Συνεντεύξεις με αγιαστούρα

Η συνέντευξη του Στίβεν Σακούρ από τον Χάρη Θεοχάρη ξάφνιασε, λέει, για τις «σκληρές» ερωτήσεις τού συνεντευξιαστή. Δεν θα ’πρεπε να ξαφνιάσει. Γιατί δεν ήταν σκληρές, ήταν διεισδυτικές, ήταν.. μετέωρα ερωτήματα που ζητούσαν ειλικρινείς απαντήσεις, ήταν εύλογες. Ήταν, δηλαδή, αυτό που πρέπει να είναι σε κάθε συνέντευξη. Όχι από εκείνες τις συνεντεύξεις που βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε στην Ελλάδα. Στη χώρα...

• όπου φτάσαμε στο σημείο να ακούσουμε ραδιοφωνική συνέντευξη(από εκείνες που τις λέμε «πολύκροτες») στην οποία ήταν ολοφάνερο ότι ο συνεντευξιαζόμενος διάβαζε από το χαρτί τις απαντήσεις, προφανώς σε ερωτήσεις που του είχαν παραδοθεί μέρες πριν. Ερωτήσεις-πάσες για να πει όσα εκείνος ήθελε, διαμορφώνοντας ο ίδιος, και όχι ο δημοσιογράφος, τους κανόνες της συνομιλίας (ίσως και τις ερωτήσεις), ενώ πρέπει να συμβαίνει απαράβατα το αντίθετο.
• και όπου πολιτικοί χαϊδολογούνται στο στούντιο από ημέτερους δημοσιογράφους (και όχι μόνο μιας παράταξης) που τους στρώνουν χνουδάτα χαλιά για να περάσουν.

Σκοπός της συνέντευξης δεν είναι μόνο να σκιαγραφείται το πορτρέτο του ερωτώμενου (θεμιτό και αυτό), αλλά να εκμαιεύονται κρυμμένες αλήθειες, καλυμμένες σκέψεις, ανομολόγητα λάθη, σκιασμένες σκοπιμότητες και σκόπιμες σκιές. Και αυτό δεν τον πετυχαίνεις όταν μαζί με το μικρόφωνο κρατάς την αγιαστούρα –συχνά μάλιστα φτιαγμένη με δέσμη βασιλικού που είναι κομμένος από κομματική γλάστρα, κάθε κόμματος.

- από το Harddog