Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Πρώτα απ’ όλα πρέπει να σας πω ότι δεν θεωρώ λειτούργημα τη δημοσιογραφία. Και ούτε πιστεύω ότι οι δημοσιογράφοι είμαστε παιδιά κάποιου ανώτερου θεού, που πρέπει να μας σιτίζει η Πολιτεία στο.. Πρυτανείο. Επάγγελμα είναι και η δημοσιογραφία όπως όλα τα υπόλοιπα και αν κατέπεσε εκεί που κατέπεσε δεν είναι επειδή έχασε την ιερότητά της, αλλά επειδή δεν σεβόμαστε τους επαγγελματικούς κανόνες μας. Και γράφουμε στα παλαιότερα των υποδημάτων μας την δεοντολογία. Τελεία. Τελεία και παύλα.
Τα γράφω τα ανωτέρω για να ξεκαθαρίζω, έστω δια της πλαγίας οδού, ότι δεν είμαι κανένα ρομαντικό πλάσμα που έχει ερωτευτεί τις νεράιδες του δάσους. Και για να πω δυο λογάκια, για το στόρι με το ντεφιλέ του Dior στην Ακρόπολη, που μας προέκυψε το μεσημεράκι της περασμένης Παρασκευής, ενώ είχαμε ήδη καμουφλάρει το αυτοκίνητο σε ασθενοφόρο και ετοιμαζόμασταν να λάβουμε την άγουσα για το χωριό. Πριν πονηρέψει ο Χαρδαλιάς και βγάλει περίπολα ακόμη και στο πιο μικρό καντούνι!
Την περασμένη Παρασκευή λοιπόν, βγήκε μία από τις πλέον έγκυρες και ενημερωμένες ιστοσελίδες για θέματα μόδας και ομορφιάς και ανήγγειλε ότι στα μέσα του ερχομένου Ιουνίου έρχεται στην Αθήνα ο οίκος Dior για μια επίδειξη μόδας στην Ακρόπολη. Με δικά τους λόγια:
«Η συλλογή cruise 2022 θα περιλαμβάνει και τη δουλειά Ελλήνων δημιουργών και τεχνιτών. Η Ιταλίδα Chiuri, μαζί με το επιτελείο της, είχε έρθει στην Ελλάδα πριν λίγους μήνες για “δημιουργική” διερεύνηση.Οπότε το διαβάσαμε εμείς οι κοινοί θνητοί και μπήκε ο διάολος μέσα μας. Και αρχίσαμε να ποστάρουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα πλήθος από σημειώματα χαβαλέ, διαμαρτυρίας, γκρίνιας κλπ. κλπ. Και σε λίγη ώρα μέσα εξαφανίστηκε η αναφορά στο ντεφιλέ της Ακρόπολης και αντικαταστάθηκε με επίδειξη στην Αθήνα. Στην πλατεία Βαρνάβα, υποθέτω, άντε στην πλατεία Αγίου Γεωργίου να πιάσει το σφυγμό της νεολαίας ο οίκος Dior να ανανεώσει το αγοραστικό του κοινό! Κάποιος, κάπου, κάπως πήρε ένα μήνυμα κι έσπευσε πανικόβλητος να βάλει φωτιά στα τηλέφωνα…
Πριν 70 χρόνια, 8 φορέματα του Christian Dior είχαν εντυπωσιάσει μπροστά στον Παρθενώνα και στον φακό του φωτορεπόρτερ Jean-Pierre Pedrazzini, για λογαριασμό του γαλλικού Paris Match σε μια εμβληματική στιγμή. Ανυπομονούμε».
Πέρα από πλάκα όμως, αξίζει να ξανασκεφτούμε λίγο την υπόθεση Ακρόπολη και πως ακριβώς θέλουμε ή δεν θέλουμε να την αξιοποιήσουμε. Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι ότι δεν γίνεται ξαφνικά να αποσυνδέσουμε το μνημείο από την τουριστική μας βιομηχανία και να το μετατρέψουμε σε άβατο όπου θα ιερουργούν οι πιστοί του Δωδεκάθεου μια φορά στα χίλια χρόνια. Ξέρουμε που ζούμε και γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει το brand Ακρόπολη για την Ελλάδα και τους επισκέπτες της.
Άλλο αυτό όμως και άλλο το αδιάκοπο και αδυσώπητο άρμεγμα του μύθου, που αυτό ακριβώς το brand που μας παραδόθηκε, δεν το χτίσαμε, μπορεί να το εξαντλήσει και να το εξοντώσει. Διαχείριση θέλει η Ακρόπολη, πολύ προσεκτική διαχείριση και αυστηρό έλεγχο κάθε πρωτοβουλίας και όχι να την παραδίδουμε στις ορέξεις του πλήθους από τη μία και του πλούτου από την άλλη. Στο κάτω κάτω της γραφής, σε διακόσια χρόνια από τώρα, όταν θα έχουν γίνει στάχτη τόσο τα κρουαζιερόπλοια όσο και ο Dior, το μνημείο θα στέκει ακόμη περήφανο στη θέση του. Και με ολίγο λιγότερο τσιμεντάκι ελπίζω, για να μην τρίζουν τόσο εκκωφαντικά τα κόκκαλα του Ικτίνου και του Καλλικράτη…
- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost