευταία καλή εποχή των ελληνικών.. εφημερίδων. Περιγράφοντας πώς δημιούργησε και διηύθυνε επί 20 χρόνια το πρωτοποριακό ένθετο «Βιβλία» του Βήματος, συνθέτει ένα παζλ συνειρμών, που... ενώ εξελίσσονται αβίαστα και ανάλαφρα έχουν στοχαστική στερεότητα, μέτρο και μέθοδο στην αλύπητη κρίση τους. Έχουν επίσης βαθιά γνώση του βιβλίου και υπέροχα ελληνικά. Είναι ένα υβριδικό είδος αυτό, που προσωπικά με ενθουσιάζει― ίσως εξελιχθεί σε ένα νέο είδος λογοτεχνίας, αφού ούτε σκέτη μαρτυρία ούτε σκέτο δοκίμιο είναι. Διάλεξα ωστόσο σήμερα να αναδημοσιεύω ένα απόσπασμα που δεν είναι «μικτό» ή υβριδικό: μια καίρια παρατήρησή του για την επικοινωνιακή φούσκα της εποχής μέσα στην οποία κινούνται σχεδόν όλοι πια ― από πολιτικούς μέχρι πολιτιστικούς φορείς.
- από κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στη LiFO (η συνέχεια ΕΔΩ)
