Γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης
Αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, δεν ξέρω αν κάποιες ή κάποιοι εξ υμών το έχετε υποπτευθεί αλλά καθυστερώ σκόπιμα μέρες τώρα να γράψω έστω μια λέξη για το ΚΕΘΕΑ..
Ναι, επίτηδες το κάνω, γιατί μου είναι πολύ εύκολο να ασχολούμαι με το ψαλίδισμα του οκτάωρου, με τα τσιμέντα της Ακρόπολης, με τα ξενύχτια των πιτσιρικάδων, με το παπαδαριό ακόμη ακόμη. Αλλά με τον ζωντανό τον θάνατο, έχω μια δυσκολία έκφρασης και μου είναι σχεδόν αδύνατον να την ξεπεράσω. Κι αν δεν ήταν το ΚΕΘΕΑ στη μέση, θα το έραβα εντελώς το στόμα μου. Αλλά είναι το ΚΕΘΕΑ στη μέση και πρέπει, οφείλουμε, είναι ανάγκη να μιλήσουμε πριν γίνει οριστική η ζημιά…Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που θυμάμαι τα στιχάκια του Παύλου Σιδηρόπουλου, τους στίχους που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ:
Ένα φιξάκι είναι μόνο μια στιγμή
αλλά μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή
Το θυμάμαι και παίρνω τηλέφωνο τον φίλο μου τον Μπάμπη, που ήταν στην
πρέζα για χρόνια κι έκανε και φυλακή και πόσο χαμηλά έπεσε δεν μπορείς
να το φαντασθείς ούτε στους πιο άθλιους εφιάλτες σου και τον ρωτάω:
Πες μου ρε Μπάμπη, κάνει δουλειά το ΚΕΘΕΑ;
Κι ο κολλητός, μου απαντάει:
Μην είσαι βλάκας Χρήστο. Αν δεν υπήρχε το ΚΕΘΕΑ να κάνει δουλειά, ένας σωρό κόσμος θα ήταν τώρα στον τάφο.
Αν δεν υπήρχε το ΚΕΘΕΑ να κάνει δουλειά, ένα σωρό πρεζέμποροι θα κάνανε
πάρτυ. Αν δεν υπήρχε το ΚΕΘΕΑ να κάνει δουλειά, δεν έχεις ιδέα πόσες
οικογένειες θα είχαν καταστραφεί. Μπορείς να διαφωνείς χίλιες φορές με
τις μεθόδους και τη φιλοσοφία και την πρακτική του ΚΕΘΕΑ, αλλά μην μου
ξαναπείς ποτέ ότι δεν κάνει δουλειά!
Τον ακούω πολύ προσεκτικά και καταλαβαίνω την αγανάκτησή του, γιατί δεν είναι διόλου εύκολο να ξεφύγεις απ’ το τραγούδι των Σειρήνων. Θέλει κόπο, θέλει δουλειά, θέλει βοήθεια, θέλει να φέρεις τούμπα όλο τον κόσμο σου, να βγάλεις έξω το μέσα, να λύσεις έναν γόρδιο δεσμό. Και δεν έχει να κάνει με καμία «ιδεολογική ηγεμονία στον χώρο των εξαρτήσεων», που ανακάλυψε ο υφυπουργός Υγείας Κοντοζαμάνης και προέταξε ως βασικό λόγο για καταργηθεί το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ…
Είναι κι αυτή μια από τις αντιφάσεις των Ελλήνων φιλελέδων. Από τη μία ευαγγελίζονται ένα μέλλον με όλο και λιγότερο κράτος και από την άλλη φροντίζουν να δένουν στον κρατικό μηχανισμό όλες τις αυτόνομες και ανεξάρτητες προσπάθειες. Βλέπε το ΚΕΘΕΑ δηλαδή, όπου τελειώνει ο αποφασιστικός ρόλος της Γενικής Συνέλευσης και αναλαμβάνει πλέον όλες τις ευθύνες το διορισμένο Διοικητικό Συμβούλιο. Λογικό το βλέπω ρε φίλε, όπως και να το εξετάσει κανείς. Θα μας πούνε τώρα τα πρώην πρεζόνια, που τρυπιότανε σε κοινή θέα, πώς να διαχειριζόμαστε 20 μύρια το χρόνο; Δεν φωνάζουμε την Swiss Med να μας δώσει καμιά προσφορά, να τα αξιοποιήσουμε καλύτερα;
Χώρια οι συγχωνεύσεις μονάδων, χώρια η διόγκωση των τμημάτων διοίκησης, χώρια ο τερματισμός των «στεγνών» προγραμμάτων, χώρια το τσουβάλιασμα όλων των εθισμών, χώρια οι πειθαρχικές και τιμωρητικές διατάξεις του νέου εργασιακού κανονισμού. Αλλά όλα αυτά αποσκοπούν στην «καλύτερη αξιοποίηση των πόρων και του προσωπικού», όπως σημείωσε σε ανακοίνωσή της η διοίκηση του Κέντρου. Στο ζύγι δηλαδή η ανθρώπινη ψυχή, μην τύχει και μας προκύψει πιο βαριά από έξι γραμμάρια. Στο ζύγι ο πόνος, ο ζόφος, το δάκρυ, η ανάσα. Στο ζύγι η αγωνία των καταραμένων για ζωή. Λες και είναι κάνα αναψυκτικό με μπουρμπουλήθρες, που το ψωνίζεις πιο φτηνά απ’ το σούπερ μάρκετ αντί για το περίπτερο. Λυπούμαι πολύ, αλλά τέτοια ύβρις δεν είναι δυνατό να γίνει ανεκτή όσον εκσυγχρονισμό κι αν πουλάνε (Σταύρο Θεοδωράκη, σε διάβασα…) οι κάθε είδους αρμόδιοι και υπεύθυνοι και γνώστες. Ο διάολος θα μας πάρει κι αυτή τη φορά δεν θα βρεθείς κανείς να μας γυρίσει πίσω από την Κόλαση!