του Χρήστου Ξανθάκη
Παράξενα πράγματα μεγαλοβδόμαδα να πέφτουν απ’ το θρόνο τους τηλεοπτικές προσωπικότητες και να οδηγούνται στο κελί, να σκάνε μύτη πληροφορίες για να συμβόλαια θανάτου, να μαθαίνουμε.. ότι ντουφεκάγανε κάτι τύποι την αστυνομία και ύστερα τους πέφτανε τα καλάσνικωφ απ’ τη μοτόρα. Παράξενες μέρες γενικά, εν μέσω πανδημίας, μια κρίση τρέλας του μεγαλείου, που ποτέ δεν βγάζει σε καλό. Ιδίως όταν συνοδεύεται από ερασιτεχνισμό του χειρίστου είδους…
Επί τη ευκαιρία λοιπόν, ανέτρεξα στο αγαπημένο μου βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» (δια χειρός Στέφανου Γρανίτσα, εκδόσεις «Εστία») και παραθέτω από εκεί ένα παραμυθάκι που ταιριάζει άψογα στη γελοιότητα κάποιων συμβάντων. Απολαύστε υπεύθυνα:
Έχομεν λοιπόν μόνον το βάσανον των Αρκούδων, βάσανον της βλαστήσεως, εν μέρει της στάνης, αλλά μέγα βάσανον για τα μελισσομάντρια, διότι το μέλι είναι η μεγάλη αδυναμία της και το μελισσοτρύγισμα το κύριον ταλάν της. Ως και η Αλεπού της ανεγνώρισε αυτήν την ειδικότητά της.
Μια φορά είχαν κάμει συντροφιά για να χαλούν μελίσσια. Η Αλεπού είχε τη βάρδια της κι η Αρκούδα το χάλασμα της κυψέλης. Έτρωγε όσο ήθελε και όταν έφευγε, έπερνε μαζί της ένα κομμάτι για ‘κείνην. Αλλά μετ’ ολίγον η Αλεπού επίστεψεν, ότι μπορεί να χαλάσει και μόνη της μελίσσια.
Επήρε λοιπόν τα Αλεπόπουλα, τα έβαλε στα καραούλια (σκοπούς) και διηυθύνθη μόνη της στο μελισσόμάντρι. Αλλά συνηθισμένη από τα κοτέτσια, ήρχισε να αναποδογυρίζει ένα ένα τα μελίσσια. Πετάχτηκαν σύννεφα οι μέλισσες, της έζωσαν το κορμί της ως την ουρά και δεν είδε από ποια πόρτα έφυγε. Άμα έφθασε στα παιδιά της είπε:
Πάμε παιδιά μου, δεν είμαστε για μεγάλες δουλειές εμείς σαν την Αρκούδα. Είμαστε μόνον για καραούλια καλοί…
- πηγή: newpost
