Ο Χρήστος Ξανθάκης σχολιάζει όλα τα καυτά θέματα στο μιντιακό τοπίο
* Διακόσια χρόνια είναι πολύς καιρός. Διακόσια χρόνια είναι πάρα πολύς καιρός κι ακόμη περισσότερος για μια εφημερίδα. Ιδίως στην εποχή του ίντερνετ, όπου τα φύλλα κλείνουν το ένα μετά.. απ’ το άλλο. Κι όμως, τα συμπλήρωσε η Guardian πριν από μερικές ημέρες (5 Μαΐου του 1821 πρωτοκυκλοφόρησε) και με τρόπο θριαμβευτικό:
Ως υγιής και δημοφιλής οργανισμός, προσανατολισμένος στο ηλεκτρονικό μέλλον με ένα δισεκατομμύριο λίρες στην τράπεζα να στηρίζουν τις πρωτοβουλίες του. Τι άλλο καλύτερο δηλαδή;
* Η Guardian το ρίσκαρε πριν από μερικά χρόνια όταν έστρεψε την προσοχή της στο κυβερνοδιάστημα και επένδυσε κολοσσιαία ποσά για την ανάπτυξή της στους ιντερνετικούς διαύλους. Το ρίσκαρε και στην αρχή κόντεψε να την πατήσει αλλά πολύ σύντομα γύρισε τούμπα η κατάσταση και έφτασε πλέον τα 238.000.000 διακριτούς επισκέπτες ανά μήνα (στοιχεία 2020) με διαρκή αυξητική τάση. Όσο για τα έσοδά της, άνω του 60 % προέρχονται από την ιντερνετική αγορά, ενώ συνεισφέρουν απλόχερα και οι αναγνώστες με δωρεές. Γιατί η Guardian, σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, είναι ακόμη εντελώς δωρεάν στο διαδίκτυο. Άνευ ουδεμίας συνδρομής!
* Όλα καλά λοιπόν για την εφημερίδα που είδε το φως στο Μάντσεστερ ως περιφερειακό φύλλο για να εξελιχθεί πλέον σε έναν παγκόσμιο γίγαντα; Από άποψης δημοφιλίας και επιρροής όλα καλά, αλλά υπάρχει πάντα το θεματάκι της «γραμμής»…
* Η Guardian πάντοτε περηφανευόταν ότι αποτελούσε μια εναλλακτική επιλογή απέναντι στο κατεστημένο του βρετανικού Τύπου. Και ήταν όντως, μην πω και αριστερή επιλογή, ως την ώρα που το Εργατικό κόμμα άλλαξε φυσιογνωμία με την κυριαρχία του Τόνι Μπλερ. Έκτοτε, έκανε και η ίδια συντηρητική στροφή, ιδίως σε ζητήματα πολιτικής μιας και ο δικαιωματισμός παραμένει σημαία της.
Κάπως σαν την «Ελευθεροτυπία» δηλαδή, που αγαπήθηκε με τον υπαρκτό σημιτισμό και άλλαξε ρότα. Το δικό μας πάλαι ποτέ αουτσάιντερ την πλήρωσε την κωλοτούμπα, το εγγλέζικο για την ώρα θεριεύει…
Ως υγιής και δημοφιλής οργανισμός, προσανατολισμένος στο ηλεκτρονικό μέλλον με ένα δισεκατομμύριο λίρες στην τράπεζα να στηρίζουν τις πρωτοβουλίες του. Τι άλλο καλύτερο δηλαδή;
* Η Guardian το ρίσκαρε πριν από μερικά χρόνια όταν έστρεψε την προσοχή της στο κυβερνοδιάστημα και επένδυσε κολοσσιαία ποσά για την ανάπτυξή της στους ιντερνετικούς διαύλους. Το ρίσκαρε και στην αρχή κόντεψε να την πατήσει αλλά πολύ σύντομα γύρισε τούμπα η κατάσταση και έφτασε πλέον τα 238.000.000 διακριτούς επισκέπτες ανά μήνα (στοιχεία 2020) με διαρκή αυξητική τάση. Όσο για τα έσοδά της, άνω του 60 % προέρχονται από την ιντερνετική αγορά, ενώ συνεισφέρουν απλόχερα και οι αναγνώστες με δωρεές. Γιατί η Guardian, σε αντίθεση με τον ανταγωνισμό, είναι ακόμη εντελώς δωρεάν στο διαδίκτυο. Άνευ ουδεμίας συνδρομής!
* Όλα καλά λοιπόν για την εφημερίδα που είδε το φως στο Μάντσεστερ ως περιφερειακό φύλλο για να εξελιχθεί πλέον σε έναν παγκόσμιο γίγαντα; Από άποψης δημοφιλίας και επιρροής όλα καλά, αλλά υπάρχει πάντα το θεματάκι της «γραμμής»…
* Η Guardian πάντοτε περηφανευόταν ότι αποτελούσε μια εναλλακτική επιλογή απέναντι στο κατεστημένο του βρετανικού Τύπου. Και ήταν όντως, μην πω και αριστερή επιλογή, ως την ώρα που το Εργατικό κόμμα άλλαξε φυσιογνωμία με την κυριαρχία του Τόνι Μπλερ. Έκτοτε, έκανε και η ίδια συντηρητική στροφή, ιδίως σε ζητήματα πολιτικής μιας και ο δικαιωματισμός παραμένει σημαία της.
Κάπως σαν την «Ελευθεροτυπία» δηλαδή, που αγαπήθηκε με τον υπαρκτό σημιτισμό και άλλαξε ρότα. Το δικό μας πάλαι ποτέ αουτσάιντερ την πλήρωσε την κωλοτούμπα, το εγγλέζικο για την ώρα θεριεύει…
- από τη στήλη medioΠΙΛΑΦΟ στο newpost
