Ο Χρήστος Ξανθάκης σχολιάζει όλα τα καυτά θέματα στο μιντιακό τοπίο
* Όταν είχα πιάσει την πρώτη μου κανονική δουλειά, το 1988 στον Top FM (μιλάμε για κανονική δουλειά τώρα, όχι ραδιοπειρατης στο Star Radio ή βοηθός σερβιτόρου τα καλοκαίρια στον.. Πλαταμώνα), κάποια στιγμή αισθάνθηκα την ανάγκη να ρωτήσω παλιότερους και σαφώς πιο έμπειρους δημοσιογράφους για την δημοσιογραφική ταυτότητα.
Το πολύτιμο φετίχ, το ιερό δισκοπότηρο των δημοσιογράφων που άνοιγε όλες τις πόρτες και υποχρέωνε κόσμο και ντουνιά να κάθεται σούζα εμπρός σου. Ιδίως τις αστυνομικές δυνάμεις, που εμάς τα αριστερόπουλα δεν μας είχαν ποτέ σε ιδιαίτερη εκτίμηση. Ακόμη και σε εποχές ΠΑΣΟΚ…
* Ρωτάω λοιπόν τους παλιότερους και πιο έμπειρους συναδέλφους, πότε παίρνει κανείς δημοσιογραφική ταυτότητα, μου απαντάνε ότι πρέπει να γίνει μέλος της ΕΣΗΕΑ. Και πώς γίνομαι μέλος της ΕΣΗΕΑ, ξαναρωτάω. Τρία χρόνια προϋπηρεσία με πτυχίο ΑΕΙ, τέσσερα χρόνια προϋπηρεσία με πτυχίο ΤΕΙ, πέντε χρόνια προϋπηρεσία απόφοιτος Λυκείου, μου λένε.
Εγώ τότε ήμουνα ακόμη φοιτητής και σκόπευα να το αργήσω λίγο λόγω στρατού, οπότε σκέπτομαι φωναχτά και λέω «εντάξει σε πέντε χρόνια».
«Μην είσαι και τόσο σίγουρος», μου λένε…
* Μπερδεύομαι εγώ, αναστατώνομαι κάπως, «τι έγινε ρε παιδιά;», ρωτάω.
Και μου σκάνε το μυστικό ότι στις εξετάσεις της Ένωσης, κόβεται κόσμος και κοσμάκης κάθε χρόνο, γιατί πρέπει να διατηρηθούν οι αναλογίες δεξιών, κεντρώων και αριστερών στη σύνθεσή της και να βγαίνουν, φυσικά, και τα ανάλογα διοικητικά συμβούλια. Με υπεροχή των συντηρητικών δυνάμεων, βεβαίως, καθότι στην ΕΣΗΕΑ δεν είχε ακόμη πνεύσει ο αέρας της πράσινης Αλλαγής. Το σωματείο έπαιζε άλλου είδους μπάλα, σε έναν κλάδο που ήταν τότε στα πάνω του. Στα πολύ πάνω του…
* Ομολογώ ότι προβληματίστηκα, αλλά δεν το έβαλα και μαράζι. Στο κάτω κάτω της γραφής, φρέσκος ήμουνα ακόμη, δεν ήξερα τι θα μου φέρει η μοίρα.
Άλλωστε η μοίρα τα διόρθωσε όλα ούτως ή άλλως και σήμερα αποκλεισμοί δεν υπάρχουν και περιορισμοί, κρυφοί και φανεροί, δεν τίθενται.
Τόσο πολύ, που φτάσαμε ο πάσα ένας να δηλώνει μέλος της ΕΣΗΕΑ και να μην υπάρχει ένα μακρύ χέρι να τον αρπάζει απ’ τον γιακά και να του ζητάει εξηγήσεις…
- από τη στήλη medioΠΙΛΑΦΟ στο newpost
