της Μαρίας Δεδούση
Με τα πολλά που άκουσα και διάβασα, έβαλα να δω το βίντεο της «χοντρής και γερασμένης» Έλενας Παπαρίζου.
Σε πρώτη φάση θαύμασα. Τα εκπληκτικά, ολόσωστα και αβίαστα αγγλικά της..
Κι αυτό σας το λέει ένας άνθρωπος που μιλάει πολύ καλά αγγλικά, διαβάζει κυρίως στ' αγγλικά και ενίοτε σκέπτεται στ' αγγλικά. Μετά ζήλεψα. Την κίνησή της. Μια κίνηση επίσης αβίαστη, πολύ ζωντανή αλλά χωρίς να προσποιείται ότι έχει τα νιάτα ή την ευλυγισία που είχε 15 χρόνια πριν.
Κι αυτό σας το λέει ένας άνθρωπος που κινείται νον στοπ, αλλά τρακάρει ΠΑΝΤΑ στις γωνιές κι αν χορέψεις μαζί του, στάνταρ θα σε πατήσει.
Πιο μετά άκουσα τη φωνή της και -ναι, θα το πω- φθόνησα. Το ταλέντο της, ειδικά σε κάτι γυρίσματα, το ταλέντο της είναι έμφυτο αλλά και πολύ δουλεμένο για όσους ξέρουν ν' ακούνε.
Κι αυτό σας το λέει ένας άνθρωπος που το 'χε πάντα καημό πόσο άφωνος είναι, αλλά δεν προσπάθησε και ποτέ να καλλιεργήσει αυτήν του την πλευρά.
Όταν τελείωσε το βίντεο, θυμήθηκα ότι για κάποιο λόγο, άσχετο προς όλους τους παραπάνω, είχα βάλει να το δω... Αλλά δεν θυμόμουν ποιον.
Α, ναι, για να δω πόσο είναι χοντρή και γερασμένη.
Εντυπωσιάστηκα λίγο.
Στ' αλήθεια υπάρχουν άνθρωποι που πρόσεξαν αυτό, ε;
Μπράβο τους...
Κι αυτό σας το λέει ένας άνθρωπος 55 χρόνων, 175 εκατοστών και 58 κιλών, ο άνθρωπος ακριβώς που βλέπετε στις φωτό -με ξέρετε πολλοί από κοντά- ένας άνθρωπος που πάντα φοβόταν να μιλήσει για το θέμα των κιλών και της εμφάνισης με το φόβο ότι θα με κράξετε («κοίτα ποια μιλάει»), ένας άνθρωπος που παλιότερα (όχι ΠΑΡΑ πολύ παλιότερα) τσίμπαγε κι «ανέβαινε» όταν τον επαινούσαν για την εμφάνιση του.
Όχι πια.
Ωραίο είναι, δεν λέω, να αρέσεις, όμως σε μένα τουλάχιστον, που δεν πειράζω επάνω μου με κανέναν τρόπο, ούτε την αλήθεια αλλά ούτε τις φωτό, είναι κάτι που δεν το κέρδισα.
Μου το χάρισε το γενναιόδωρο ντιενέι.
Δεν το δούλεψα καθόλου.
Γιατί να αυτοθαυμάζομαι γι' αυτό;
Γιατί να θαυμάζω γι' αυτό;
Τι να «ζηλεύω» σε άλλες/άλλους απ' αυτό;
Θαυμάζω και ζηλεύω αυτά για τα οποία παλεύει και προσπαθεί κάποιος.
Για το πόσο δουλεύει τα ταλέντα του, τις δεξιότητες του ή και τα χαντικάπ του.
Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι και η εμφάνιση είναι ένα «ταλέντο», ένα χάρισμα, τότε ναι, μπράβο και γι' αυτό στην Έλενα Παπαρίζου.
Και σε όλες τις γυναίκες που πιάνουν την εμφάνιση τους και δουλεύουν στο να την αξιοποιήσουν προς μια αισθητική ισορροπία.
Που μεγαλώνοντας αποκτούν αυτό που λέμε συνοπτικά, στιλ.
Αυτό δεν κερδίζεται με όλα τα μπότοξ και τα μέικ απ και τις δίαιτες κι τα πανάκριβα ρούχα της γης.
Το στιλ είναι μια πολύ εσωτερική υπόθεση.
Και περιλαμβάνει πολύ περισσότερα από την ανατομία και την κατατομή.
**Το κείμενο δημοσιεύεται στη σελίδα της Μαρίας Δεδούση, στο fb / Harddog
