Σε κάθε απεργία δημοσιογράφων αναρωτιέσαι «ποια απεργία;» Κάποτε, και όχι πολύ παλιά, οι Ενώσεις έσπευδαν στα γραφεία, στα τυπογραφεία και, κυρίως, στα πιεστήρια για να μπλοκάρουν την.. κυκλοφορία απεργοσπαστικών φύλλων –και πάντα, με ελάχιστες εξαιρέσεις διαχρονικά, πετύχαιναν. Τώρα με το Διαδίκτυο οι διαδρομές των μηχανισμών απεργοσπασίας είναι αθέατες. Μπορείς να δουλεύεις από το σπίτι σου απερίσπαστος και ασύλληπτος και από εκεί να βγάζεις τη γλώσσα στις όποιες συνδικαλιστές αποφάσεις.
Κάπως έτσι δούλεψαν πάμπολλα σάιτ και στην απεργία τής Τρίτης. Και δεν μιλάμε για «περιθωριακές» ιστοσελίδες αλλά για βασικές στην ψηφιακή ενημέρωση. Οι οποίες δεν διέκοψαν τη ροή των αναρτήσεων ούτε λεπτό, δεν φοβήθηκαν ότι θα έχουν τις όποιες συνέπειες, δεν έστερξαν σε ό,τι αποφάσισε, καλώς ή κακώς, η συνδικαλιστική ηγεσία τού κλάδου.
Έτσι, είναι σίγουρο ότι η απεργία πέτυχε 100% μόνο στις εφημερίδες, στις έντυπες εκδόσεις, γιατί στις ηλεκτρονικές ακόμα και μεγάλων εφημερίδων δούλεψαν κανονικά –χώρια τα αυτόνομα σάιτ που επίσης δεν σταμάτησαν να ενημερώνουν. Από την άλλη, το αχανές τηλεοπτικό και ραδιοφωνικό τοπίο, με τις πολλές μικρές φωνές, πώς να ελεγχθεί για να ξέρεις πού δεν λειτούργησε η απεργοσπασία;
Και κάτι ακόμα σίγουρο: στο Διαδίκτυο πέτυχε η ασυδοσία –ανίκητη για μια ακόμα φορά. Ποια απεργία;
- από το harddog
