Οι κυβερνήσεις, ειδικά οι δεξιές έως δεξιόστροφες, πάντα ψάχνουν έναν εσωτερικό εχθρό. Μια 5η φάλαγγα που τις εμποδίζει να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους. Με τη βοήθεια των τρομαγμένων.. αστών τους εργαλειοποιούν, τους δείχνουν με το δάχτυλο και δια της απραξίας, τους μετατρέπουν σε εχθρούς του καθεστώτος!
Πάμε πολλά χρόνια πίσω, στα 1958, όταν οι νέοι ήταν και πάλι οργισμένοι, φορούσαν (άκουσον άκουσον…) τζιν παντελόνια, δίπλωναν τα ρεβέρ κι άφηναν μαλλιά! Στην Αμερική κάποια χρόνια πριν είχε αρχίσει η επανάσταση του ροκ. Τέλος τα γλυκανάλατα τραγούδια. Ο μουσικός ήχος ήταν πλέον οξύς, σκληρός όπως και η εποχή.
Στην Ελλάδα οι νέοι της εποχής προσπαθούσαν να ξεφύγουν από τις πληγές που είχε αφήσει ο εμφύλιος και η αστυνομικοκρατία είχε εχθρό: Τους εκτός νόμου κομμουνιστές. Μόνο που το κυνήγι τους εννιά χρόνια τώρα είχε… ξεφτίσει. Ο κομμουνισμός δεν ήταν φόβητρο για την ασφάλεια των πολιτών. Έπρεπε να βρεθεί κάτι νέο. Και την πλήρωσαν οι τέντι μπόις!
- δείτε δημοσιεύματα της εποχής και διαβάστε τη συνέχεια στο pasatempo.wordpress ΕΔΩ