του Χρήστου Ξανθάκη
Έχω διατελέσει τσατσόνι του δασκάλου!
Στο σχολείο μας, στο δεύτερο δημοτικό Τρικάλων, ήμουνα το αγαπημένο παιδί του δασκάλου στην πέμπτη και στην έκτη. Έχω και μάρτυρες να το επαληθεύσουν, η φίλη μου η Ντόρα, διακεκριμένη.. ακτινολόγος, ευκαιρία ψάχνει για να μ’ αρχίσει στο δούλεμα. Κι ας της πήγαινα συχνά πυκνά καλούδια απ’ το Dark Side of Chocolate, πριν ξεσπάσει η πανδημία…
Τέλος πάντων, στο τσατσόνι είχαμε μείνει. Θέλει κι αυτό την τέχνη του, όπως όλες οι ταχυδακτυλουργίες των ανθρωπίνων σχέσεων. Θέλει να ισορροπείς ανάμεσα στην κολακεία και στην προθυμία, ανάμεσα στο γλείψιμο και στην εκτίμηση, ανάμεσα στο γίνομαι χαλί να με πατήσεις αφέντη και στο πως μπορώ να σας εξυπηρετήσω παρακαλώ. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά αν το παρακάνεις θα σε πάρουν κάποια στιγμή στο μεζέ οι συμμαθητές σου και θα σε πάνε κωλοφεράτζα. Ενώ αν επιδείξεις μια σχετική διακριτικότητα, πάλι θα στα χώσουν αλλά πίσω από την πλάτη σου.
Οι Εγγλέζοι, βέβαια, δεν έχουν τέτοια προβλήματα. Το δηλητήριό τους, σε αντίθεση με τα ναρκωτικά, φτάνει και περισσεύει για όλους. Και θα το χύσουν σε βαρέλια, σε βυτία, σε κοντέινερ, δίχως να ασχολούνται αν πονέσουν τίποτα μοναχικές καρδιές από το κλαμπ του λοχία Πέππερ. Πολλώ δε μάλλον από το κλαμπ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οποία δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να τη γλεντάνε στην μετά το Brexit εποχή. Είναι κι αυτή μια στάσις, που θα έλεγε ο ποιητής, ιδίως αν έχεις τον Μπόρις πρωθυπουργό…
Λέγαμε όμως για το βρετανικό δηλητήριο. Αυτή τη φορά λοιπόν, μας προέκυψε από τον Economist, που διακρίνεται χρόνια τώρα στο άθλημα. Βλέπε το άρθρο του με τίτλο «Πώς η Ελλάδα έγινε ο υποδειγματικός μαθητής της Ευρωπαϊκής Ένωσης», που έσκασε μύτη προσφάτως και έγινε τοκ οφ δι τάουν στην ελληνική ενημερωτική κοινότητα. Διότι υποτίθεται ότι βγάζει το καπέλο στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και την επαινεί και την χειροκροτεί και την θαυμάζει για το πώς κατάφερε να γίνει αυτός ο «υποδειγματικός μαθητής».
Αυτή είναι η μία ανάγνωση. Ότι δηλαδή η τωρινή κυβέρνηση κάνει όλα τα χατίρια των Ευρωπαίων, ενώ η προηγούμενη είχε βαλθεί να τους χαλάσει τη ζαχαρένια, οπότε οι Βρυξέλλες και οι παραφυάδες τους είναι στα γούστα με τον Κυριάκο και τον πηγαίνουν κόστα κόστα ενώ τον Αλέξη ούτε να τον βλέπουνε ούτε να τον ακούνε θέλανε. Κι όσο το πάμε το γράμμα, θα τσουλάει το τραίνο στις γραμμές άνευ αναταράξεων.
Υπάρχει, ωστόσο, και αυτό που καμιά φορά ονομάζουμε διάβασμα ανάμεσα στις γραμμές. Όπου θα μπορούσε να δει κανείς ο Economist χρησιμοποιεί το παράδειγμα της Ελλάδας, για να κλείσει το ματάκι στους υποστηρικτές του Brexit και σε όσους διαμαρτύρονταν γιατί η Μεγάλη Βρετανία είχε παραγίνει τσατσόνι των Ευρωπαίων. Βλέπε και την ανοιχτή κριτική αναφορικά με το προσφυγικό, που καίει το Λονδίνο όσο τίποτα, βλέπε τις μπηχτές για το νεποτισμό, βλέπε το καρφί για την ελευθερία του Τύπου εν Ελλάδι.
Πόσο πιο δυσλειτουργική μπορεί δηλαδή να γίνει μια Δυτική δημοκρατία στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και πόσο παραπάνω μπορούν να κάνουν τα στραβά μάτια οι μανδαρίνοι των Βρυξελλών; Στη Βρετανία του σήμερα, που ακούει Βρυξέλλες και βγάζει καντήλες, ο «υποδειγματικός μαθητής» δεν είναι τίποτε άλλο από μια κομψή διατύπωση για το τσατσόνι. Ο σερ Χάμφρεϋ Άπλμπυ, θα ήταν πολύ περήφανος για τους επιγόνους του!
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost
