Όταν το «Ζεϊμπέκικο» του Σαββόπουλου γίνεται υπόκρουση σε διαφημιστικό σποτάκι
του Χρήστου Ξανθάκη
Γιατί δηλαδή να μη ντύσει η «Ρωμιοσύνη», διαφήμιση τσιχλόφουσκας;
Γιατί να μην γίνει μουσική επένδυση το «Άξιον Εστί», σε διαφήμιση μωρομάντηλων;..Γιατί να μην ακουστεί ο Εθνικός Υμνος, κομπλέ με «σε γνωρίζω από την όψη», σε διαφήμιση SUV;
Γιατί όχι ρε φίλε, ποιος το απαγορεύει και ποιος το σταματάει, υπάρχει μήπως κάνα σπέσιαλ σώμα αστυνομικό, απ’ αυτά τα καινούρια που συγκροτεί το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως κάθε τρεις και λίγο, που θα περάσει βραχιολάκια τσίγκινα σε όποιον ή όποια δώσει άδεια να χρησιμοποιηθούν οι θησαυροί της μουσικής μας σε σποτάκια τηλεοπτικά; Δεν νομίζω…
Και κάπως έτσι ένα από τα τραγούδια που σημάδεψαν τις εφηβείες ουκ ολίγων εξ ημών, ένα τραγούδι ύμνος για τους λαθρόβιους των υπόγειων στοών, ένα τραγούδι λυγμός για τους απόκληρους του αιώνιου σκότους, ένα τραγούδι για όσους μια φορά έστω στις ζωές του φάγανε βρώμικο ψωμί, έγινε υπόκρουση για διαφήμιση δημοφιλούς μπύρας…
Για το «Ζεϊμπέκικο» του Διονύση Σαββόπουλου ο λόγος, με τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου και πάμε αμέσως στο δελτίο Τύπου:
«Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)
τρώνε βρωμικο ψωμί (τρώνε βρωμικο ψωμί)
(του λόγου σου οι πιστοί)
κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε (κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή)
υπόγεια διαδρομή
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν τον Μάρκο)
βάλε στα όργανα φωτιά (βάλε στα όργανα φωτιά)
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματιά να τιναχτεί σαν μαυρο πνευμα)
η τρομερή μας η λαλιά (η τρομερή μας η λαλιά)»
To είχε, πάντως, ξανακάνει ο Σαββόπουλος προ οκταετίας, όταν είχε δανείσει τη «Θαλασσογραφία» του πάλι για διαφήμιση μπύρας. Αλλά εκεί οι στίχοι ήταν κάτι παραπάνω από αθώοι:
«Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι»
Ίδιο είναι αυτό, δηλαδή, με το «βάλε στα ρούχα σου φωτιά»;
Στο πρώτο γουστάρει και η γιαγιά σου ακόμη, στο δεύτερο κερδίζεις το λαχνό Χρυσοχοϊδη για εορταστικό τριήμερο στη ΓΑΔΑ!
Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είναι ένα τραγούδι το «Ζεϊμπέκικο», που δεν χωράει στο στενό, πολύ στενό πλαίσιο ενός σποτ. Ένα τραγούδι που ασφυκτιά, που βαριανασαίνει, που αντραλίζεται στο μονόλεπτο το τηλεοπτικό. Ένα τραγούδι που απαιτεί βαριά βήματα και ακόμη πιο βαριά αναπνοή και δάκρυ ίσως και ανατριχίλα και πόνο ψυχής. Για να απογειωθείς κάποια στιγμή απ’ τον άθλιο μικρόκοσμο που μας περιβάλλει, προς τ’ αστέρια, προς την περιπέτεια. Σαν μαύρο πνεύμα, μιας τρομερής λαλιάς…
Γιατί να μην γίνει μουσική επένδυση το «Άξιον Εστί», σε διαφήμιση μωρομάντηλων;..Γιατί να μην ακουστεί ο Εθνικός Υμνος, κομπλέ με «σε γνωρίζω από την όψη», σε διαφήμιση SUV;
Γιατί όχι ρε φίλε, ποιος το απαγορεύει και ποιος το σταματάει, υπάρχει μήπως κάνα σπέσιαλ σώμα αστυνομικό, απ’ αυτά τα καινούρια που συγκροτεί το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως κάθε τρεις και λίγο, που θα περάσει βραχιολάκια τσίγκινα σε όποιον ή όποια δώσει άδεια να χρησιμοποιηθούν οι θησαυροί της μουσικής μας σε σποτάκια τηλεοπτικά; Δεν νομίζω…
Και κάπως έτσι ένα από τα τραγούδια που σημάδεψαν τις εφηβείες ουκ ολίγων εξ ημών, ένα τραγούδι ύμνος για τους λαθρόβιους των υπόγειων στοών, ένα τραγούδι λυγμός για τους απόκληρους του αιώνιου σκότους, ένα τραγούδι για όσους μια φορά έστω στις ζωές του φάγανε βρώμικο ψωμί, έγινε υπόκρουση για διαφήμιση δημοφιλούς μπύρας…
Για το «Ζεϊμπέκικο» του Διονύση Σαββόπουλου ο λόγος, με τη φωνή της Σωτηρίας Μπέλλου και πάμε αμέσως στο δελτίο Τύπου:
«Σε έναν κόσμο που τον τελευταίο καιρό περισσότερο από ποτέ ζούμε μηχανικά και συγκρατημένα, υπάρχουν πράγματα που ξυπνάνε το μέσα μας, μας αγγίζουν στην ψυχή και μας υποκινούν να απολαύσουμε ξανά, να δημιουργήσουμε, να αγαπήσουμε, να διασκεδάσουμε, να ξεχειλίσουμε και να χαρούμε!Τα οποία μια χαρά ακούγονται όσον αφορά στο μπυρόνι και καλόπιωτο εύχομαι να είναι απ’ όλες τις παρέες που θα το απολαύσουν παγωμένο φέτος το καλοκαίρι, αλλά χλομιάζουν κάπως όταν τα βάνεις πλάι πλάι στους ορίτζιναλ στίχους του άσματος. Με τα λόγια του Διονύση:
Η ταινία, ενσαρκώνοντας απόλυτα το κεντρικό μήνυμα της καμπάνιας, εστιάζει στη νέα γενιά, σε ανθρώπους με λάμψη στο βλέμμα, με προσωπικότητα, με ζωντάνια και δίψα για την ίδια την ζωή. Οι ήρωες αυτοί είναι η ψυχή της καμπάνιας, αποτυπώνοντας ένα δυναμικό εικαστικό αποτέλεσμα, που μεταδίδει ενέργεια, φλόγα και ψυχή».
«Σ' αυτόν τον τόπο όσοι αγαπούνε (αν αγαπούνε)
τρώνε βρωμικο ψωμί (τρώνε βρωμικο ψωμί)
(του λόγου σου οι πιστοί)
κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε (κι οι πόθοι τούς ακολουθούνε υπόγεια διαδρομή)
υπόγεια διαδρομή
Σήκω ψυχή μου δώσε ρεύμα
βάλε στα ρούχα σου φωτιά (σαν τον Μάρκο)
βάλε στα όργανα φωτιά (βάλε στα όργανα φωτιά)
να τιναχτεί σαν μαύρο πνεύμα (να κλείσει η λαβωματιά να τιναχτεί σαν μαυρο πνευμα)
η τρομερή μας η λαλιά (η τρομερή μας η λαλιά)»
To είχε, πάντως, ξανακάνει ο Σαββόπουλος προ οκταετίας, όταν είχε δανείσει τη «Θαλασσογραφία» του πάλι για διαφήμιση μπύρας. Αλλά εκεί οι στίχοι ήταν κάτι παραπάνω από αθώοι:
«Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι»
Ίδιο είναι αυτό, δηλαδή, με το «βάλε στα ρούχα σου φωτιά»;
Στο πρώτο γουστάρει και η γιαγιά σου ακόμη, στο δεύτερο κερδίζεις το λαχνό Χρυσοχοϊδη για εορταστικό τριήμερο στη ΓΑΔΑ!
Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είναι ένα τραγούδι το «Ζεϊμπέκικο», που δεν χωράει στο στενό, πολύ στενό πλαίσιο ενός σποτ. Ένα τραγούδι που ασφυκτιά, που βαριανασαίνει, που αντραλίζεται στο μονόλεπτο το τηλεοπτικό. Ένα τραγούδι που απαιτεί βαριά βήματα και ακόμη πιο βαριά αναπνοή και δάκρυ ίσως και ανατριχίλα και πόνο ψυχής. Για να απογειωθείς κάποια στιγμή απ’ τον άθλιο μικρόκοσμο που μας περιβάλλει, προς τ’ αστέρια, προς την περιπέτεια. Σαν μαύρο πνεύμα, μιας τρομερής λαλιάς…
- από το newpost