«Συγχώρα με που φεύγω μα δε φταίω…», τραγουδούσε μοναδικά ο Λευτέρης Μυτιληναίος στην τελευταία ταινία του Νίκου Τριανταφυλλίδη, τους υπέροχους «Αισθηματίες». Ποιος να το φανταζόταν.. ότι αυτές τις μέρες ο μεγάλος ερμηνευτής θα έφευγε για να πάει να βρει τον φίλο του που τόσο πολύ τον αγαπούσε –και ακόμη περισσότερο, τον σεβόταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς μου μιλούσε ο Νίκος για εκείνον και τη συνεργασία ζωής που είχαν, με αφορμή την ταινία του. Τα μάτια του έλαμπαν, το χαμόγελό του άνθιζε. Έτσι ήταν άλλωστε ο Νίκος με εκείνες τις παλιές αξίες που πάντα τιμούσε και ποτέ, στην κυριολεξία, δεν ξεχνούσε. Και, εξαιτίας αυτής της αγάπης του, είχε το χάρισμα να γεννά ιδέες καταπληκτικές και να ξαναφέρνει στον αφρό των ημερών ανθρώπους σημαντικούς να υπογραμμίσουν και πάλι, με το αυθεντικό low profile τους, τη διαχρονική τους σπουδαιότητα.